"Δεν έμεινε άλλη θάλασσα..."

Κώστας Λούστας Αιγαίο

   Λάδι σε κόντρα πλακέ, 200Χ122 (1988) 

στον φίλο κι αδερφό Μπάμπη Παπαδόπουλο που γιορτάζει σήμερα

Όταν ο Κώστας Λούστας ζωγράφιζε το "Αιγαίο" του το 1988 θα είχε ίσως στο νου του  τους ξερακιανούς εκείνους και παλιοκαιρισμένους ναυτικούς που ξεροσταλιάζουν στα καφενεία των νησιών όλο κοιτάζοντας τη θάλασσα σαν δαρμένοι σκύλοι, όταν δεν ταξιδεύουν πια.

Τους θαλασοβρεγμένους που δεν βρίσκουν να σκέφτονται άλλο τίποτα πάρεξ την ώρα και τη στιγμή που θα μπαρκάρουν ξανά. Ίσως ακόμα να σκεφτόταν ο φίλος πως σε μια ψάθινη φτηνή καρέκλα καφενείου μπορούν να χωρέσουν όλες οι ιστορίες για τη θάλασσα αρκεί στο κάθισμα να κάθεται ο  σωστός άνθρωπος. Μια καρέκλα, μια ριγμένη επάνω της σημαία κι ένα καραβάκι. Σύμβολο κομψής σμικρότητας, αφήγηση συνοπτική και καίρια ενός μεγάλου μύθου που είναι σε θέση να περιλαβαίνει και τον Όμηρο ακόμα...

Την προηγούμενη μόλις χρονιά είχε αποσοβηθεί στο παραπέντε πόλεμος με την καλή μας -πάντοτε!- γείτονα Τουρκία. Στα επόμενα χρόνια, πολύ πολύ μετά, κι όταν ο Κώστας θα έχει αποχωρήσει για τους ουρανούς, στη θάλασσα αυτήν την ίδια θα επιμένουν κάθε μέρα οι διωγμένοι, οι φευγάτοι άνθρωποι να παλεύουν με τα κύματα. Ζωές αστόχαστα να χάνονται, ψυχές, κορμιά κάθε ηλικίας ριγμένα σε βράχια, στον αφρό πλέοντας. Ορώμεν  ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς...

Πάλι από την καρέκλα του καφενείου, σαν παίζοντας, μισοπιστεύοντας τις εικόνες, εντός των τειχών, εντός των λίαν ευμετάβλητων συνόρων -και ορίων μας!-  θα κοιτάμε και θα ιστορούμε αι γενεαί πάσαι...

Ο καημένος ο Θωμάς Γκόρπας είχε γράψει πριν από χρόνια:

Γαλάζια και άσπρα χρώματα κολυμπούν

στη μαύρη θάλασα των φανατικών

Δεν έμεινε άλλη θάλασσα για κολύμπι.*

Θα συμπλήρωνα ίσως:

Έμεινε θάλασσα μπόλικη 

για θανατικά

και για μελλοντικούς πολέμους

Χτικιό ο άνεμος και σαράκι το νερό...

 * "Μπέρδεμα" Θ. Γκόρπας, Τα Ποιήματα 1957-1983, εκδ. "Ποταμός

ΥΓ. Ούτε που θέλω σήμερα να θυμάμαι την ύβριν Στουρνάρα: "Η πολιτεία υπερπροστατεύει την Τρίτη ηλικία". Γι' αυτό "ξεστράτισα"...

 [Kαι τί να του πεις τώρα του ξεδιάντροπου με τους θώκους και τις περγαμηνές;]