"Lucy in the sky with the diamonds…"

[...] Newspaper taxis appear on the shore
Waiting to take you away
Climb in the back with your head in the clouds
And you're gone

The Beatles

Κυριακή προς το μεσημεράκι. Ήμουν εκεί για να εκτιμήσω την κατάσταση και να δούμε τι θα κάνουμε με την «άνοια της γιαγιάς». Και οι δυο θυγατέρες της ήσαν εκεί.  

Αυτή κοντά ενενήντα. Ζει ολομόναχη από τότε που πέθανε ο άντρας της (κατάκοιτος τα τελευταία χρόνια). Οι κόρες της έρχονται εκ περιτροπής μια φορά την ημέρα για λίγες δουλειές και συντροφιά. Το βράδυ, για μια δυο ώρες, έρχεται και μια γυναίκα μ' ένα μικρό μισθό και της κάνει παρέα ώσπου να κοιμηθεί. Από την πολυκατοικία τώρα πια κανείς. Όλες οι φίλες της στην οικοδομή έχουν πεθάνει. Στο κτίριο μένουν πολλοί «ξένοι»: από χίλιες καρυδιές καρύδια».  Δεν πληρώνουν ούτε τα κοινόχρηστα κι έτσι θυροτηλέφωνα, κουδούνια και φώτα στους διαδρόμους και τις σκάλες δεν λειτουργούν και δεν ανάβουν. Μόνον το ασανσέρ βρέθηκε τρόπος να λειτουργεί. Η ίδια με προχωρημένο καταρράκτη, με διαλυμένη τη μέση της από κάποιο πέσιμο στις σκάλες της εκκλησίας και με θεοσκότεινα έξω –πίσσα μαύρη πού να πάει πια; Κάθεται αναγκαστικά στο σπίτι. Έχει και μια μικροσκοπική  τηλεόραση δεν ξεχωρίζει ούτε πρόσωπα εκεί μέσα. Συντροφιά λοιπόν κανείς πέρα από ελάχιστες ώρες...

Από σήμερα είναι ακόμα χειρότερα… Γιατί  σήμερα το πρωί πέθανε και «η Λούσυ». Δεκατριών χρονών κλεισμένα. Άρρωστη ήταν η καημενούλα εδώ και είκοσι μέρες. Κάτι συνέβαινε με τα έντερά της. Καθόλου δεν έτρωγε. Είχε χωθεί κάτω από το κρεβάτι και αρνούνταν πεισματικά κάθε τροφή. Ψες βράδυ όμως ξαναφάνηκε και πήγε κατευθείαν στο πιατάκι με το φαγητό της. Έφαγε λιγάκι. «Τό βγαλε» αμέσως. Κι ύστερα με δυσκολία ανέβηκε πάνω στο κρεβάτι της γριάς και ζάρωσε να κοιμηθεί κοντά της. Εκείνη ούτε που το πήρε είδηση ότι έγινε…

Το πρωί που ήρθαν οι θυγατέρες τη βρήκαν ακίνητη με ορθάνοιχτα τα μάτια στα πόδια της γριάς. «Ήταν καλό γατί γιατρέ. Είχε δυο όμορφα πράσινα ματάκια. Σαν άνθρωπος καταλάβαινε. Από τότε που μου την κουβάλησε  ο εγγονός μου μόνιμη παρεούλα και φιλενάδα». Βγάζει η θυγατέρα «το τάμπλετ» και μου δείχνει μια φωτογραφία. Όμορφη γάτα! Παίρνει τη συσκευή, κοιτάζει για λίγο την εικόνα κι έπειτα φέρνει την οθόνη κοντά στο πρόσωπο σαν εικόνισμα κι ακουμπάει απάνω τα χείλη της. «Αχ Λούσυ μου… αχ καλό μου, κοριτσάκι μου!». 

Ο γαμπρός της σαν το έμαθε «Τη Λούση», είπε, «βγάλτε την στο μπαλκόνι. Θα έρθω εγώ να την πάρω». Μήτε που ήθελε ν’ ακούσει πως θα την πέταγαν στο σκουπιδοτενεκέ. Τη σαβάνωσαν σε μια εφημερίδα, την τύλιξαν και σε κάτι πανιά. Και τον περίμεναν όπου να ’ναι να’ ρθει να πάρει τη γατούλα της γιαγιάς να την παραχώσει στο κτήμα ενός φίλου στην Επανωμή. 

Και δεν θέλει άλλη γάτα η κυρία Μαρία. Με τίποτα. Κι όσο περνούσε η ώρα… "η «άνοια πήγαινε περίπατο". Η θλίψη, η υποχρεωτική μοναξιά,  η απελπισία της ηλικίας, δήλωναν το μέγα "παρών". 

Φεύγοντας όμως είχαμε συμφωνήσει πως στο σπίτι θα έρχονταν καινούργιο γατί. Μαζί με κάτι λίγα φάρμακα  φυσικά και  δεν  θα άλλαζε ολότελα η ζωή εδώ… Όμως θα είχε πλέον μεγαλύτερη παρηγοριά στο σπίτι μέσα και λιγότερο σκοτάδι στον διάδρομο «εκεί έξω». 

Σε τοίχο προτού μπω στο αμάξι «βγες από τη λήθη σου πριν βυθιστείς μ…» «…Μέσα στο ακατανόητο!» έπιασα τον εαυτό μου να μουρμουρίζει συμπληρώνοντας τη μισοτελειωμένη μουντζούρα… 

Να μιλούσε άραγε στη "Λούση ο τοίχος;