Δαγκώνοντας το χέρι που μας τάισε…

Η δημόσια και βάναυση προσβολή της συλλογικής μνήμης!

Η πτώση του ανδριάντα το 2007. [ astyries.wordpress.com]

Ναι λοιπόν, ο Χάρρυ Τρούμαν προτού γίνει άγαλμα υπήρξε ένας μάλλον ικανός πρόεδρος των ΗΠΑ. Υπήρξε εμπνευστής του «ψυχροπολεμικού»  ̶ πλην όμως σωτήριου για μας όπως περιτράνως κατεδείχθη– Δόγματος Τρούμαν  που μας γλίτωσε από την …βαλκανική σοβιετία και επέσυρε την δημιουργία του σχεδίου Μάρσαλ που  δυνάμωσε την παροχή βοήθειας του OHE με τη μορφή της UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration) στις χώρες της Ευρώπης που είχαν πληγεί από τον Πόλεμο (με την προϋπόθεση να μην τις έχουν εναγκαλισθεί οι … «κόκκινοι» Ρώσοι). 

Το περίεργο είναι πως, από αυτούς που τον διαδέχθηκαν και κατά τη  περίοδο  της παντοδυναμίας του φρικτού Μακάρθυ, ο Χάρρυ Τρούμαν είχε χαρακτηρισθεί ότι «διευκόλυνε» [τουλάχιστον…] τους σοβιετικούς. 

 

UNRRA -συσσίτια 1948 στα Ιωάννινα [πιθανώς φωτογραφία του Κ. Μπαλάφα]

Όσοι μεσήλικες (και βάλε πια…)  περάσαμε από τα σχολικά συσσίτια της «Ούνρα» θα θυμούνται με ευγνωμοσύνη ελπίζω εκείνο το χέρι που τους τάισε. Τα συσσίτια είχαν διατηρηθεί ως τα πρώτα χρόνια της επάρατης δικτατορίας [έπαυσαν το 1969 νομίζω]. Τα γεύματα στο σχολείο προέβλεπαν πρωινό και μεσημεριανό. Μέσα στη σάκα μας κουβαλούσαμε κι ένα καταπονημένο πιάτο   ̶ εμαγέ ή τσίγκινο ̶    μαζί μ’ ένα μαστραπά και κουταλοπήρουνα τυλιγμένα σε μια, κατά κανόνα, καρώ πετσέτα. Στο πρωινό τρώγαμε: ψωμί άσπρο  ̶ λίγο μπαγιάτικο, σκόνη γάλα ή τσάι και το παροιμιώδες κίτρινο τυρί κονσέρβα (κάτι σαν το έμενταλ…), κίτρινο αλμυρό βούτυρο και μαρμελάδα ροδάκινο. Για μεσημεριανό: φασολάδα, πατάτες μπλούμ, μακαρόνια, πληγούρι, ντοματόρυζο, μπακαλιάρο ξαλμυρισμένο τηγανητό με κουρκούτι. Τέτοια πράγματα. Κρέας δεν θυμάμαι αν τρώγαμε. Μια δυο φορές τη βδομάδα μας έδιναν και μια κουταλιά μουρουνέλαιο [σήμερα πουλιέται και διαφημίζεται για την μακροζωία, που προσφέρει…]. Oι περισσότεροι αφού το κρατούσαν όσο άντεχαν με απελπισία (και αηδία!) στο στόμα τρέχοντας πήγαιναν και το ...εναπόθεταν, φτύνοντάς το με ανακούφιση, σε κάποια γωνιά της αυλής του σχολείου που μονίμως (και μοιραία!) μύριζε ψαρόλαδο! Για την ιστορία αξίζει να πω ότι η μαγείρισσα, που τσίκνωνε θαυμάσια την φασολάδα στο καζάνι ̶ η κυρία Ζωή, καλή της ώρα εκεί που βρίσκεται τώρα, ήταν παντρεμένη με έναν συμπαθέστατο … «αριστερών φρονημάτων» άνθρωπο με ακρωτηριασμένο το ένα του πόδι [το αναφέρω γιατί κάποιοι εξακολουθούν  να διασπείρουν την ηλίθια φήμη πως ταγματασφαλίτες και «ημέτεροι» ευνοήθηκαν από την «βοήθεια» των αμερικάνων στην Ελλάδα].

Πριν από χρόνια στην Πλας Κονκόρντ στο Παρίσι. Σήκωσα την φωτογραφική μου μηχανή και σημάδεψα μια μικρή επιγραφή στην πρόσοψη κάποιου κομψού κτιρίου: «Στην κοινή θύμηση της 50ης επετείου του Σχεδίου Μάρσαλ που διοικήθηκε εδώ στο Ξενοδοχείο Ταλεϋράνδος 1947-1952 / Εναντίον της Πείνας, της Φτώχειας, της Απελπισίας και του Χάους [...]». Ένας αστυνομικός με πλησίασε και μου ζήτησε διακριτικά να κατεβάσω τη μηχανή. Η φωτογράφηση σ’ εκείνο το σημείο για κάποιους λόγους απαγορεύονταν. Μια κίνηση ευγνωμοσύνης από μέρους μου πήγε να ματαιωθεί για λόγους … «ασφαλείας». 

 

 

Αντιγράφω:  «Το σύνολο της αμερικανικής μη στρατιωτικής βοήθειας προς την Ελλάδα από το 1944 ως το 1952 ανέρχεται σε 1.350 εκατ. δολάρια. Αν υπολογισθεί και η στρατιωτική βοήθεια το ποσό προσεγγίζει τα 2 δισ., ενώ το σύνολο της ξένης βοήθειας προς την Ελλάδα τα ίδια χρόνια είναι 2.287 εκατ. Δολάρια». Ποσά που ισοδυναμούσαν με δυο ΑΕΠ της χώρας για την εποχή. Και σαν να λέγαμε, κάτι λίγο παραπάνω από το σημερινό  μας δημόσιο χρέος… (Φρικτή καταστροφή υποστήκαμε από τους «φονιαδεςτων λαωναμερικάνοι»!)

Είδα με αποστροφή το προχτεσινό ξέσπασμα της «λαϊκής» οργής κατά των αμερικάνων που κατέληξε για μια ακόμα φορά  στο εθιμικό ραντεβού με το πολύπαθο άγαλμα του Τρούμαν στη Αθήνα. Δεμένο το αντίκρισα σε φωτογραφίες με σκοινιά το μνημείο. Μου θύμισε παραιτημένο από κάθε αντίσταση αιχμάλωτο που σύρεται σε λιντσάρισμα. Κάποιος βλαξ με παροιμιώδη μπάκα (τροχίζει ανενόχλητος με ηλεκτρικό εργαλείο παρακαλώ!) τα πόδια του ανδριάντα. Έχουν ανεβάσει και σκάλα και προσπαθούν να το καταβαραθρώσουν αλλά τους προλαβαίνουν τα καπνογόνα των ΜΑΤ και τους απομακρύνουν εν τέλει. Φυσικά αμερικανικές σημαίες (μαζί και εγγλέζικες) κάηκαν σε διάφορα σημεία της πορείας. Όπως γίνεται και  στην Τεχεράνη, την Λιβύη και αλλού στο αραβικό κόσμο…

Για δεκαετίες τώρα, μια δράκα αήττητων βλακών εκθέτουν τη χώρα μας, προσβάλλουν τη μνήμη μας και την κοινή λογική με τον χρεοκοπημένο και κούφιο αντιαμερικανισμό τους.