Καημένε Φερνάντο Πεσσόα...

... σκόνταψες στη Σαλονίκη!

Κάλαθος ...κηρίων και ουχί "αχρήστων"!

No light, but rather darkness visible

[Aυτές οι φλόγες δεν εκπέμπουν φως

αλλά ένα ορατό σκότος.]

Φερνάντο Πεσσόα, από το έργο "Η ώρα του διαβόλου" 

Προσπαθούσα να καταλάβω τί ...διάολο γύρευαν από νωρίς οι "πραίτωρες" [=ΜΑΤ] έξω από το σινεμά, μέσα σε περίφραξη από νάυλον κορδέλες "μην παρκάρετε εδώ τριγύρω" [=θα βρείτε το μπελά σας]. Το βράδυ κατάλαβα: Λίγο πριν την [ξορκισμένη να 'ναι!!] παράσταση κατέφθασαν τα μαυροφορεμένα πλήθη των σκοτεινών αυτοδιορισμένων υπαλλήλων του Ιησού ...κατ΄ευθείαν από τον Μεσαίωνα με το αστικό της γραμμής ή με τα πόδια [μοσχομύρισε ιδρώτα και απλυσιά το μέρος].  Ιδού λοιπόν ξαναορμούν σαν και χτες να τα βάλουν με τον ...Σατανά που θα ανέβαινε σε λίγο στη σκηνή. 

O Φ. Πεσσόα με θαυμάστριά του ...

Να ματαιώσουν -εν ολίγοις θέλω να πω- πήγαιναν "τα κουτσαβάκια του Θεού" την παράσταση 'Η ώρα του διαβόλου του Φερνάντο Πεσσόα. "Σύνηθες" θα πείτε. Το 'χουμε ξαναδεί το έργο. Επίγειοι, αυτόκλητοι, εκπρόσωποι των αγγελικών ταγμάτων με ράσα, κομποσκοίνια, ξορκιστήρια, θυμιατά και μπόλικη λόξα να τα βάζουν με τίποτα εκθέσεις ζωγραφικής, με έξαλλες performances, με θεατρικά και κινηματογραφικά έργα, με βιβλία [τα οποία μάλιστα κατακαίουν κι όλας  αν τους δοθεί ευκαιρία]. Διαδηλώνουν "για του Χριστού την πίστη την αγία κλπ κλπ"  οι αλλόφρονες και δυστυχείς... [Τα ίδια φυσικά πράττουν αλλά δι' άλλους λόγους και οι θρησκευάμενοι του..."ένός κόμματος" όταν δεν γουστάρουν την "Ελένη" του Γκατζογιάννη ή το "Κατύν" του μακαρίτη Βάιντα-Τα ίδια και οι εθνικιστές του κάθε Ψωμιάδη και του κάθε απίστευτου φανατικού...].

Ελπίζω να μη μου κάψουν και το blog όπου θα αποτολμήσω να αφήσω ένα μικρό απόσπασμα από το -ξαναλέω!- "ξορκισμένο να 'ναι" βιβλίο του μακαρίτη του Πεσσόα που κοιμάται μαζί με τον Βάσκο Ντα Γκάμα και τον Καμόενς στο Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών Μοναχών της Λισσαβώνας. (Ο Εξερευνητής και ο Ποιητής μέσα στην εκκλησία ενώ αυτός ο δύσμοιρος αγνωστικιστής  στο περιστύλιο της αυλής αθώρητος και μόνος...).

[...] Ο γιός της όταν γεννήθηκε, έμοιαζε απολύτως φυσιολογικός, αλλά δεν άργησε να φανεί ότι επρόκειτο γαι ιδιοφυία. Τα ποιήματά του έχουν ένα ύφος παράξενο και σεληνιακό. Τα διαπνέει ένας πόθος για υψηλά πράγματα, ίδιος με τον πόθο που ενέπνευσε εκείνον που, μια μέρα, σε κάποια προηγούμενη ζωή του, πέταξε πάνω απ' όλες τις πολιτείες της γης. Τους στίχους του διατρέχει ένα όραμα μεγάλων γεφυριών, ανεξήγητο από τις μέχρι τώρα εμπειρίες του. Και μια φορά, σ' ένα ποίημα που έγραψε σαν σε όνειρο, λέει ότι κάτι μέσα του δοκίμασε τον πειρασμό, σαν το Χριστό, κάπου ψηλά, εκεί απ' όπου βλέπει κανείς ολόκληρο τον κόσμο [...]

Φ. Πεσσόα η ώρα του διαβόλου, εκδ. Εξάντας, μτφρ. Μαρία Παπαδήμα. 

"Ξορκισμένο να 'ναι!!!" το ξαναλέω. Σαράντα φορές και άλλες χίλιες.  Λογοκριτές, κομποσκοίνηδες, μαγκουροφόροι και δυνατά τρελαμένοι, πάτερ Γυμνάσιοι, κομπογιαννίτες και αυτοσχέδιοι θεολογούντες τα δικά σας, αλλόφρονες και εν εξάλλω,  μην αφήστε τίποτε όρθιο, χορτάρι χλωρό να μην ξαναφανεί, πέτρα πάνω στην πέτρα να μη μείνει στο οικόπεδο που κυβερνάτε...