Οίνος ...οιωνός...

Στο φίλο μου Μανώλη Γιούρη, άξιο- μάχιμο γιατρό 
του Bad Hersfeld στη Γερμανία και την σύζυγό του Βίπκε
που πέρασαν με γρίπη  την πρωτοχρονιά τους...

Το μπουκάλι σκονισμένο ανασύρθηκε από την κοίτη του (την ειδική θέση στη κάβα των κρασιών...). Η ετικέτα ξεκόλλησε και γλίστρησε στα χέρια μου...

Είπα στους φίλους παρουσιάζοντάς το: "Όταν αυτό το κρασί μπήκε στο μπουκάλι εμείς είμασταν στο 4ο έτος της ιατρικής... Ο μεγάλος μου γυιός γεννήθηκε έξη χρόνια ύστερα απ΄αυτό... ο μικρός έντεκα... Ούτως ή ' άλλως πάντως, έχουμε ένα κρασί που έχει διανύσει τον μισό κύκλο μιας ανθρώπινης ζωής με διάρκεια στον μέσο όρο. Η εμπειρία μου μέχρι τώρα μου λέει πως ύστερα από τόσες βόλτες-μετακομίσεις επί μετακομίσεων που εχει υποφέρει αυτό το κρασί οι πιθανότητες να είναι ακόμα  ζωντανό  είναι φίφτυ φίφτυ..."

Έβγαλα αργά το μολύβδινο φύλλο γύρω απο το στόμιο, προσεκτικά βύθισα το τιρμπουσόν και ο φελλός -απογοήτευση μεγάλη!- χαλαρός, γλίστρησε χωρίς καμμιά αντίσταση μέσα στο μπουκάλι. Από το ίζημα που είχε σχηματιστεί κατάλαβα πως είχε φαγωθεί και λιώσει με τα χρόνια και τα υπολείμματά του κοίτονταν τώρα σαν λάσπη στον πάτο του μπουκαλιού γύρω από τον "κλέφτη" (την γυάλινη εσοχή που σχηματίζεται στη βάση).

Σούρωσα το κρασί και το μετάγγισα σε γυάλινη καράφα με πλατιά βάση ν' αναπνεύσει... Μύρισα  το περιεχόμενο κάπως "κουμπωμένος" αλλά σχεδόν αμέσως, με ικανοποίηση έσπευσα να δηλώσω πως η ...τυμβωρυχία στα βάθη της κάβας μου  είχε  αποφέρει "ικανοποιητικό αποτέλεσμα "! 

Λίγη ώρα αργότερα, στα ποτήρια έρρεε κρασί δυνατό, διαυγές με όμορφο πορφυρό χρώμα και  γεμάτο-γευστικό σώμα. Ένα ...σωσμένο κρασί συντρόφεψε τη Πρωτοχρονιά μας.

Αμήν να σωθούμε και εμείς φέτος... Και υγείαν εύχομαι.  Πάντα τέτοια... 
(χικ... χικ... διότι... ακολούθησαν και άλλες... ε π ι τ υ χ ε ίς  ανασύρσεις και καταναλώσεις... Τί να λέμε τώρα...).