Ο ποιήσας δια των χειρών αυτού ζωγράφος την φάτνη απέφυγε να συμπεριλάβει στην ιστόρηση της εικόνας ζώα.
Μια και δυο λοιπόν οι καλές μου -νωχελικές μα άγρυπνες- παραστέκουν εξ ευωνύμων τη Γέννηση, μέτοχοι του γεγονότος αλλά και ως καταγγελτικές (της καλλιτεχνικής αγνοίας) παρουσίες...
Σκιά βουβή εγώ, το δεξί μου χέρι υψώνοντας στο σημείον του σταυρού μη θαρρείτε πως... Μα το κινητό προτείνοντας, με την μαγική κάμερα της απαθανατίσεως της στιγμής, με αρωγό το ωραίον και αιώνιον φως της δύσεως [όπως θα 'λεγε κι ο αδικοσκοτωμένος Ίων Δραγούμης]...
Δυνατό κείμενο! Χρόνια Πολλά, φίλε μου Νώντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα γιατρέ. Στο σκηνικό ενυπάρχει και ένθετο δομικό στοιχείο παλιότερου ναού ο οποίος, κατά πάσα πιθανότητα, υπήρξε προ του χριστιανικού ως υπενθύμιση της Ελληνικής παράδοσης, ξέρεις εκείνης που προϋπήρξε της εβραιοχριστιανικής...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ χρόνος και οι άνθρωποι ανακατώνουν διαρκώς μεταξύ τους πολιτισμούς γενετικό υλικό ιδέες στην θαυμάσια χαοτική αστρόσκονη που μέλλεται να μεταμορφωθουν όλα κάποτε... Το μωσαϊκο της εκκλησία στην Πλατεία Φαναριωτών κάποτε με απέλπιζε... Τώρα ανασηκώνω τςυ ώμους και λέω: Μοίρα!
Διαγραφή[Εξ αλλου κι οι πολεις μας απο κάτω κρυβουν χαντακωμενα τόσα ωραία ερείπια λουτροπόλεων, αρχαίων οδών, αγορών, ναών, ιπποδρόμων, Θεάτρων, λαμπρών τάφων, χρυσοποίκιλτων κτερισμάτων, λειψάνων αφανών και χωρίς πια δόξα...
Το μωσαϊκό της πρόσοψης της εκκλησίας -χωρίς ντροπή χωρίς τύψεις- εκθέτει/προδίδει τα υλικά κατασκευής του εκτεθειμένα στο φως... Μ΄ένα σοβαντισμα και άσπρισμα θα είχαν κουκουλωθεί όλα..