(...) Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
Εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου (…)
Γ. Σεφέρης, Αφήγηση
(...) να μεγαλώνουνε λέει τα παιδιά σε κοινόβια μέσα στη φύση και να φυσάει ο άνεμος και να χαϊδεύει τα μαλλιά τους ο ήλιος και να τραγουδάνε τη ζωή τα ποτάμια στις φλέβες τους και να χαλικώνεται η ανάσα τους και να κάνουν ένα ελάχιστο βήμα, έτσι, να, σα Τιτάνες, και ν’ αλλάζουν τον κόσμο. Τώρα πάω να βρω την Περσεφόνη στα μνήματα. Μου τα κλέψατε τα παιδιά μου, κουφάλες.
Μιχάλης Τάτσης, Με το καδρόνι στα χέρια
Τα παιδιά της Δαμασκού, που κοιμούνται τον νήδυμον ύπνον, έχουν μελανιασμένα τα χείλη, λουσμένα σε ιδρώτα αγωνίας που πέρασαν τα μαλλάκια τους, ασύσπαστα τα γλυκά μέτωπα, μαρμαρωμένα τα αμάραντα χείλη. Εδώ τελειώνουν τα λόγια. Φτωχαίνουν τα εκφραστικά μέσα. Παράλυτη κάθε βούληση μπροστά σε προθέσεις συνεισφοράς, αγάπης, συμπαράστασης, σε διακηρύξεις οργανισμών, ρητορείες αρχηγών κρατών και λογής ευχολόγια από άμβωνος. Άχρηστα πράγματα. Θέλεις ν’ ακουμπήσεις ένα ένα τα μέτωπα όλων των παιδιών της γης που κοιμούνται και να πιάσεις με λαχτάρα το σφυγμό τους. Να μαντέψεις τη σωστή θερμοκρασία και την ύπαρξη της ζωής.
Η φρίκη στις πόλεις της Συρίας δεν αντέχεται. Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσουμε ξανά να κοιμηθούμε κάποιον ύπνο της προκοπής μέσα στην πελώρια αυτή νύχτα που ξημέρωσε στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου