Αχώριστοι...

      Η αδιάψευστη φιλαναγνωσία της "Τίγρεως"...           

Νιάου, είπε ο Αλέκος, που θα πει: πεινάω.
Όποιος πεινάει έχει δίκιο, είπα εγώ,
μόνο που τρέφω πέντε γάτους μόνιμους,
κι όλο δίνω στους περαστικούς...
Νιάου, είπε ο Αλέκος, που θα πει: πεινάω.
Πόσους γάτους μπορεί να θρέψει ένας άνθρωπος, είπα
(και πόσους ανθρώπους άραγε;).
Νιάου, είπε ο Αλέκος, που θα πεί-
Όποιος πεινάει έχει δίκιο, είπα εγώ.

Νίκος Δήμου, Συνομιλία με τον γάτο Αλέκο ,

 από Το βιβλίο των γάτων.

Δεν τους αποχωρίζεται αυτή (μα ούτε και 'γω φαίνεται) τους φρεσκοτυπωμένους ..."γάτους" του Νίκου Δήμου που ξανακυκλοφόρησαν σε άψογη βιβλιοφιλική/paperback  μορφή από τις εκδόσεις Πατάκη (σε τιμή πια όσο δυό "κομπλέ" κυριακάτικες εφημερίδες...). 

"Το βιβλίο των γάτων" εννοώ, το οποίο λάτρεψαν στην προηγούμενη, και εξαντλημένη από χρόνια έκδοσή του,  οι αυτόχθονες γατόφιλοι, οι συγγραφείς κι οι ποιητές. Αρκετές ...ομιλητικές φωτογραφίες συνοδεύουν ποιήματα  οξύτατης περιγραφής χαρακτήρων. Συναντιώμαστε ξανά με όλους τους: με ερωτιδείς κεραμιδόγατους, με γάτους -φευγάτους, με άστεγους πλάνητες, με πεισματικά αιτούντες  στοργή, αγάπη και άσυλο, με σπιτωμένους μα ολότελα αυτόνομους. Τους αξιοπρεπείς, αριστοκρατικούς υπερήφανους, ιδιόρρυθμους, αυστηρούς και θυμόσοφους γάτους του Νίκου Δήμου. Τις γάτες με τα κλειδωμένα τους μυστικά και τον αδιαπέραστο τους κόσμο: Τη γάτα Πίπση-τύψη, τον γάτο Κρού, την Κυρία της Νύχτας, τον Μούψη, το γατσατσόνι, τον Μάτια, τον Νταγιάν, τον γάτο Αλέκο, το Κουΐκι (έφευγε, έφευγε...) την γάτα της Κέρκυρας, την Όμορφη που χάθηκε μέσα στη νύχτα και άλλα πολλά γατιά... 

Αυτά θυμάται  -στην επί προσωπικού αφήγησή του- ο Δήμου  με τα σπαρακτικά -συχνότατα!- αυτά ποιήματα με την συγκλονιστική τους λεκτική σαφήνεια και την επιγραμματική τους λιτότητα. 

Μνημεία  ζωοφιλίας τα ποιήματα αυτά διηγούνται το ταχύ πέρασμα των βραχύβιων και αξιολάτρευτων αυτών όντων από τις ζωές μας (μα πιό πολύ τον τρόπο με τον οποίο εντούτοις καταφέρνουν να ισκιώνουν την ζωή του καθενός μας...). Συχνά  μοιάζουν με επιτύμβια πάνω στους φανταστικούς τους τάφους. Όμως πιό πολύ νιώθω πως υψώνουν σαν κραυγή τα πιο καίρια και σαφή ερωτήματα για την ύπαρξή μας...

[...] Είναι ένα μικρό γατάκι. 

Είκοσι πόντοι χάρη.  
Δεν μπορεί ν'ανασάνει,
κοιτάζει έντρομο,  
δεν καταλαβαίνει γιατί.

Πεθαίνει.


Είναι ένα μικρό γατάκι.
Το σώμα του παράλυτο
η αναπνοή του σφυρίζει,
τα μάτια του νεκρά, αλλά, 
μόλις το σηκώσεις,
μαζεύει όλη του τη δύναμη


και χουρχουρίζει. 



                             (από το Νινί 40 ημερών)