Κάποιο απόγευμα -πάνε χρόνια τώρα- στην παραλία της Σαλονίκης. Η ιππήλατος άμαξα -με το άλογο να μην πατεί τη γή, σαν να αιωρείται και να ζυγιάζεται στον αέρα-. Ο Σιωπηλός Αγωγιάτης με σταθερή πορεία δυτικά όπου τον περιμένει η νύχτα. Ο άντρας και η γυναίκα βαδίζουν ανατολικά/προς το ξημέρωμα πηγαίνοντας αλλά αφού πρώτα θα διαβούν την πύλη της επερχόμενης νύχτας... Και το οδόστρωμα -το κακοπαθημένο πλακόστρωτο- ένα μαβί χαλί (σαν εκείνα τα μαβιά, του Αλεξανδρινού, τα ποθεινά...). Η φωτογραφία -τραβηγμένη με φίλτρο, οι άνθρωποι και οι στιγμές μοιάζουν πια πολύ παλαιά πράγματα, σχεδόν αρχαία.
Οι συμβολισμοί τους όμως σαν να ιστορούν το δυστοπικό μας σήμερα [αυτήν τη αδιέξοδη ειρκτή, την αμφιπρόσωπη νύχτα...]
Εξαιρετικά. Φωτογραφία & κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή