 |
| Μνήμα Αλεξ. Παπαδιαμάντη. [φωτ. Ν.Τ. / Σκιάθος 1990] |
Στον φίλο-αδερφό-πατέρα-δάσκαλο Παναγιώτη Πούγγουρα,
που δίνει -Μεγαλοβδομαδιάτικα- τη δική του "μάχη"...
Και χρόνια μετά, μας λέει, το όλον 1.350 σελίδες,
κάποια μετάφραση του Φίνλεϋ, μόλις την τελείωσε
(πού πήγαν, πού χαθήκανε αυτές οι άγιες ψηφίδες)
και πάλι εκλιπαρεί το Βλαχογιάννη
και πάλι εκλιπαρεί για χρήματα, σχεδόν γονατιστός
γράφει στο Βλαχογιάννη, Κι έχει ντροπή ο άμωμος
και ή ντροπή του είναι που δεν έχει τρόπο να ξεναγήσει
τον Καρκαβίτσα στο νησί με εκδρομές και τέτοια
και ευτυχώς ο Καρκαβίτσας
̶ μύρο το κύμα που τον τύλιξε ̶
ήταν κουρασμένος από το μεγάλο
το υπηρεσιακό ταξίδι.
Κι άλλοτε προσπαθεί να κάνει, νόμο-τρόπο,
(Θε, μου, τί λέξη, τί καημός, και δεν γκρεμίζεσαι)
να στείλει επί συστάσει τους δυό τόμους του Γόρδωνος
κι αυτός που σκέπασε με τα χρυσά φτερά του
τον ουρανό του αιώνα μου
δεν ξεύρει πως να συσκευάσει τα χαρτιά.
Δεν ξεύρει πως να τους ταχυδρομήσει [...].
Μάνος Ελευθερίου,
Αγρυπνία για το σκοτεινό τρυγώνι του προφήτη
Ελισσαίου
[μεταφέρω σχόλιο της εκλεκτής φίλης Σόνιας Ευθυμιάδου]
ΑπάντησηΔιαγραφή"Εξοχότατα όλα: η αφιέρωσή σου, το του Μάνου Ελευθερίου, τα όσα μας έχει χαρίσει ο αγαπημένος σου Π.Πούγγουρας. Δώσ' του το χάδι μας, όπως μας προέτρεπε ο ίδιος να κάνουμε στα αγάλματα!..."