Μάιος

Καθώς λοιπόν η «Επανάσταση»

αναβλήθηκε επ' αόριστον στην Ελλάδα 

όπως τα πλέον επίσημα χείλη των ευρωπαϊκών κύκλων

απεριφράστως δηλώνουν

(«Να πάρεις το επόμενο πλοίο τζαμπατζού!»

της είπαν κι ανέβασαν την ανεμόσκαλα

αφήνοντάς την σύξυλη στο ντόκο...)

Κι αφού (χτες) η Λασκαρίνα  Μπουμπουλίνα 

̶  Επιτέλους! Πως και πως το περίμενε η δόλια  ̶

εις τον βαθμόν υποναυάρχου 

ευδοκίμως προήχθη μετά  επαίνων

(πολύ φτηνά την εβγάλαμε αδελφοί μου 

διότι σύνταξις σε νεκρούς δεν χορηγείται 

 ̶ καθώς δεν διαθέτουν πια ΑΜΚΑ, ΙΒΑΝ, ΑΦΜ οι έρμοι, 

πώς ο ΕΦΚΑ να τους πετύχει; ̶ ),
 

η Ελλάς καθίσταται πλέον μια κανονική χώρα

(«επανέρχεται εις την κανονικότητα!»)

 

Κανονικότατα όμως μας έρχεται

κι ο Μά'ς (του Βιζυηνού).

Κι από τον φωτοφράχτη εισέρχονται

φουριόζες οι ομορφιές  όλες

κατεπάνω στον αμφιβληστροειδή εφορμώντας

Και οι παπαρούνες σαν φράση

χαράσσονται στα εαρινά παλίμψηστα πεισματικά

μπαίνουν στις πληγές βάλσαμο 

 ̶ αντίς για το τσουχτερό αλάτι της αγρίας επικαιρότητος ̶

«Θα σας κάνω εγώ να μάθετε ζωή»

(του Νίκου Καρούζου μνήμη αγία...)

μας λένε ομοθυμαδόν...

Ιδού [πώς και πού...] τελείται η αληθής επανάστασις

εις πείσμα των αξιωματούχων…

Δυό γιατροί...

(Κοιτάζοντας Τον μ' ένα ποτήρι παγωμένη σαμπάνια στο χέρι...)

Διηγούνται ότι ο Άντον Τσέχωφ, σε μια κρίση ραγδαίας αιμόπτυσης -η οποία επρόκειτο να αποβεί και μοιραία-, ζήτησε να του φέρουν ένα ποτήρι σαμπάνιας. Πράγμα που έγινε. Εκείνος στριφογύρισε το ποτήρι στο φως υψώνοντάς το, ήπιε με αρκετή δυσκολία μια γουλιά και ίσα που ψιθύρισε: «Πάει πολύς καιρός που έχω να πιώ σαμπάνια». Αμέσως μετά ξεψύχησε. Ήταν 15 Ιουλίου του 1904.

Σήμερα τρόμαξα -είναι αλήθεια...-  όταν  καλός μου φίλος (που δίνει τη δική του μάχη εδώ και είκοσι σχεδόν μέρες...) μας έλεγε, μιλώντας μας ανακαθισμένος στο κρεβάτι της κλινικής  και κοντανασαίνοντας, σε μια στιγμή συγκλονιστικής πνευματικης διαύγειας... πως τάχα "Έχω σχεδιάσει... ("όταν με το καλό βγει από δω μέσα!") ...να το γιορτάσουμε στην ταράτσα του σπιτιού μου στην Τσιμισκή" [εκεί που μας μάζευε σε ονειρεμένες βραδυές του Μάη, άγουρους ακόμα ανθρώπους και αρκετά απελέκητους, σχεδόν σαράντα χρόνια πριν, διαβάζοντας κείμενά του, μιλώντας μας για λογοτεχνία, για  Τέχνη, για την αγάπη της επιστήμης, την γοητεία του εργαστηρίου, για του ταγμένου γιατρού το κομποσχοίνι, για τα ατέρμονα ταξίδια, για μουσική, για μια ιδιότυπη ...αναρχία,  για... για ..για...]. Και "θα έχουμε άνθη ολόγυρα, παγωμένη ..σαμπάνια φυσικά  ... και παγωτό! Και θ' ακούμε από δίσκο" [αγορασμένον κι αυτόν φαντάζομαι απο το Disco Center του Νίκου Στάμου στη Στοά της Ακαδημίας/"Στοά της όπερας"]   "το έργο του Johannes Brahms, Trio for piano, violin and cello nº 3 in C minor, op.101"!

   (Το έργο το θυμόταν, σας ορκίζομαι, έτσι ακριβώς...)

Και "θα ξαναπιάσει" λέει "τη μικρή στοίβα με τα βιβλία" που άφησε φεύγοντας για την εκδρομούλα -που κατέληξε όμως στο νοσοκομείο: Tο "Ημερολόγιο ενός επαρχιακού εφημέριου" του Ζωρζ Μπερνανός. Kαι ξανά θα δει τη "Μάνη" του Πάτρικ Λη Φέρμορ και την "Πετρούπολη" [του ξέφυγε και είπε "Ουρανούπολη" και δαγκώθηκα...] του Αντρέι Μπ[ι]έλυ... Και φυσικά θα χαϊδεύει κάθε τόσο τον αγαπησιάρικο  σκύλο του. Και θ' ακούει μουσική... Θα σιγοτραγουδά...

Εύχομαι... εύχομαι στο φίλο μου... Να του [και να μας] συμβούν αυτά.

Προκαταβολικά, σας προτρέπω ν' άκούσουμε μαζί τη μουσική. Σαν ξόρκι και  γητειά και άγγιγμα παρηγορητικό... Αφού η παντοδύναμη [;] επιστήμη [μας] δεν μας τα λέει και πολύ καλά εν προκειμένω...

Johannes Brahms, Trio for piano, violin and cello nº 3 in C minor, op.101

I.  Allegro energico- 00:00

II.  Presto non assai - 08:02

III. Andante grazioso - 11:50

IV.  Allegro molto - 15:38


Εugene Istomin, piano

Isaac Stern, violín

Leonard Rose, cello


Filmed in Paris, 1974

Λέω με τις "εκπτώσεις" να τρέξω...

Εν ειρήνη οι υιοί κλαίουν
τους γονείς αυτών - αποθνήσκοντας
εν πολέμω τους εαυτών υιούς
κλαίουν νεκρούς - οι γονείς.

...να αγοράσω άρον άρον τίποτε σιδερένια - ασήκωτα,  τσιμεντένια ή γύψινα παπούτσια παγωμένα σε θέση "δεν κινώ ρούπι!" Κι άν όχι τέτοια τότε τίποτε χωμάτινα εύθρυπτα ανύπαρκτα ανυπόστατα φθαρμένα εως θανάτου... Να βαλτώσω. Από κίνηση να μείνω. Μηδέν το ταχύμετρο να δείχνει-ζαλισμένο το τζι-πι-ες. Στον τόπο εγώ!

Απρόθυμος, αρνητικός, αδιάθετος... Για τον ...πόλεμο ντεεεε λέω:  Όπου με σπρώχνουν χίλιοι δυο καλοί, αγαθοί και αμερόληπτοι παρατηρητές. Που όλο λένε πως εγώ και ο τζαναμπέτης "ο γείτονάς μου" προς τα εκεί τάχα διολισθαίνουμε οι άμοιροι, αργά μα σταθερά, χρονίως... Τον πόλεμο αυτόν εννοώ όπου με στέλνουν με το ζόρι [Και πότε έγινε με το "καλό"; Πάντα με το άγριο και πάντα με το μαχαίρι στο σβέρκο...]. Στα αίματα που θέλουν να με βάλουν: να μη μπω! 

Τα ανεπιθύμητα "ατυχήματα" του κ. Πρέσβυ, οι φόβοι του  Παπαχελά, οι "δενείδα-δενξέρω-δενάκουσα"  δηλώσεις του κάθε κυρ Φώτη, οι καρναβαλίστικες στολές παραλλαγής χοντρόκωλων  και μαλθακών πολιτικάντηδων που διαπιστώνουν ότι: το "ηθικόν ακμαιότατον" Kαι βέβαια η αυτοεκπληρούμενη προφητεία  του τζιορναλίστα κ. Ιωάννου Μπαμπούλ[ι]α στο Foreign Policy [ΕΔΩ: Greece and Turkey Are Inching Toward War ] που μ' έκανε τα νεύρα σήμερα ...τσατάλια και νταντέλες!!!

Δαγκώνοντας το χέρι που μας τάισε…

Η δημόσια και βάναυση προσβολή της συλλογικής μνήμης!

Η πτώση του ανδριάντα το 2007. [ astyries.wordpress.com]

Ναι λοιπόν, ο Χάρρυ Τρούμαν προτού γίνει άγαλμα υπήρξε ένας μάλλον ικανός πρόεδρος των ΗΠΑ. Υπήρξε εμπνευστής του «ψυχροπολεμικού»  ̶ πλην όμως σωτήριου για μας όπως περιτράνως κατεδείχθη– Δόγματος Τρούμαν  που μας γλίτωσε από την …βαλκανική σοβιετία και επέσυρε την δημιουργία του σχεδίου Μάρσαλ που  δυνάμωσε την παροχή βοήθειας του OHE με τη μορφή της UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration) στις χώρες της Ευρώπης που είχαν πληγεί από τον Πόλεμο (με την προϋπόθεση να μην τις έχουν εναγκαλισθεί οι … «κόκκινοι» Ρώσοι). 

Το περίεργο είναι πως, από αυτούς που τον διαδέχθηκαν και κατά τη  περίοδο  της παντοδυναμίας του φρικτού Μακάρθυ, ο Χάρρυ Τρούμαν είχε χαρακτηρισθεί ότι «διευκόλυνε» [τουλάχιστον…] τους σοβιετικούς. 

 

UNRRA -συσσίτια 1948 στα Ιωάννινα [πιθανώς φωτογραφία του Κ. Μπαλάφα]

Όσοι μεσήλικες (και βάλε πια…)  περάσαμε από τα σχολικά συσσίτια της «Ούνρα» θα θυμούνται με ευγνωμοσύνη ελπίζω εκείνο το χέρι που τους τάισε. Τα συσσίτια είχαν διατηρηθεί ως τα πρώτα χρόνια της επάρατης δικτατορίας [έπαυσαν το 1969 νομίζω]. Τα γεύματα στο σχολείο προέβλεπαν πρωινό και μεσημεριανό. Μέσα στη σάκα μας κουβαλούσαμε κι ένα καταπονημένο πιάτο   ̶ εμαγέ ή τσίγκινο ̶    μαζί μ’ ένα μαστραπά και κουταλοπήρουνα τυλιγμένα σε μια, κατά κανόνα, καρώ πετσέτα. Στο πρωινό τρώγαμε: ψωμί άσπρο  ̶ λίγο μπαγιάτικο, σκόνη γάλα ή τσάι και το παροιμιώδες κίτρινο τυρί κονσέρβα (κάτι σαν το έμενταλ…), κίτρινο αλμυρό βούτυρο και μαρμελάδα ροδάκινο. Για μεσημεριανό: φασολάδα, πατάτες μπλούμ, μακαρόνια, πληγούρι, ντοματόρυζο, μπακαλιάρο ξαλμυρισμένο τηγανητό με κουρκούτι. Τέτοια πράγματα. Κρέας δεν θυμάμαι αν τρώγαμε. Μια δυο φορές τη βδομάδα μας έδιναν και μια κουταλιά μουρουνέλαιο [σήμερα πουλιέται και διαφημίζεται για την μακροζωία, που προσφέρει…]. Oι περισσότεροι αφού το κρατούσαν όσο άντεχαν με απελπισία (και αηδία!) στο στόμα τρέχοντας πήγαιναν και το ...εναπόθεταν, φτύνοντάς το με ανακούφιση, σε κάποια γωνιά της αυλής του σχολείου που μονίμως (και μοιραία!) μύριζε ψαρόλαδο! Για την ιστορία αξίζει να πω ότι η μαγείρισσα, που τσίκνωνε θαυμάσια την φασολάδα στο καζάνι ̶ η κυρία Ζωή, καλή της ώρα εκεί που βρίσκεται τώρα, ήταν παντρεμένη με έναν συμπαθέστατο … «αριστερών φρονημάτων» άνθρωπο με ακρωτηριασμένο το ένα του πόδι [το αναφέρω γιατί κάποιοι εξακολουθούν  να διασπείρουν την ηλίθια φήμη πως ταγματασφαλίτες και «ημέτεροι» ευνοήθηκαν από την «βοήθεια» των αμερικάνων στην Ελλάδα].

Πριν από χρόνια στην Πλας Κονκόρντ στο Παρίσι. Σήκωσα την φωτογραφική μου μηχανή και σημάδεψα μια μικρή επιγραφή στην πρόσοψη κάποιου κομψού κτιρίου: «Στην κοινή θύμηση της 50ης επετείου του Σχεδίου Μάρσαλ που διοικήθηκε εδώ στο Ξενοδοχείο Ταλεϋράνδος 1947-1952 / Εναντίον της Πείνας, της Φτώχειας, της Απελπισίας και του Χάους [...]». Ένας αστυνομικός με πλησίασε και μου ζήτησε διακριτικά να κατεβάσω τη μηχανή. Η φωτογράφηση σ’ εκείνο το σημείο για κάποιους λόγους απαγορεύονταν. Μια κίνηση ευγνωμοσύνης από μέρους μου πήγε να ματαιωθεί για λόγους … «ασφαλείας». 

 

 

Αντιγράφω:  «Το σύνολο της αμερικανικής μη στρατιωτικής βοήθειας προς την Ελλάδα από το 1944 ως το 1952 ανέρχεται σε 1.350 εκατ. δολάρια. Αν υπολογισθεί και η στρατιωτική βοήθεια το ποσό προσεγγίζει τα 2 δισ., ενώ το σύνολο της ξένης βοήθειας προς την Ελλάδα τα ίδια χρόνια είναι 2.287 εκατ. Δολάρια». Ποσά που ισοδυναμούσαν με δυο ΑΕΠ της χώρας για την εποχή. Και σαν να λέγαμε, κάτι λίγο παραπάνω από το σημερινό  μας δημόσιο χρέος… (Φρικτή καταστροφή υποστήκαμε από τους «φονιαδεςτων λαωναμερικάνοι»!)

Είδα με αποστροφή το προχτεσινό ξέσπασμα της «λαϊκής» οργής κατά των αμερικάνων που κατέληξε για μια ακόμα φορά  στο εθιμικό ραντεβού με το πολύπαθο άγαλμα του Τρούμαν στη Αθήνα. Δεμένο το αντίκρισα σε φωτογραφίες με σκοινιά το μνημείο. Μου θύμισε παραιτημένο από κάθε αντίσταση αιχμάλωτο που σύρεται σε λιντσάρισμα. Κάποιος βλαξ με παροιμιώδη μπάκα (τροχίζει ανενόχλητος με ηλεκτρικό εργαλείο παρακαλώ!) τα πόδια του ανδριάντα. Έχουν ανεβάσει και σκάλα και προσπαθούν να το καταβαραθρώσουν αλλά τους προλαβαίνουν τα καπνογόνα των ΜΑΤ και τους απομακρύνουν εν τέλει. Φυσικά αμερικανικές σημαίες (μαζί και εγγλέζικες) κάηκαν σε διάφορα σημεία της πορείας. Όπως γίνεται και  στην Τεχεράνη, την Λιβύη και αλλού στο αραβικό κόσμο…

Για δεκαετίες τώρα, μια δράκα αήττητων βλακών εκθέτουν τη χώρα μας, προσβάλλουν τη μνήμη μας και την κοινή λογική με τον χρεοκοπημένο και κούφιο αντιαμερικανισμό τους. 

 

 

"Αποστολή εξετελέσθη!"*

Ένιωσα λες κι οι ουρανοί ηνεώχθησαν καταμεσήμερο... Κι εκείνο το σιβυλλικό "είσοδος" στην πρόσοψη του Ιερού Ναού της Αγίας και Αγρίας Καταναλώσεως [=Υπερμάρκετ] πως η  παρακείμενη θύρα "εδώθε η οδός της Σωτηρίας!" σαν να μου έγνεφε. Και το σημείον του σταυρού (καταφανέστατο!). Και ο ήλιος σαν ναυτική φωτοβολίδα καρφωμένη στον ανεπαίσθητα νεφελοσκεπή θόλο...

Ήταν κι η σημερινή -προτού λαλήσουν τα κοκόρια κι οι μουεζίνηδες του πρωιού- επιδρομή στη Δαμασκό από τους ...αυτεπάγγελτους σωτήρες του κόσμου που για μια ακόμη φορά επιτίθενται (και πόθεν το "εν δικαίω"; Ποιός θα το πει; Αν θα το πει ποτέ...) εναντίον ενός τέρατος, ενός στυγνού δικτάτορα, ενός τυράννου, ενός εγκληματία πολέμου... Στο πί και φί οι συμμαχίες. Νύχτα οι πύραυλοι από τη Μεσόγειο σηκώθηκαν... [Κι απο κει μεριά οι αναχαιτήσεις τους...].

"Μπα" λέω "ας γυρίσω μια ώρα αρχύτερα στα χαρτιά μου". "Δεν έχει σωτηρία άλλη"... Και ο φίλος ποιητής δεν με παρηγορεί. (Διότι η ποίηση είναι η ...πυρηνική επίθεση εναντίον του ψεύδους στον κόσμο):

[...] «Αυτοί οι δύσκολοι καιροί ίσως να σας σκοτώσουν
μπορεί οι δύσκολες μέρες να κρατήσουν καιρό
η πηγή έχει κατέβει και το ταό της λάμπει πολύ
πού είναι ο ο προελληνικός λαβύρινθος; πού οι τρεις μυστικές γλώσσες;
εδώ χορεύουν πέντε ποντικοί δεκαοχτώ νυφίτσες
κι η βρύση της συμφοράς είναι ανοιχτή»-
................................................................................................

Μπαίνουμε ή δεν μπαίνουμε στό ίδιο ποτάμι
είμαστε και δεν είμαστε
η ζωή μας είναι σαν το ύδωρ το ανυπόστατον...

Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος, 

Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια-Βιβλίο Δεύτερο

* Ντόναλτ-Ντακ-Τραμπ. 

Πρόεδρος Η.Π.Α. και Πλανητάρχης. 

[Αρχιστράτηγος της Πλάνης να υποθέσω...]