Διπλή ανάγνωση, αμφισημίες, διγλωσσία...

 και οι ...αλληγορίες του δρόμου.

Αριβεντέρσι!

Επειδή ο -και ΥΠΕΞ πλέον- έλληνας Πρωθυπουργός Αλέξιος ομίλησε και είπε με πόνο (sic) καρδιάς ότι "δεν θα ανεχθεί πλέον άλλο τη διγλωσσία" [την κωλοτούμπα, το ψέμα, την κοροϊδία όμως;]  και κατέβασε από το τρένο τον ...oλιγότερον χρήσιμο από τους δυό ευτραφείς υπουργούς του (γιατί για να πούμε και του στραβού το δίκηο άλλος ήταν ο δίγλωσσος - οχιά διμούτσουνη  λέμε- κι άλλος αντ' αυτού "πλήρωσε τη ...νύφη"), αποφάσισα ν' αφήσω τις σκηνές του δρόμου να μιλήσουν  για ν' αποδειχθεί πως "δυό πόρτες έχει η ζωή", δυό όψεις το νόμισμα,  πως γέλιο και δάκρυ, πόνος και χαρά πάνε μαζί και πως οι αμφισημίες παραμονεύουν. Παντού και σε κάθε μας βήμα...  Κατανοεί κανείς πως δε θέλει και πολύ το να μπερδέψεις τον Πάνο με τον Νίκο και να εννοήσεις λάθος [κοινώς να παρεξηγήσεις] όταν μάλιστα τελείς και σε καθεστώς βαρυστομαχιάς ήδη από την προτεραία, σαν συνέπεια  της καταβροχθίσεως έξη παράταιρων κύριων πιάτων  [όσο κι αν εδω και τέσσερα χρόνια -oι ΠάνοςΑλέξης- μας έχουν διδάξει πως μπορούν να  χωνέψουν ευκολώτατα τα πάντα...] για δυο μονάχα ανθρώπους, στη "Λέσχη των αξιωματικών Αθηνών"...

Σκέψου τώρα ο πτωχός λαός, με τόσα που αντικρίζει τριγύρω, σε τι κατάσταση συγχύσεως διατελεί συνεχώς...
[Ακολουθούν παραδείγματα]

Προσφορά 

Μπουγάτσα

μερίδα 1.50 € 

διπλή μερίδα 2.00 €

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ: "Ξεμπερδέψαμε με τα μνημόνια. Από του λοιπού φαΐ σχεδόν τζάμπα και δανεισμός με μετρητά επιτόπου στο πι και φί!" [Αμ δε....]

  

ΤΙΜΕΣ

ΣΧΕΔΟΝ

ΤΖΑΜΠΑ

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ: "Κι η "τελετή" της τελευτής  σχεδόν τζάμπα!" Όμως τα φαινόμενα απατούν: η χρυσή  ευκαιρία αφορά "το δίπλα" μαγαζί...

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ: "Και μετά τα δεσμά του γάμου ελεύθερη!"  (Έλα όμως που ...η Μόρια δείχνει το δρόμο!).

Θα πάνε όλοι φυλακή;

[...] Τις εκλογές θα κερδίσουμε αν δεν κόψουμε συντάξεις και αυξήσουμε βασικό μισθό. Αν υλοποιήσουμε αυτά που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ. Αν βάλουμε και κανένα φυλακή. Πρέπει να βάλουμε κάποιους φυλακή»
                                                        Παύλος Πολάκης, Υφυπουργός Υγείας

«Σε ένα διαδικτυακό ξέσπασμά του, μετά την άγρια επίθεση που δέχθηκε από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο για τις δηλώσεις του από τις ΗΠΑ περί plan B στο Σκοπιανό, αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, ο υπουργός  Πάνος Καμμένος δήλωσε ότι «θα πάνε όλοι φυλακή».



"Τον άκουσες;" λέει η Μι, 

"καλέ αυτός θα τους χώσει όλους στη στενή!"

"Καλύτερα εκεί!" κάνει η Ψί,

"γιατί παλιότερα" ό ίδιος είχε πάλι πει 

πως θα τους έχωνε βαθιά στο χώμα 

και πέντε μέτρα κάτω απ' τη γή...".

"Αμ και ο άλλος; 

Που παράγγειλε απ' την Αμερική

να ετοιμάζουν το κελί..."

"Για ποιόνα βρε;" 

"Γι' αυτόν που λέει την αλήθεια την πικρή!" 

"Λες η μπόρα να μας πάρει και εμάς;"

"Γιατί, εσύ δεν ξέρεις να χυμάς; 
Ή μπας και έγινες λαπάς;"

"Μπαααα! Αλλιώτικα θα γίνουνε θαρρώ 
τα μούτρα τους κιμάς... 

Κι όχι με νύχια ή δαγκώματα 

μα με το ...φούμο μέσ' "στα φάκελα"

από τα ξημερώματα.

Κι εμείς πνιγμένες 

μέσ' στα γέλια ανάσκελα 

να στέλνουμε γατίσια 

χίλια φάσκελα!

Ο αναστατωμένος πεζόδρομος...

...και το πέτρινο δέντρο.

Δεν προλάβαμε να τον χαρούμε τον πεζόδρομο και να σου τες οι ..."ανασκαφές"! Το ξεσήκωμα των κυβόλιθων και η καταστροφή  σε μεγάλην έκταση [και η ...επαπειλούμενη όπως-όπως μετέπειτα "αποκατάσταση" του οδοστρώματος του πεζοδόμου Αγίας Σοφίας....] Είπα: "Μα ένας -ένας βρ' αδερφέ!- σ' αυτή την έρμη την επικράτεια, του ραβεξήλωνεκαιτρώγε, δεν έχει υπόψη του τις έννοιες  "μ έ ρ ι μ ν α"   ή   "π ρ ό β λ ε ψ η; 

Γιατί είχα δει κάποτε ο δύστυχος στο ... Μαρόκο, σε μια ερημιά του Θεού απέραντη, σ' ένα μέρος όπου δεν φύτρωνε το παραμικρό βλαστάρι, κι όπου μονάχα πέτρες και χώμα αντίκρυζες (ειλικρινά: Σεληνιακό τοπίο...). Εκεί λοιπόν, αναδύονταν κάποια ...ρυμοτομία. Μια τάξις (στην "έρημο" είπαμε!): Πάσαλοι όρθιοι σε διάταξη και τσιμεντένιες βραγιές όριζαν τον τόπο. 

Tόλμησα να ρωτήσω: "Τί έστιν ώδε;" Kι η  απάντηση ήρθε καταπέλτης: "Θα ιδρυθεί κάποτε εδώ μια πόλις και έχουν στηθεί εγκαίρως οι υποδομές (αποχέτευση, ηλεκτροδότηση, επικοινωνίες, υδροδότηση, δρόμοι, πλατείες...). 

"Α!" είπα,  "...όπως ακριβώς κάνουμε και στη Ελλάδα (αλλά ...αφού χτιστούν οι πόλεις!).

Διαπιστώνω πλέον πως ακόμα και οι πανάκριβες πλατείες και οι ψυχαγωγοί πεζόδρομοι χτίζονται χωρίς πρόβλεψη. Την παραμικρή... 

Το χτισμένο δέντρο που αντιμετώπισα (σαν να τύλιξε το πεζοδρόμιο το χοντρό παλτό του γύρω του...) με έπνιξε!

               
  [...] A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

 

           Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

 

            Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

"Ζαμπόν, κασέρι, ντομάτα, τυροκαφτερή!"

Στον φίλο και κουμπάρο μου Αντώνη Παπαντωνίου

για χρόνια ...επίμονο νυκτερινό πελάτη του "Ρωμιού" 

Το 'βλεπα βέβαια εδώ και καιρό κλειστό το μαγαζί. Τζαμαρία άτσαλα ασπρισμένη από μέσα και χιαστί  τα ενοικιαστήρια. Ύστερα τα ...αναμενόμενα γκράφιτι και  το αφισομάνι που έπνιξαν τα πάντα. Σφραγισμένα πρόσωπα, στόματα άφωνα, τα παλιά μαγαζιά. Κι αναμεσά τους μικρές ιστορίες, λαχτάρες, στιγμές της φοιτητικής ζωής. "Της ζωής μας" γενικώς...

Τότε που δεν λογαριάζαμε θερμίδες, λιπαρά, και δεν ξεχωρίζαμε "βαρύ" από "ελαφρύ" γεύμα... Βράδυ παίρναμε την κατηφόρα από Τριανδρία αναλόγως: με τα πόδια, με το αστικό 17, με το PIAGGIO [τη "Ντόλυ"] ή αργότερα τη γαλάζια 400σάρα YAMAHA του Αντώνη,  κι αρχίζαμε τον αυτοσχεδιασμό μπροστά στη γυάλινη βιτρίνα για την δημιουργία  τόστ που θά έμπαινε στην ...πρέσα. Με ρώσικη, με τζατζίκι, μανιτάρια, αγγουράκι, πιπεριά, καπνιστή, μπέϊκον,κοτόπουλο, λουκάνικο, ροκφόρ [δηλ "μπλε τυρί" - μην πετάει ο νους σας]. Ροδοψημένο το ψωμί, πασαλειμένο το βούτυρο πάνω του με πινέλο.  Ύστερα μπορεί να ακολουθούσε και μπύρα στο Ντορέ [σπανίως. Διότι δεν περίσσευαν "τα -άτιμα- τα φράγκα"...].

Παρήλθε -με τον καιρό της- κι η εποχή του τόστ. Άλλα "πολυεθνικά"  [σπουδαία!]  προϊόντα [μπέργκερ, τορτίγιες, κρέπες, πίτες αραβικές κλπ ] τα υποκατέστησαν και τα υπερφαλάγγισαν... Μοιραία το μαγαζί έκλεισε. Κάνοντας αρκετούς νωρίτερα, μάλλον απελπισμένους, ελιγμούς σωτηρίας!

Τράβηξα σήμερα και την στερνή αναμνηστική φωτογραφία,  πριν από την αποκομιδή των τελευταίων [και κάποτε ...φωτεινών] καταλοίπων του "Ρωμηού"...

"Οι σέρνοντες τη δυσβάστακτη ιστορία τους..."

[για τις Αταξίες του Μόδη Γούναρη]

Ζωγραφική του Μόδη Γούναρη, Θεσσαλονίκη.

[...] Ο ήλιος κόντευε στη χάση του. Κι όλα τα πρόσωπα ήμασταν εκεί. Κατά μόνας πρωταγωνιστές, αντάξιος του δράματός του ο καθένας. Ο χαρούμενος περιπατητής, ο στοχαστικός ονειροπόλος, η στρατευμένη αθλήτρια, οι ερωτευμένοι ρολίστες. Οι σέρνοντες τη δυσβάστακτη ιστορία τους. Οι έκπληκτες κυρίες που ακόμα δεν κατάλαβαν πως πέρασαν έτσι τα χρόνια. Ο πρόσφατα χειρουργημένος με δυό ή τρία  bay-pass που αποφάσισε να επανέλθει στην ομαλοτητα θωρακίζοντας το μυκάρδιό του που τόσο παραμέλησε. Ο βαρεμένος με το βαρύ παλτό και τα αθλητικά παπούτσια, που έχει στο χέρι του το βιβλιαράκι των ψαλμών. Και εγώ, να προσδοκώ απέλπιδα μια νέα μύηση που να έχει τη γεύση του νοήματος "ενώ συναμα αναρωτιέμαι "τί να κάνει άραγε αυτή".

Συμπεριλαμβανομένης και της νεότευκτης έκδοσης με τις  «Αταξίες» δυσκολεύτηκα είν’ αλήθεια να βάλω σε …τάξη τα βιβλία για να τα συμπεριλάβω όλα στο κάδρο της φωτογραφίας. (Kαθότι μπόλικη η τυπωμένη σοδειά του φίλου μέσα στα τελευταία 20 χρόνια). 

Το έβδομο λοιπόν κατά σειρά βιβλίο του Μόδη Γούναρη οι «Αταξίες» αποτελεί γεγονός. Προηγήθηκαν μια ποιητική συλλογή, τρία μυθιστορήματα, ένα  ‒ όχι και τόσο  «παιδικό» ‒  παραμύθι, ένα βιβλίο με μικρές ιστορίες-διηγήματα. Το βιβλίο αυτό είναι το τρίτο του κατά σειρά που εκδίδεται από τις εκδόσεις «Πανοπτικόν» του φίλου Κώστα Δεσποινιάδη.

Οι «Αταξίες», στις εβδομήντα σελίδες τους, περιλαμβάνουν έξη διηγήματα μέσα στα οποία πρωταγωνιστεί πάντοτε κάποιος …άτακτος. Ένας δηλαδή που αντιδρά, δυσανασχετεί, στενάζει εξ αιτίας του ρόλου ή της θέσης που του δόθηκε και τον στέλνει "στη γωνία"-στο περιθώριο. Φροντίζει, ως εκ τούτου, να  μας δηλώσει το δικό του «παρών» συχνά με άκομψο, ενοχλητικό, θορυβώδη ή δραματικό τρόπο.

Ο Μόδης, ως άτομο κοινωνικά ενεργό, δημιουργικό, ανήσυχο και αεικίνητο αλλά και εξαιτίας της ιδιότητάς του [ψυχίατρος και δραστήριο μέλος του Κοινωνικού ιατρείου αλληλεγγύης] γίνεται μονίμως δέκτης «αιτημάτων» που εκφράζονται με λόγια [ή χωρίς αυτά…] κι έρχεται αντιμέτωπος με, ακατανόητες σε πρώτη ματιά, πράξεις από λογής «στιγματισμένους» [όχι μόνον της «Κρίσης»], από ανθρώπους «στο όριο» - εν κινδύνω, ανθρώπους σε πτώση, εν απογνώσει, ηττημένους, κοινωνικά αποκλεισμένους. 

Έργο μικτής τεχνικής του Μόδη Γούναρη

Το βιβλίο αυτό του Μόδη Γούναρη, με τις ιστορίες-στιγμιότυπα από το εν εξελίξει …«καινούργιο ελληνικό κοινωνικό δράμα» αποτελεί την διατύπωση μιας  κραυγής. 

Αφήνοντας κατά μέρος τις λογοτεχνικές αρετές ή την λεξιλαγνική εκζήτηση, ο συγγραφέας άλλοτε με έμμεσο και άλλοτε με ωμό και  με απροσχημάτιστο - καταγγελτικό τρόπο χαρίζει σ’ αυτήν την κραυγή ικανή ένταση κάνοντάς την ν’ ακουστεί. Ρίχνοντας περισσότερο φως καταφέρνει να κάνει τον άνθρωπο του «Υπογείου» να λάμψει … «ενοχλητικά» μπροστά στα «απενοχοποιημένα» μάτια μας. Οι λαμπρές  ιδέες της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας διαπνέουν ολόκληρη την έκταση του βιβλίου και την ουσία των διηγήσεων. Ως αιτήματα προς εκπλήρωση. 

Ζωγραφική του Μόδη Γούναρη

Στο διήγημα «Μάρκος», ο απελπισμένος αγώνας ενός εφήβου να αναζητήσει ταυτότητα δολοφονώντας πρότυπα (ο πατέρας: το ατσαλάκωτο στέλεχος της αριστεράς, το δυνατό και γοητευτικό αρσενικό), κοντεύει να τον οδηγήσει στον αφανισμό. Οι χωρισμένοι γονείς του θα σκύψουν, κάτω από την πίεση των γεγονότων, σε μια  ‒ επιτέλους! ‒ συναντίληψη για την βοήθεια στον λατρεμένο καρπό του [άλλοτε] ερωτά τους. 

Στον «χαρταετό» εκείνος ο κρεμασμένος στα κλαδιά ενός δέντρου χαρταετός ‒ του και ζωγράφου Μόδη ‒ στο εξώφυλλο (είναι οι ίδιοι χαρταετοί που εμπλέκονται σε ένα σωρό ζωγραφιές του ως  motto, μανιέρα ή εμμονή) από περίεργη σύμπνοια της τύχης και των ιδιαίτερων ανέμων που επιστρατεύονται  να φυσήξουν, καταστρατηγώντας  τους νόμους της αεροδυναμικής και άλλους ακόμα θεμελιώδεις φυσικούς νόμους  (χωρίς ζύγια και χωρίς σπάγκο) ξεφεύγει [πες το: «λυτρώνεται»!] από τα χέρια του καθ’ όλα προνοητικού και επιμελούς πατέρα και  υψώνεται αυτόνομος στον ουρανός (ο δραπέτης, ο φυγάς, ο εκδικητής). Παιδικό όνειρο, η λύτρωση της φυγής «από τη φωλιά» ή μήπως η Ουτοπία αυτοπροσώπως διατυπωμένη σε διήγημα;

Ζωγραφική του Μόδη Γούναρη

Στην «Δοκιμασία» [όπου δοκιμάζεται το δίπολο «μάννα-παιδί»] δεν γίνεται φανερό ποιός δοκιμάζεται περισσότερο: Η γυναίκα που, αντιμετωπίζοντας έναν δυσβάστακτο χωρισμό,  επιχειρεί να αυτοχειριαστεί παρασέρνοντας μαζί της στον αφανισμό και το μονάκριβο παιδί της ή η αγάπη του παιδιού προς την μητέρα που δεν ακυρώνεται και δεν πτοείται ακόμα κι όταν το αντίτιμό της είναι «Θάνατος»; Η Αγάπη νικά με λυτρωτικό τρόπο στο τέλος… [Ή μήπως πάλι το όλον εγχείρημα δεν αποτελεί παρά μια πρόβα τζενεράλε πριν από την «επιτυχή» προσπάθεια;].

Στο διήγημα « Η δασκάλα», το  bullying εκ μέρους μιας …δάσκαλας με «κώτσο» / του κατηχητικού [που περιγράφεται με τα μελανότερα χρώματα της πνευματικής, συναισθηματικής και ηθικής στέγνιας],  προς την μικρή Βάσω, τερματίζεται με μια αποστομωτική χειρονομία.  Η οριστική απώθηση της σκοτεινής της επίδρασης  γίνεται με τη βοήθεια ενός είδους αυτοσχέδιου, τελετουργικού ... βουντού της μικρής επάνω στην χαρισμένη από την δασκάλα κούκλα…

φωτ. Ν. Τσίγκας

Στν «Παραλία» η βόλτα [όλων ημών!] διαταράσσεται από το απεχθές και ανεπιθύμητο σε όλους χαμίνι, το μικρό «γυφτάκι», τον αποδιοπομπαίο άνθρωπο,  τον αδέσποτο, τον ‒ ενοχλητικά ‒  κατά μόνας περιφερόμενο. Σαν αγάλματα, μαρμαρωμένοι μέσα σε εμμονές και στερεότυπα, νομίζοντας πως «βολτάρουμε», νιώθουμε εκείνον με τους ζαλιστικούς ελιγμούς του ανάμεσά μας να μας διαπερνά σαν βέλος. Ακόμα κι όταν μας προσφέρει αφιλοκερδώς ένα χέρι βοηθείας ή πασχίζει να μπει "στο παιχνίδι μας",  δηλώνοντας παρών... Συγκλονίζει η (όχι βέβαια πρωτόγνωρη) σκηνή όπου «το γυφτάκι» παίζει μόνο του στην έρημη παιδική χαρά ή διασχίζει κάθετα και χωρίς καμιά προφύλαξη την κεντρική λεωφόρο. Εκεί όπου περνάμε ανυποψίαστοι και με βασιλική σχεδόν  έπαρση, εποχούμενοι σε  λάμποντα, πολυτελή και  γρήγορα αμάξια…

Ζωγραφική του Μόδη Γούναρη

Στη «Φτώχεια», όπου χρησιμοποιείται μια ρήση του Μαχάτμα Γκάντι [«Η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας»],  ένα παιδί μυείται στα μυστικά του σκοτεινού βασιλείου της ένδειας και της ανάγκης. Η αμαρτία [κλοπή] που γίνεται επ’ αγαθώ δεν διαπράττεται τυχαία σε παγκάρι εκκλησίας: Αν δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι είναι βέβαιο πως καταλαβαίνει και θα συγχωρέσει ο Θεός…. [όμως μπορεί και να μην συμβαίνει το ίδιο με τους «ανθρώπους του Θεού» με σχήμα ή χωρίς…]. 

Έγραφα ψες βράδυ σε φίλο συγγραφέα: το βιβλίο αυτό αποτελεί μια τίμια, ουτοπική αναζήτηση της δικαιοσύνης και της αναρχικής, σχεδόν χριστιανικής, διατύπωσης του πάντοτε επίκαιρου και επείγοντος αιτήματος της Αγάπης. Μια καταγγελία των πάσης φύσεως «αποκλεισμών»με τα μάτια ενός σχεδόν εξηντάχρονου [ακόμα εφήβου…].

Πληγές-πηγές του Αλιάκμονα

Οι πηγές του Αλιάκμονα στο Νεστόριο της Καστοριάς [φωτ. Ν. Τσίγκας]

Εκεί τα καλοκαίρια γίνεται το περίφημο river party (δεν κατάλαβα ποτέ γιατί "περίφημο" αυτό το ...έντεχνο σκυλάδικο που προέκυψε μέσα στον ναό  της Φύσεως!). Ένα σωρό, αχρείαστες επί το πλείστον, κατασκευές σπαρμένες ολόγυρα. Σε υποδειγματική εγκατάλειψη, αφύλαχτο,  χωρίς συντήρηση, μέ λογής σκουπίδια -είδα κι ένα μεγάλο φορτηγό ψυγείο αραγμένο στις εγκαταστάσεις-  αυτή η κατά τα άλλα "προστατευόμενη" περιοχή... Στο σημείο αυτό κάποτε (παλιά, το 1973) είδα από ψηλά δυο αρκούδες να τσαλαβουτάνε στα νερά του ποταμού. 

Μετά ήρθαν οι άνθρωποι... Βλέπω τώρα μια ροζ πλαστική καρέκλα αφημένη στις όχθες. Θαρρείς περιμένει εκείνον τον μύστη που θα θελήσει με τις ώρες να έρχεται, να κάθεται και ν' ακούει τα νερά να τρέχουν...

Μέλλεται να κατασκευαστεί κι ένα μεγάλο -"ζωογόνο" για πολλούς-  φράγμα λίγο πιο πάνω, όπως μου λένε σύντομα. Ο Αλιάκμονας, εκτός από το φράγμα της λίμνης Πολυφύτου-Σερβίων συναντά και στην Ημαθία άλλο ένα φράγμα. Στο τέλος ολόκληρος περνά από έναν, στενάχωρο μάλλον, σωλήνα τα νερά του προτού εκτραπεί  για την υδροδότηση της Θεσσαλονίκης ή  εκβάλλει φυσιολογικά στον Θερμαϊκό. Ύστερα απο 320 χιλόμετρα διαδρομής (και μαζί αρδεύσεων, ρυπάνσεων, πάσης φύσεως εκμεταλλεύσεων κλπ) ο Αλιάκμονας γίνεται κι αυτός ...θάλασσα και χάνεται όπως όλα τα ποτάμια  αλμυρίζοντας τα νερά του.

Κανένας δεν θυμάται τις πηγές και τις ..πληγές του. 

Εναντίον της στατιστικής, εναντίον του ΕΦΚΑ...

  

(Και όμως! Υπάρχει ένα χωριό της Μακεδονίας που αντιστέκεται...)

Πόσο ζει τελικά ο άνθρωπος;  "Λίγο. Πολύ λίγο!" θα  απαντούσα ανεπιφύλακτα. Και δεν νομίζω πως η απάντηση μου θα διέφερε αν πέθαινα τώρα ή μετά απο είκοσι χρόνια  ή -ακόμα καλύτερα- ύστερα από σαράντα...

Η γνωστή χυδαιότης των αριθμών, των στατιστικών, των μεταρρυθμιστικών κόψε-ράψε, των αναλογιστικών μελετών [...βιωσιμότητας -των ταμείων- και θνησιμότητας -των εχόντων λαμβάνειν-]  των αριστεροδεξιών νυν κυβερνώντων, των "σοσιαλιστών" και άλλων αδίστακτων -και αμετανόητων- τύπων που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο θέλει όλοι μας να ζούμε το πολύ δέκα χρόνια μετά την σύνταξιοδότηση ["και πολύ μας είναι"...]. Φυσικά ούτε λόγος για το ότι πολλοί ζουν ροκανίζοντας επί 40 ή 50 χρόνια "σύνταξη του Δημοσίου, αφού κατάφεραν να ... "αποσυρθούν" από τα 45 και με γερό μάλιστα "εφ' ά[ρ]παξ". 

Δεν αξίζει να παρατείνουμε τη συζήτηση γύρω από τον ρεαλισμό όλων αυτών. Δεν ξέρουν φυσικά οι άνθρωποι τί σημαίνει σεβασμός στην τρίτη ηλικία. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι θα πει να λειτουργείς με τακτ ή τηρώντας τα προσχήματα τουλάχιστον.

Έβλεπα ψες βράδυ στη μεγάλη εμποροπανήγυρη του Άργους Ορεστικού την καταπληκτική εφεύρεση με ... "το καντήλι που δεν σβήνει ποτέ" [το μυστικό είναι πως το πρωτοποριακό αυτό καντήλι δεν έχει φυτίλι. Άρα το μεν φυτίλι δεν καίγεται ποτέ-το καντήλι όμως, άμα "σωθεί το λαδάκι του", σβήνει και παρασβήνει...]. Συνειρμικά ήρθαν στο νού μου οι  απανταχού της Ελλάδος γέροντες...

Η αληθινή έκπληξη όμως με περίμενε στις αναγγελλίες θανάτων-κηδειών σε εφημερίδα του χωριού μου. Η φετεινή "μακάβρια σοδειά" δείχνει πως ο μέσος όρος ηλικίας των θανόντων ήταν τα ...87 έτη! Οι γυναίκες αποτελούσαν τα 2/3 του πληθυσμού των υπερηλίκων. Ολόκληρος λοιπόν ο προϋπολογισμός του ..."πλεονασματικού"  ΕΦΚΑ ανατρέπεται σ' ένα μικρό χωριό της "'Άνω Μακεδονίας".  Το λαδάκι δεν σώνεται εδώ εύκολα - το καντήλι δεν σβήνει...

Αληθινό βατερλώ των Κατρούγκαλου & Τσακαλώτου!