Καλαμπουρίζοντας με τον νεκρόθαφτη μου...

Πανούσης: Και Ο πρώτος ....νεκροθάφτης! 
(Μη σε βάλει στο στόμα του-Δες τί τραβάει ο Νταλάρας)

Δυστυχώς -το ξέρω!- πως την ώρα της δικής μου κηδείας  μάλλον δεν θα είμαι σε θέση να  βγάλω την πίστη στους νεκροθάφτες μου...

Σκέφτομαι παραδείγματος χάριν πόσο καλά θα ήταν να μπορούσα να πατήσω (αόρατος, αέρινος, ευλύγιστος κι ελεύθερος για το κάθε τι) μια τρικλοποδιά σ' έναν από τους προπορευόμενους μαυροκουστουμάτους -που "θα με πηγαίνουν"- εκεί στις μαρμάρινες σκαλες της εκκλησίας κατά την έξοδο εν μέσω ηλιθιωδών χειροκροτημάτων ώστε να ζαβουρντηχτούν όλοι μαζί οι φέροντες -κι εγώ ο φερόμενος μαζί τους- μέσα σε μυροβόλα γέλια τρανταχτά αλλά και φρικαρισμένα μαζί. 

Ύστερα σκέφτομαι κάτι να κάνω και με κείνον -από το ίδιο συνάφι- που στο τέλος κρατάει ένα εικόνισμα φορώντας γάντια και μια ...ψεύτικα λυπημένη φάτσα. Να γίνω φερ' ειπείν αλογόμυγα και να τον γυροφέρνω επίμονα και με μανία μέχρι να φτάσει να τα βροντήξει όλα κάτω άπελπις και να τραπεί σε άτακτη φυγή αφήνοντας κολοβή την τελετή...

Αλλά τί μου φταίνε οι ανθρώποι. Κι αυτοί δουλειά του Θεού και χρήσιμη -λίαν!!!-  κάνουν: Στέλνουν με κάπως χολυγουντιανό   -και βαρετό μαζί είναι αλήθεια - τρόπο κάποιον να πάει για να κατοικήσει "στις αιώνιες μονές". 

Ύστερα ανακαλύπτω εδώ και καιρό  πώς κάποιοι από δαύτους έχουν και τρομερό [κρύο μεν] και  πάντως αμείλικτο χιούμορ. Επί μήνες τώρα αντικρίζω καθ' οδόν -και φωτογραφίζω!- τα ..."μεγάλα κέφια" ενός γνωστού οίκου τελετών της πόλης μας.

Έχω πιάσει τον εαυτό μου συχνά να αναρωτιέται πόσο πιο "άρρωστη" θα μπορέσει να 'ναι η επόμενη σκέψη-διαφημιστικό μήνυμα του "οίκου". Όμως το γαϊτανάκι δεν έχει τέλος. Ανεξάντλητο, θαμμένο βαθειά, κρύο-ολόκρυο και μαύρο χιουμοράκι. Αξεπέραστο σε κακογουστιά. (Θεέ μου κάνε με σε παρακαλώ οπωσδήποτε αλογόμυγα μόλις τα τινάξω!).

ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθούν σκληρές εικόνες  

[λάβετε τα μέτρα σας το blog δεν φέρει καμμιά ευθύνη για σωματικές βλάβες-κακώσεις, καρδιαγγειακά, εγκεφαλικά κλπ επεισόδια].

Kοινωνικό μήνυμα: 
Καυτηριάζοντας την "απομόνωση του διαδικτύου";

                       

Πσσσσσ....."Άδραξε τη μέρα!"

Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή; 
Και "του Βαλεντίνου τη μέρα" εδώ είμεθα!

Η προληπτική ιατρική μας ...κόβει δουλειές. 
(Στην Ψυχιατρική αυτό  καλείται "αντισταθμιστική συμπεριφορά". Λες όλο αγωνία: "Γιατρέ θα ζήσει;" Και -όμως- εννοείς: "Καλέ, πότε με το καλό θα μας αφήσει χρόνους;")