Quo vadis?

[επί τω Νέω Έτει...]

Πεζόδρομος Αγίας Σοφίας -Παραμονή Χριστουγέννων... [ΦΩΤ.  Ν.Τ.]

 
[...] Γνώρισα πρωϊνά, απογεύματα, βραδυές,
Με κουταλάκια του καφέ μέτρησα της ζωής μου τις στιγμές
Γνωρίζω τις φωνές που σβήνοντας
                           αφήνουνε τον στεναγμό να ξεψυχήσει
Σκεπάζονται απ' τη μουσική σ' ενα δωμάτιο πίσω
Έτσι με τι θάρρος να τολμήσω;

Κι όλα τα μάτια γνώρισα, όλα τα 'χω γνωρίσει-
Μάτια που καθηλώνουνε σε σχήμα τύπων φραστικών
Κι έτσι σχηματισμένος, σε καρφίτσα τεντωμένος
Όταν είμαι καρφωμένος και σαν έντομο στο τοίχο    
                                                             ζαρωμένος
Τότε πως μπορώ ν' αρχίσω
Ν' αραδιάζω τα ξεφτίδια έργων μου και ημερών;
                     Kαι πώς να συνεχίσω; 

T.S. Eliot, Το ερωτικό τραγούδι του Τζ. Άλφρεδ Προύφροκ, Μτφρ. Άλκης Άβερμπαχ.

Εκτός σχεδίου...

Ο ποιήσας δια των χειρών αυτού ζωγράφος την φάτνη απέφυγε να συμπεριλάβει στην ιστόρηση της εικόνας ζώα. 

Μια και δυο λοιπόν οι καλές μου -νωχελικές μα άγρυπνες- παραστέκουν εξ ευωνύμων τη Γέννηση, μέτοχοι του γεγονότος αλλά και ως καταγγελτικές (της καλλιτεχνικής αγνοίας) παρουσίες...

Σκιά βουβή εγώ,  το δεξί μου χέρι υψώνοντας  στο σημείον του σταυρού μη θαρρείτε πως... Μα το κινητό προτείνοντας, με την μαγική κάμερα της απαθανατίσεως της στιγμής, με αρωγό το ωραίον και αιώνιον  φως της δύσεως [όπως θα 'λεγε κι ο αδικοσκοτωμένος Ίων Δραγούμης]...

Ένα κοτσύφι...

                                                                         ‒ Οι αναμνήσεις σου είναι στη θέση τους;

                                                                      Πάνω σε ποιό στοχασμό έχασες την ισορροπία σου;

                                                             

                                                                                                            Νίκος Παναγιωτόπουλος, Πορθμείον 

                                                                                                              –από το «Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια» –

Ούτε μισό ευρώ το κιλό. Και τάχει -λέει- αυτός "σωστά ζυγισμένα". Δε χρειάζεται ξανά. Το τι λογιώ πορτοκάλια θα σου τύχουν είναι και λίγο θέμα αμοιβαίας -κάπως τυφλής- "εμπιστοσύνης" προς τον μεσήλικα ρομά...

Έτσι όμως νιώθω πως γινόταν πάντοτε. Στεκόταν το φορτηγό χαμηλά στη στροφή "στα Πηγάδια" στο χωριό κι άνοιγε, ο εξ Άργολίδος νεοαφιχθείς, την τέντα αφήνοντας να φανούν τα πολύτιμα πορτοκάλια σε μεγάλες σακκούλες... Μ' ένα τάλιρο αγόραζες "μια δεκάκιλη". Έπαιρνε τον κατήφορο η γιαγιά μου και σε λίγο ανέβαινε ξανά πίσω κρατώντας -σαν μικρό παιδί, κουπανούσκα στην αγκαλιά της- τα πορτοκάλια.  Στο σπίτι ξεδιαλέγαμε τα σάπια...

Μια μέρα που 'χε ρίξει και κάμποσο χιόνι, θυμάμαι, την έβλεπα ν' ανεβαίνει αργά ισορροπώντας με δυσκολία την αλλαγή στο κέντρο βάρους στο σώμα της που προκαλούσε η γεμάτη σακκούλα.  Με τα χρυσά πορτοκάλια κοντά στο πρόσωπο, και ντυμένη τα θρηνητικά της μαύρα, σιγοπατούσε πάνω στο χιόνι αργά στο καταχείμωνο μέσα. 

Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έμοιασε έρημο κοτσύφι που ερχόταν αργά προς το μέρος μου. Με  χρυσό ράμφος  και μαύρο βερνίκι το στιλπνό του πτίλωμα. Σαν να είχα μισόκλειστα τα μάτια μου θαρρώ και  σχεδόν ονειρευόμουν αυτήν την μάλλον εξπρεσιονιστική σκηνή. 

Όπως και τώρα: Με μισοκλεισμένα επίτηδες τα μάτια κοιτάζω το σταματημένο φορτηγό του πλανόδιου πωλητή πορτοκαλιών μέσα από το αμάξι μου. Σε κάποιο φανάρι υποχρεωτικά ακινητοποιημένος για λίγο.  Και σαν να ονειρεύομαι εκείνα τα Χριστούγεννα... Κι ώσπου... κάτι πιο χριστουγεννιάτικο δεν έχω να σας γράψω. Και μαζί τόσο περήφανο, αυτοθυσιαστικό, γενναίο, υψηλόβαθμης και πολυτίμητης ψυχικής θέρμης -με τόση αγάπη και δοτικότητα- ιστορημένο [από Εκείνην!]  αλλά και την κοφτερή μοναξιά της εικόνας που θυμάμαι:

[...] Ανέζη τότε εν ταις ολίγαις στιγμαίς εκείναις της χαράς και της διαχύσεως εις  τον στυγνόν εκείνον θάλαμον όλος ο κόσμος ο παρελθών, ένας πολύ ωραίος κόσμος, ως είναι ωραία η ζωή, ένας κόσμος εύχαρις και φαιδρός, οπού ακόμη δεν τον είχε σβήσει με την κρύαν σκιάν του το θλιβερόν γήρας. [...]*

Μια μαυροφορεμένη γυναίκα που ανηφορίζει με δυσκολία κρατώντας πορτοκάλια σφιχτά στον κόρφο της για να τα πάει στο σπίτι. Σαν άφοβο κοτσύφι πάνω στο χιόνι. Τα Χριστούγεννα  να πλησιάζουν. Κι εγώ κοιτάζω πίσω από το τζάμι.

* Αλεξάνδρου Μωραϊτίδου, Ψυχοσάββατον, από τα "Διηγήματα".

Περίθαλψη... αρκτικόλεξων

Στο 'πα και το '66 ένα βράδυ βροχερό
θα 'μαι μακριά σου τότε που θα ψάχνεις για γιατρό.

Διονύσης Σαββόπουλος, Τραγούδι 

Τα πολυιατρεία του  "ΙΚΑ" σε μια νύχτα (βράδυ της 31 Δεκεμβρίου 2011 προς το πρωΐ της 1ης Ιανουαρίου 2012) βαφτίστηκαν ως "πολυατρεία ΕΟΠΥΥ". Εκτός από τις ταμπέλες, που εσπευσμένως αντικαταστάθηκαν στα κτίρια απανταχού της επικράτειας, η αλλαγή έγινε σε ορισμένες περιπτώσεις αισθητή και με ...δριμύ ψύχος. Το μισό πχ κτίριο στον Εύοσμο συνέχιζε να φέρει το όνομα ΙΚΑ [στεγάζονταν διοικητικές υπηρεσίες] ενώ το αλλο μισό "πολυιατρεία του ΕΟΠΥΥ". Ο φωστήρας τότε διευθυντής της μονάδας  έκλεισε -τηρώντας το "γράμμα του νόμου" για την περιστολή στις δαπάνες των οργανισμών - τις βάνες θέρμανσης προς ...τα πολυϊατρεία του ΕΟΠΥΥ με αποτέλεσμα οι γιατροί, για περισσότερο από ένα μήνα, να προσέρχονται με τα αερόθερμα του Κωτσόβολου υπό μάλης στην εργασία τους. Τα απογεύματα μάλιστα -καθώς  "έπεφταν" σωρηδόν οι ασφάλειες από υπερφόρτωση- είχαν κανονίσει οι ίδιοι φέρνουν μαζί τους και μερικές 10αρες από δαύτες για να αντικαθιστούν τις καμμένες...

Ύστερα καθώς το μεγαλεπήβολο σχεδιο της Π.Φ.Υ. [Πρωτοβάθμιας ΦροντίδαςΥγείας!] άρχισε να υλοποιείται απολύθηκαν -αζημίως για το κράτος- 3500 ειδικευμένοι γιατροί, με πάνω απο 20 χρόνια υπηρεσίας ο καθείς, και το όνειρο του Αδών[ε]ιδος Γεωργιάδη έλαβε σάρκα και οστά καθώς οι μονάδες μετονομάσθηκαν, με καινούργιες και πάλι ταμπέλες, σε  "Μονάδες ΠΕΔΥ" ["Πρωτοβάθμιου Εθνικού Δικτύου Υγείας"! /ουάουοου. Σου έρχεται να κραυγάσεις από ενθουσιασμό...]. Στις μονάδες αυτές λέγεται πως υπάρχουν πλέον ελλείψεις ακόμα και στα αναλώσιμα των εκτυπωτών με τους οποίους εκδίδονται συνταγές, παραπεμπτικά και γνωματεύσεις...

Κόσμος πάει κι έρχεται... Άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους οι "επικουρικοί γιατροί. Νέοι επί το πλείστον επαγγελματίες που δεν κατάφεραν "να την κάνουν" -ακόμα...-  εις την ξένην... με πλήρη και αποκλειστική απαχόληση αμοιβόμενοι με 800 ευρώ το μήνα. Για 8ωρη πενθήμερη απασχόληση. 

Προχθές πληροφορήθηκα πως, ο θαυμάσιος μικρός μάγος Αλέξης, έβγαλε από το καπέλο του 3 [!!!] μονάδες του νέου φορέα που πλέον ονομάζεται ΤΟ.Μ.Υ. ["Τοπικές Μονάδες Υγείας"- Χαίρετε και αγαλιάσθε!]  τις οποίες και εγκαινίασε -στο πιτς φιτίλι- στην περιοχή του Ευόσμου Θεσσαλονίκης.

Θα μου πει κάποιος -δικαίως- πως ιδιοτελή και ταπεινά είναι τα κίνητρα μου που γαυγίζω [διότι ανήκω στους απολυμένους!]. Ενδεχομένως... Όμως αυτό καθόλου δεν με εμποδίζει να φωνάξω με παρρησία πως άλλο πράγμα η "Πρωτοβάθμια Περίθαλψη" στην πράξη και άλλο το ξεφούρνισμα κάθε τρεις και λίγο διάφορων ακαλαίσθητων αρκτικόλεξων για λαϊκή κατανάλωση. 

Διότι όπως γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά: "Mε τις πορδές... δεν βάφονται αυγά..."

Με τις Υγείες μας!

ΒΛΕΠΕ ΣΧΕΤΙΚΑ

«Άκρα του τάφου σιωπή» [γραφει ο  Aristogeton]

Η Υγεία στην "Προκρούστεια κλίνη"

Θάνατος είναι

 "Η μετεξέλιξη του ΕΟΠΥΥ"...

 

 

Γιορτερά... Ούτως ειπείν...

Η πόλη φόρεσε τα λαμπερά της μπιχλιμπίδια... Κι αν στο σύνολό της η ίδια δεν καταφέρνει να αλλάξει... μικρές γωνιές-αστραποβολήματα της στιγμής -αν τα συνδράμει καλή διάθεση...-   την κάνουν να φαίνεται λαμπρή και αισιόδοξη! 

 "Εν αρχή"βεβαίως: Το δέντρο!

Πεζόδρομος Αγίας Σοφίας... λλλλεεέμμμμε!

Ζαχαροκάντιος ζυμωτής...

Τα ΕΛΤΑ επιμένουν: Ο "Αης Βασίλης" ΥΠΑΡΧΕΙ!!!

 Μέγας χορηγός [και φρουρός...]

 Κλείνω τα μάτια και η κρίση δεν υπάρχει... Δεν υπάρχει...*

Το μαγαζί δεν ενοικιάζεται. Αντιθέτως:  λειτουργεί όπως πρώτα. Να! Κι όπου νά 'ναι θα βγουν να με ταΐσουν....

Όπως πριν. Γιατί τίποτα δεν άλλαξε...

                                                                   *εν μερει παραφράζοντας τον Νίκο Δήμου 

Ωραίος σοβαρός φρουρός μπροστά στο σπίτι του Μανώλη Αναγνωστάκη. 

(νυν βανδαλιζόμενο και σε κατοχή απο τους "Ηρακλειδείς"...)

Απο μέσα ακούγεται ο ποιητής να ξεγελά τον πόνο του στεντορεία τη φωνή ειρωνευόμενος:

[...] Θέλω άνεση σουΐτας 

είμαι ποιητής της ήττας.

Τραπεζάκια -χειμωνιάτικα- έξω...

Στην "αγορά των βιολογικών"...
 Η τύχη μας άνοιξε!

Oδηγίες ...Νευροψυχιάτρου

 

[ Neuropsychiatrist's quidelines/as for patients prescription ]

Cristy [in front] & Βούλα [in the backround]

Όλοι έχουν σύνδρομο ανήσυχων ποδιών

Όλοι έχουν γλιστρήσει ή πέσει

Όλοι υποφέρουν από κατάθλιψη

Όλοι τους έχουν επίσης 
δυσλειτουργία της κύστης 

Όλοι έχουν να κάνουν αγωγή στο γιατρό τους

Όλοι δεν μπορούν να κοιμηθούν τη νύχτα

Όλοι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα

και με την πιο απλή δραστηριότητα

 βλέποντας τη ζωή τους να παίζει σε άσπρο-μαύρο

Όλοι έχουν να αγοράσουν ασφάλεια

Όλοι έχουν να πληρώσουν τις οφειλές τους

στον φοροεισπράκτορα

Το κάθε τι μοιάζει τόσο  ψυχρό και γεμάτο απελπισία

Μέχρι που αφήνεις την TV

Για να μου κρατήσεις συντροφιά όλη μέρα.

*Σε δική μου απόδοση το "Everyone"  από το 
I could Pee on this-and other poems by cats του Francesco Marciuliano.