Επίσκεψη

Στο "Αντικαρκινικό" για λόγους επαγγελματικούς...

 

[...] Kαθώς υπάρχουν και μέρες που δεν είμαι σίγουρος

πως ονομάζω εγώ τον εαυτό μου

και με ποιανού το όνομα γιατρεύω.

Richard Berlin, Πώς μεταδίδονται τα νέα 

 από το Εγχειρίδιο Ποίησης- εκδ. ΕΝΕΚΕΝ, 

Μετφρ. Μίλτος Αρβανιτάκης

Yπάρχουν λογιών βάσανα... Εκείνος που θα διαβεί την πόρτα ενός θεραπευτηρίου σαν κι αυτό ξέρει τις πιο πολλές φορές -ή τουλάχιστον υποψιάζεται- πως τον περιμένουν δύσκολες (πολλές ή λίγες "μέρες"...).

Πάμπολλα τα ερωτήματα. Θα ζήσω; Πόσο; Θα υποφέρω; Θα εξευτελιστώ προτού αφανιστώ; 

Κι ένα σωρό άλλα τέτοια αδυσώπητα...

Ξάφνου το ερώτημα σε πανώ. Φοβερό, "δημοσιοϋπαλληλικό" -συντεχνιακό αίτημα -ερώτημα γεμάτο από ειλικρινή απόγνωση:

"Ως πότε οι νοσηλευτές θα διαλύουν τα κυτταροστατικά;

"Ως πότε λοιπόν; [...θα μας τυραννάς;"]

"Να διαλύουμε εμείς τα κυτταροστατικά του καρκίνου σου;"

Ο ασθενής νιώθει πως το ερώτημα -ενώ μοιάζει να έχει παραλήπτη  τον αρμόδιο υπουργό...- σαν να απευθύνεται σ' αυτόν τον ίδιο.

"Ως πότε παληκάρια θα ζούμε στα στενά;" ψιθυρίζει κάνοντας να το ξεπεράσει με χιούμορ. Και υπομειδιά.

Φυσικά δεν περιμένει απάντηση, ούτε από την προτομή του πεθαμένου εδώ και μισο αιώνα καθηγητή, ούτε απο κανέναν άλλον... Σημασία έχει το "ποιόν;" ...διαλύουν τα κυτταροστατικά...

Αυτός λοιπόν, που πρόκειται να διαλυθεί, για την ώρα καθώς εισέρχεται στο "αντικαρκινικό" χαμογελά και καθόλου δεν αγανακτεί.

 Πρόσω ηρέμα... λέει.