Φαίνονται από ψηλά. Ποτάμια χρυσά της λάβας, δρόμοι που αστράφτουν. Κόκκινα ρουμπίνια, πυγολαμπίδες που αρμενίζουν κοπαδιαστά σε λεωφόρους. Από την Ανατολία, από την κεντρική Τουρκία, από την ασιατική ακτή, με ανάστροφη τώρα πορεία, το χρυσό έρχεται ποτάμι. Πάνω από μισό εκατομμύριο οι νεκροί του πολέμου. Και δεκατρία χρόνια προσφυγιάς γι’ αυτούς που τώρα επιστρέφουν με αναμμένα τα φώτα στο Χαλέπι, τη Χομς, τη Δαμασκό, την Παλμύρα. Ίσως δεν είναι εδώ το τέλος του δρόμου τώρα που μια συνιστώσα του σπαραγμού εκδιώχθηκε. Ίσως ο πόλεμος να επαναληφθεί με την ίδια ξανά αγριότητα. Για την ώρα όμως ελπίζω πως αυτό δεν θα συμβεί και πως ίσως ήρθε η ώρα του σπείρειν για τη Συρία... Και για τούτη την ώρα δεν έχω πάρα να σιγοψιθυρίσω το ποίημα «Φωνή» από Τα άσματα του Μιχιάρ του Δαμασκηνού* του σπουδαίου Σύρου ποιητή Άδωνη (γεν. 1930), με το πραγματικό όνομα Άλι Άχμαντ Σα’ίντ, που μετέφρασε εξαιρετικά ο φίλος του Μάρκελος Πιράρ:
Ὁ Μιχιάρ πρόσωπο ποὺ προδῶσαν οἱ ἀγαπημένοι του
ὁ Μιχιάρ, καμπάνα δίχως ἀντίλαλο,
ὁ Μιχιάρ, στὰ πρόσωπα γραμμένος,
ἄσμα ποὺ λαθραία μᾶς πλησιάζει
σὲ δρόμους ἐξόριστους λευκούς
ὁ Μιχιάρ καμπάνα περιπλανωμένων
σ’ αὐτήν τὴ γῆ τῆς Γαλιλαίας.
Εύχομαι στον κάθε Μιχιάρ της Συρίας να αξιωθεί να επιστρέψει και να ζήσει εν ειρήνη. Αφήνοντας πίσω τις φρικτές μέρες.
* Εκδόσεις Άγρα, 1996
