Διόλου δεν εβόηθησεν
εδώ η Θεία Χάρις
όπως και δεν απέτρεψε
να κλέψ’ τ’ν Ελέν’ ο Πάρης.
Ενίκησεν ο Δόναλτ Τραμπ
τη Χάρις την Καμάλα
και κλαίγουσιν εις τας Δυσμάς
οι νουνεχείς τα μάλα.
Αφού και το «Σοφία ορθή…»
ημείς παρανοώμεν
δεν πρόκειται εις τον ναόν
ποτέ να ξαναεμβώμεν.
Γιατί ο παπάς ηθέλησεν
ορθή μόν’ τη Σουφία
κι σκώνιτι απ’ λέτι αυτή
μαζί μι …τ’ Μιλανία!
[…] ανοίγει μια καταπακτή και πέφτω πλάι στον Κύρκο.
Κοιτούσε σάμπως για ταξί του λέω
καλησπέρα
αλλά εμείς και μόνο εμείς ξεμείναμε εδώ πέρα.
Αμέσως έγινε καπνός σαν μια δεκαετία
το σκάει νομίζοντας κι αυτός πως ήμουν συμμαχία.
1979, Χειμώνας, σε «ντίσκο», στο Άργος Ορεστικό. Θυμούμαι να παίζει συνεχώς κομμάτια από τη …Ρεζέρβα του Σαββόπουλου (Τι έπαιξα στο Λαύριο, Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο, Για την Κύπρο, Γεννήθηκα στη Σαλονίκη, Άσπα, Πρωϊνό, Για τα παιδιά πούναι στο Κόμμα, Αουντουαντάρια κλπ… Διαμάντια όλα τους!)
Με πλησιάζει σιγοπατώντας, σαν να χορεύει το «δεν τους γ@μ@ς τη μάνα καλέ, τράβα κόρη το μπερντέ...», εύχαρις, ίσως και ελαφρώς …οίνωψ ο φίλος Σπύρος Πετρόπουλος, μακαρίτης εδώ και χρόνια. Μαύρο γιλεκάκι, πουκάμισο άσπρο με μαζεμένα τα μανίκια, τζιν παντελόνι, καστόρινα μποτινάκια. Η επιτομή του «Ρηγά»… Στην κωλοτσέπη Σαντέ πακέτο κόκκινο. Τραγουδά τη μαντινάδα των εκλογών. Τα ηχεία τον κάνουν …άφωνο. Τραγουδάει λοιπόν πλέι μπακ. Ο Σπύρος… Πλέι μπακ… back… (Γυρίζουν πίσω ποτέ άραγε αυτοί που «έφυγαν»;)
Ξαναθυμούμαι το ωραίο τραγούδι του Νιόνιου τώρα που «του την έχουν πέσει οι πάντες …«εξ ευωνύμων» (μέχρι και η γόβα -στιλέτο Έλενα Ακρίτα ... «απεταξάμην!»), και, τι να κάνουμε τώρα; Εξακολουθεί να μ’ αρέσει. Και αυτό και ο Νιόνιος!
Τα
όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα
μπορεί και οι φροϋδιστές να ‘ρθούν στην εξουσία.
Δέκα λογιώ οι παλικαριές οι εννιά να δραπετεύεις
και οι αγάπες δυο λογιώ στη μια καλογερεύεις.
Λοιπόν
μεγάφωνα παντού όλο χαρτιά η Μπενάκη
μα δεν υπήρχε ούτε ψυχή και φύσηξε αεράκι
κι άρχισαν όλα να γυρνούν σαν στοιχειωμένο τσίρκο
ανοίγει μια καταπακτή και πέφτω πλάι στον Κύρκο.
Κοιτούσε
σάμπως για ταξί του λέω καλησπέρα
αλλά εμείς και μόνο εμείς ξεμείναμε εδώ πέρα.
Αμέσως έγινε καπνός σαν μια δεκαετία
το σκάει νομίζοντας κι αυτός πως ήμουν συμμαχία.
Γινόταν
ο κατακλυσμός το είπε και το δελτίο
και μπήκα σ’ ένα ασανσέρ γιατί δεν είχε πλοίο.
Μαζί μου μπαίνουνε πολλοί —πω πω πω ντουνιάς!— σχεδόν καμιά χιλιάδα
νομίζω κι ο Καραμανλής —ωχ αμάν αμάν!— μαζί με την Ελλάδα.
Το
ασανσέρ αγκομαχά επικρατεί ζουρλάδα,
η Ελλάδα αρχίζει να γελά και γίνεται γελάδα
και μια φωνή με προφορά —ωχ αμάν αμάν— απ’ των Σερρών την Πρώτη,
ρωτάει άμα συμφωνώ —ωχ αμάν αμάν— να γίνομαι Ευρώπη.
Μα
κι αν ταΐζεις του απαντώ κακάο την γελάδα
δε θα `ναι πάλι πιθανόν ν’ αρμέξεις σοκολάδα.
Και το κουβούκλιο κάνει μπαμ και μέσα απ’ την αιθάλη
ανέβηκε ένας κουρνιαχτός που είχε διπλό κεφάλι.
Το
ένα ήταν Θεσσαλός —ωχ αμάν αμάν— στο σχήμα του Φλωράκη,
το πάρα δίπλα Ανδρεϊκός —ωχ αμάν αμάν— με γεια και το μπλουζάκι.
Τον λόγο τους αντανακλά σαν κάτοπτρο το πλήθος
και όπως άλλαζα βρακί μου βγήκε αυτός ο στίχος.
Μπορεί
κανίβαλος ποτέ —ωχ αμάν αμάν— να εκπροσωπήσει τάχα
όλους τους φίλους τους παλιούς —ωχ αμάν αμάν—που έχει στη στομάχα;
Κι αμέσως χέρια με τραβούν γραμμή στο κυλικείο
αλλά ξυπνάω ευτυχώς στο κρίσιμο σημείο.
Ξυπνώ
και βλέπω την ψυχή που εδώ και δέκα χρόνια
ενώ τη λάτρεψα πολύ της είπα λάθος λόγια
κι αν σ’ αγαπώ θα σου κλαφτώ που μες στην κοινωνία
της ευτυχίας σου ζητάς την επιπλοποιία.
Χωνεύεις
δέντρο εξωτικό μην κάνεις την αθώα,
η ευτυχία τζιέρι μου είναι την για τα ζώα.
Λοιπόν για βάλε ένα παλτό και δώσ’ μου την βαλίτσα
για ‘κεί που ανάβει τη φουφού η ψώρο Κωσταινίτσα.
Και
να το ταίρι μου κι εγώ σαν τους πρωτοφευγάτους
στων εκλογών του ’77 γυρίζαμε στους βάλτους.
Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Κέρκυρα και Ιόνιο,
μες στην καρδιά σου άσε να μπουν και θα την κάνεις ψώνιο.
Μοιάζει
να το `πε το ΠΑΣΟΚ, ο Σολωμός ή ο Τσάτσος,
θα πω κι εγώ ένα σιγανό μη μας ακούσει ο μπάτσος.
Στα όνειρά μου σας καλώ και σας και την κυρά σας
κι ελπίζω να καλέσετε κι εμάς απ’ τη μεριά σας.
Γειά σου Σπύρο!
ΥΓ1. Το τραγούδι τραγουδιστό ΕΔΩ
ΥΓ2. Για όσους εξεγείρονται με την τοποθέτηση Σαββόπουλου θυμίζω τη στάση του και το ΄89 όταν αποκάλεσε τους ΠΑΣΟΚΟΥΣ «γύφτους» (και όχι ...Ρομά που θα ήταν και το πολιτικώς κορεκτικόν), την υποστήριξή του στον πατέρα Μητσοτάκη και ακόμα το «Γενίτσαροι» για τους Κνίτες και το «Καραμανλής ή τανκς» του υπουργού άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αείμνηστου Μίκη Θεοδωράκη.
