«Ξέρεις πόσες μέρες έχεις “να γράψεις” στο blog;»
«Ξέρω. Οκτώ!» της λέω.
«Εννιά με τη σημερινή», μού κάνει...
«Εντάξει» της απαντώ, «αλλά γιατί; Μετράς μεροκάματα μήπως;»
«Τα νεύρα σου έχεις…» λέει ήρεμα αυτή. «Απλώς… λέω… Δεν υπάρχει δα λόγος ν’ ανησυχούν κι οι φίλοι μας με τόση βουβαμάρα που πλάκωσε δω πέρα»
«Γιαααα στάσου…» αρπάζομαι… «Από που κι ως που έγιναν “φίλοι μας” οι δικοί μου φίλοι;»
«Εχχ, καημένε, σε πείραξε το lockdown… μου φαίνεται και είσαι ψόφιος για καυγάδες…» κι αμέσως «Θα μου πεις τελικά τι συμβαίνει;»
«Τί να συμβαίνει βρε κυρία Τίγρις μου… Αγρανάπαυση... Καταστάλγμα θυμών, φόβων, διατήρηση στοιχειώδους ψυχραιμίας, δειλά βήματα και προσεκτικά προς την κανονικότητα που αργεί πολύ ακόμα…»
«Ωστόσο, από ότι πρόλαβα και είδα ήδη έλαβες ραντεβουδάκι για το εμβόλιο. Θάπρεπε να χαίρεσαι»
«Μα, χαίρομαι!» της λέω. «Γι’ αυτό και γράφω σήμερα και σ’ αφήνω τόσην ώρα να μιλάς δημοσίως!»
«Ώωωω! Με τιμάτε αγαπητέ…», είπε κι έκλεισε νυσταγμένη τα βλέφαρα, μαζεύοντας πόδια και νύχια και με γυρισμένη επιτηδείως την κοιλιά για χαϊδέματα και γουργουρητά γατίσιας ευδαιμονίας.
Anticlimax and post festive depression Πάντα έτσι ήταν μετά τα Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά. Ποτέ δε μου άρεσαν τα Φώτα, από παιδί. Παρά που φωτίζοντας ο Κόσμος εγώ πάντα έβλεπα αυτό το φώς μουντό και θαμπό. Κάτι είχε φύγει και κάτι έρχονταν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καινούργια πραγματικότητα: έτσι είναι, δώρο του Άγιου ένα εμβόλιο κατά του ιού και επιστροφή στην κανονικότητα την Άνοιξη του 22. Γιατί, μήπως οι παππούδες μας πίστευαν το 40 πως ο πόλεμος θα κράταγε 9 χρόνια;
Εμείς τουλάχιστο δεν πεινάμε. Μόνο καμιά αδέσποτη μην αρπάξουμε.
«Πολύ κρύο εφέτο....»
Γειά σου βρε Φώντα... Σοφότατα τα λόγια σου.
ΔιαγραφήΝαι... κι εγώ ελπίζω πως από τον Μάιο θα είναι αλλιώς ο κόσμος μας: Φτωχότερος αλλά ζωντανός (ακόμα). Μαζί κι εμείς εννοείται...
Δεν είναι καιρός για εξαφανίσεις, Νώντα! Εδώ ένα απλό φτέρνισμα και φοβόμαστε μήπως μας επισκέφτηκε ο όξ'από δω ιός...
ΑπάντησηΔιαγραφή