Αχώριστοι...

      Η αδιάψευστη φιλαναγνωσία της "Τίγρεως"...           

Νιάου, είπε ο Αλέκος, που θα πει: πεινάω.
Όποιος πεινάει έχει δίκιο, είπα εγώ,
μόνο που τρέφω πέντε γάτους μόνιμους,
κι όλο δίνω στους περαστικούς...
Νιάου, είπε ο Αλέκος, που θα πει: πεινάω.
Πόσους γάτους μπορεί να θρέψει ένας άνθρωπος, είπα
(και πόσους ανθρώπους άραγε;).
Νιάου, είπε ο Αλέκος, που θα πεί-
Όποιος πεινάει έχει δίκιο, είπα εγώ.

Νίκος Δήμου, Συνομιλία με τον γάτο Αλέκο ,

 από Το βιβλίο των γάτων.

Δεν τους αποχωρίζεται αυτή (μα ούτε και 'γω φαίνεται) τους φρεσκοτυπωμένους ..."γάτους" του Νίκου Δήμου που ξανακυκλοφόρησαν σε άψογη βιβλιοφιλική/paperback  μορφή από τις εκδόσεις Πατάκη (σε τιμή πια όσο δυό "κομπλέ" κυριακάτικες εφημερίδες...). 

"Το βιβλίο των γάτων" εννοώ, το οποίο λάτρεψαν στην προηγούμενη, και εξαντλημένη από χρόνια έκδοσή του,  οι αυτόχθονες γατόφιλοι, οι συγγραφείς κι οι ποιητές. Αρκετές ...ομιλητικές φωτογραφίες συνοδεύουν ποιήματα  οξύτατης περιγραφής χαρακτήρων. Συναντιώμαστε ξανά με όλους τους: με ερωτιδείς κεραμιδόγατους, με γάτους -φευγάτους, με άστεγους πλάνητες, με πεισματικά αιτούντες  στοργή, αγάπη και άσυλο, με σπιτωμένους μα ολότελα αυτόνομους. Τους αξιοπρεπείς, αριστοκρατικούς υπερήφανους, ιδιόρρυθμους, αυστηρούς και θυμόσοφους γάτους του Νίκου Δήμου. Τις γάτες με τα κλειδωμένα τους μυστικά και τον αδιαπέραστο τους κόσμο: Τη γάτα Πίπση-τύψη, τον γάτο Κρού, την Κυρία της Νύχτας, τον Μούψη, το γατσατσόνι, τον Μάτια, τον Νταγιάν, τον γάτο Αλέκο, το Κουΐκι (έφευγε, έφευγε...) την γάτα της Κέρκυρας, την Όμορφη που χάθηκε μέσα στη νύχτα και άλλα πολλά γατιά... 

Αυτά θυμάται  -στην επί προσωπικού αφήγησή του- ο Δήμου  με τα σπαρακτικά -συχνότατα!- αυτά ποιήματα με την συγκλονιστική τους λεκτική σαφήνεια και την επιγραμματική τους λιτότητα. 

Μνημεία  ζωοφιλίας τα ποιήματα αυτά διηγούνται το ταχύ πέρασμα των βραχύβιων και αξιολάτρευτων αυτών όντων από τις ζωές μας (μα πιό πολύ τον τρόπο με τον οποίο εντούτοις καταφέρνουν να ισκιώνουν την ζωή του καθενός μας...). Συχνά  μοιάζουν με επιτύμβια πάνω στους φανταστικούς τους τάφους. Όμως πιό πολύ νιώθω πως υψώνουν σαν κραυγή τα πιο καίρια και σαφή ερωτήματα για την ύπαρξή μας...

[...] Είναι ένα μικρό γατάκι. 

Είκοσι πόντοι χάρη.  
Δεν μπορεί ν'ανασάνει,
κοιτάζει έντρομο,  
δεν καταλαβαίνει γιατί.

Πεθαίνει.


Είναι ένα μικρό γατάκι.
Το σώμα του παράλυτο
η αναπνοή του σφυρίζει,
τα μάτια του νεκρά, αλλά, 
μόλις το σηκώσεις,
μαζεύει όλη του τη δύναμη


και χουρχουρίζει. 



                             (από το Νινί 40 ημερών)

                     

                               

Αποχαιρετισμός (και) στα "Νεφούρια" της Χαλκίδας

ἀναφόριν τό, … ᾽νεφούρι Εὔβ. (Χαλκ.) … 2) Τὸ σημεῖον ἔνθα δύο ἀντίθετα ρεύματα συναντῶνται       Κάρπ. β) Πᾶν ρεῦμα θαλάσσιον ἀντίθετον πρὸς ἄλλο Εὔβ. (Χαλκ.) Κωνπλ
                                                                                 (Ἱστορικὸν Λεξικὸν τῆς Νέας Ἑλληνικῆς)

Εκτός απο το εξαιρετικό  βιβλιοπωλείο Διάμετρος της Χαλκίδας της κ. Βασιλικής Στεφανή -Χιώτη, που το κατάπιε κι αυτό η "Κρίση" και ο "υγιής ανταγωνισμός", ήρθε η ώρα και για το περιοδικό "Τα Νεφούρια" που, με χορηγούς ανθρώπους της Χαλκίδας και επιμελητή τον ανεκτίμητο Νίκο Δ. Τριανταφυλλόπουλο, εκδίδονταν στην πόλη και αισίως είχε φτάσει στο 33ο τεύχος. 

Το 34ο όμως έμελλε να είναι και το τελευταίο. Την λύπη μας για την αναγγελία της "διακοπής" της κυκλοφορίας του περιοδικού ήρθε να μαλακώσει αυτό το κυριολεκτικά τυπογραφικό στολίδι/ έργο τέχνης που λαβάμε (δωρεάν όπως πάντα εννοείται, αφού το 24σέλιδο περιοδικό δωρεάν διανέμονταν από λίγα επιλεγμένα μικρά βιβλιοπωλεία σε ολόκληρη την χώρα ή φρόντιζε να στέλνει σε αλληλογράφους και φίλους του ο "περιοδικομανής" επιμελητής του Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος).

Το αποχαιρετιστήριο λοιπόν τεύχος αφιερώθηκε στο - γραμμένο και ξαναγραμμένο στανικά και με αξεπέραστη μαστοριά - αντιπολεμικό έργο "Φυγή προς τα εμπρός" [υπάρχει κι η  λαμπ(ε)ρή εκδοχή του με τον τίτλο "Περίπολος Ζ"] του λατρεμένου μας Γιάννη Σκαρίμπα με ξυλογραφίες της Ελένης Οικονομίδου που συνόδευαν την έκδοση του 1965.

Λυγμικά αποχαιρετούμε ένα ακόμα κερκέλι της ζωής μας. (Αλλά εκτός από λυπημένοι ας αναλογιστούμε πόσο ευλογημένοι, ευεργετημένοι  και τυχεροί νιώθουμε όσοι γνωρίσαμε και τη "Διάμετρο" με τις εκδόσεις-εκδηλώσεις της και τα ηρωικώς εκδιδόμενα "Νεφούρια"!).

Η αποφώνηση, με απόσπασμα από το συγκινητικό Χορός - όχι παλίνδρομος- και έξοδος των Ευριπίδη Νεγρεπόντη (ποιός νάναι, ποιός νάναι;) &  Άγγελου Μαντά.

[...] Της Έγριπος νερά στροβιλισμένα

δε θα σας ξαναρίξω στο χαρτί 

αφού κι οι γλάροι που ήρθανε για μένα

το nevermore μου κρώζουνε κι αυτοί.

Eurogroup...

Είμαι αισιόδοξος. Τα μηνύματα

που παίρνω είναι τόσο θετικά για

 μία θετική έκβαση στις 22 του μή-

να, που δυσκολεύομαι να τα πιστέψω.

Αλέξιος Τσίπρας 

ο και  "αγραβάτωτος" καλούμενος

Πρωθυπουργός της Ελλάδος

...η καημένη όλη τη νύχτα περίμενε να δει τον πρωθυπουργό της -επιτέλους!- με γραβάτα. Απογοητεύθηκε οικτρά και απόκαμε. Τον αντίκρισε ...ξεβράκωτο!

 

Οι μεν αστυνομικοί "ήτο" ενδεδυμένοι...

 ...η δε γλώσσα πλήρως γεγυμνωμένη.

[...] Αμεσα εισήλθαν εντός της Ολομέλειας οι ειδικές ομάδες, οι οποίες είχαν συγκροτηθεί γι' αυτόν τον σκοπό. Ενώ είχαν εισέλθει οι ανωτέρω ομάδες της ΥΑΒΕ, ο προεδρεύων Μπαλαούρας Γεράσιμος καλούσε παρατεταμένα τη φρουρά, χωρίς να έχει αντιληφθεί την παρουσία τους, καθόσον οι αστυνομικοί ήτο με πολιτική περιβολή όπως είχαν διαταχθεί και ενεργούσαν. [...].

Aπό την (sic) απόρρητη έκθεση του Φρούραρχου της Βουλής των Ελλήνων

 για τους τραμπουκισμούς Κασιδιάρη κατά Δένδια

Oπότε τώρα πια, αξίζει να συμπληρώσω και με  την  αποδιδόμενη, υπό Γεωργίου Σκαμπαρδώνη του συγγραφέως, εις τον υπαστυνόμον Ιωάννη Πετράκη του Κιλκίς  - παροιμιώδη πλέον - ακριβή και ευσύνοπτον  αναφοράν της 7ης Απριλίου του 1923:  

Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης παρά λίμνην της Δοϊράνης εωράκαμεν τους ληστάς. Κράζων δε "σταθήτε ρε πούστηδες, γ@@@ το σταυ@ό σας" και απαντησάντων "Κλάστε μας τα αρχίδια", απέδρασαν. 

Υπερυψούται το πλοίον...

[...] σκάφος μεγάλων μεταφορών,
κουβαλά ολάκερο βουνό,
βλάστηση, στην Αγιά Σοφιά.

Ν.Γ. Πεντζίκης, Σκάφος μέγα

Φίλος καλός (που πήρε εδώ και καιρό των ομματιών του από το βαλκανικό κατσάβραχο και εγκαταστάθηκε πιά στη χώρα των Τευτόνων...) μου έλεγε κάποτε πως και από την Άνω Πόλη -κι από τα Κάστρα επάνω ακόμα - να την αντικρίσεις τη θάλασσα της Θεσσαλονίκης έχεις την ψευδαίσθηση ("οφθαλμαπάτη" μου είχε πει) πως ανυψώνεται η στάθμη της  και τείνει να σου παρουσιάζει και τα πλοία της ανυψωμένα. "Σαν τα όρθια ψωμιά του Θεόφιλου στο φούρνο της Λέσβου..." του είχα αντιτείνει.

Είναι αλήθεια. Τα πλοία αναδεικνύονται καλύτερα καθώς ανυψώνονται στο Θερμαϊκό μέσα. Ίνα πληρωθεί το ρηθέν υπό Νικολάου Καββαδία του Μαρκονιστού:  

"Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι".  [Έστω και το Cargo με τα κοντέϊνερ...] 

Μεγάλη κινητικότητα παρατηρώ μέσα στο λιμάνι μετά την απεργία του ΟΑΣΘ στην πόλη. Έχω την αίσθηση ότι οι Θεσσαλονικείς πια ταξιδεύουν μέσα στα κοντέινερ. ("Περαία - Λιμάνι" και τ' ανάπαλιν).

Ίσως όμως και να λαθεύω...

14η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου -Θεσσαλονίκη 2017

(συνοψίζοντας...)

...Tο πακέτο τσιγάρων του Ηλία Κουτσούκου όπου κατοικοεδρεύει ένα πρώιμο θέρος. (Εχει συνήθειο να ξορκίζει κάθε φορά την -φρικαλέα- υγειονομική τρομοκρατία, επιζωγραφίζοντας σε όλα του τα πακέτα...)

...Kι οι στίχοι του Μιχάλη Γκανά:

Θα λάμπουνε ψηλά τ' αστέρια
τα μάτια των πουλιών
και πού και πού
η καύτρα ενός τσιγάρου.