Γράφει ο Γιάννης Δάλλας στα εισαγωγικά του μικρού βιβλίου Εγκατάλοιπα Ιωάννη Κνίτελλη του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη: «Έλεγε ακόμη [ο Πεντζίκης] “Παρακάτω είδα τη μάνα μου και για ώρες τα λέγαμε”(η μάνα του, στο μεταξύ, πεθαμένη)…»
Σήμερα, λογαριάζοντας τα πράγματα, σκέφτομαι πως από τη στιγμή που γεννήθηκα μέχρι το θάνατό της (δέκα μήνες πριν) μας χώριζαν δεκαοχτώ ενιαυτοί… Σύντομα θα μας χωρίζουν μόνον δεκαεπτά. Με τον καιρό εκείνη θα βαίνει ανηλικιούμενη κι εγώ ενηλικιούμενος (επικινδύνως…). Κάποτε μάλιστα ίσως αξιωθώ να γίνω και πρεσβύτερος εκείνης… Ακίνητος στέκει ό χρόνος γι’ αυτούς που πέρασαν απέναντι. Γοργός για τους από δω…
Στο κομοδίνο της, λίγον καιρό αφ’ ότου είχε φύγει, βρήκα την απαραίτητη για την «τρίτη ηλικία» σακούλα του φαρμακείου με ένα σωρό φάρμακα μέσα. Διαπίστωσα πως τελευταία έπαιρνε το ίδιο αντιϋπερτασικό με μένα φάρμακο (το δικό της σε μια ελάχιστα πιο «ενισχυμένη» εκδοχή...). Περιμάζεψα το ανοιγμένο κουτί. Από τη συσκευασία έλειπαν δυο-τρία δισκία μονάχα. Και η ημερομηνία λήξης ακόμα μακριά. (Κάπου μέσα στο 2022…).
Τις προάλλες αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω. Τράβηξα ένα δισκίο αμέσως μετά το κενό που όριζε το τελευταίο που είχε πάρει εκείνη θέλοντας να διατηρήσω μια συνέχεια, μια σειρά… Ξάφνου, (ποιός ξέρει γιατί…) αυτό γλίστρησε (σχεδόν πέταξε!) από τα δάχτυλά μου και χοροπήδησε με έναν παιχνιδιάρικο ήχο στο πάτωμα…
«Δικό σου λοιπόν!» ψιθύρισα. Κι έπιασα ένα άλλο.
Το πεσμένο το σήκωσα και το άφησα παράμερα για να το πετάξω στη αυλή αργότερα (στα χώματα!). Τότε αντίκρισα (μα… πόσα χρόνια παίρνω αυτό το χάπι και πώς δεν το ’χα διόλου προσέξει;). Πάνω του… μια μικρή ανάγλυφη… καρδιά!
«Είδες;» (από που ακούστηκε;)
Λοιπόν ο χρόνος ακίνητος «εκεί πέρα». Όμως κάποιος εξακολουθεί να στέλνει σήματα αγάπης αμείωτης, ατελεύτητης, ακεραίας…
!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Ηλία.
ΔιαγραφήΜικραίνουν την απόσταση οι μάνες μας!
Με συγκίνησες! Παρόμοια ευρήματα μου στέλνουν κι εμένα σήματα αγάπης ακαιρεας όπως τόσο τρυφερά λες!
Διαγραφή!!!. Τη θυμάμαι πάντοτε χαμογελαστή κι ωραία!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό, Νώντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα, θα ήταν "τόσων χρόνων", συνηθίζουμε να λέμε γι αυτούς που αναχώρησαν. Λιγότερο συχνά, σκεφτόμαστε οτι κι εμείς πλησιάζουμε σιγά σιγά την δική τους ηλικία ανχώρησης. Ειναι φορές όμως, που οι ηλικίες αυτών που έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι, κάνουν συχνές επισκέψεις στην μνήμη μας. Και τότε, ο ακίνητος χρόνος, αποκτά μεζούρα και ζυγαριά, μετρώντας και ζυγίζοντας χρόνια και συγκινήσεις. Για τους γονείς που έφυγαν για να ξεκουραστούν και για τους φίλους που άφησαν πολύ νωρίς, ένα κόμπο στη θέση του γέλιου μας. Σε ευχαριστώ Νώντα, που μου θύμησες την σωστή μου θέση, στο λεωφορείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη «σακούλα» την έχω κρατήσει ομοίως. Την έφερα στη Σκωτία μετά το τραγικό Πάσχα του 18. Δε θέλω να θυμάμαι το Ιπποκράτειο και το τελευταίο βράδι. Το πέρασα στα επείγοντα του Παπαγεωργίου με κολικό χοληδόχου, μόνος και ανώνυμος. Το επόμενο βράδι λίγο μετά το σούρουπο της έκλεισα τα μάτια. Η αδερφή μου ήταν εντελώς ανήμπορη να κάνει την τελευταία κίνηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη σακούλα βρήκα πολλά simeco, lopresor που τα είχε σε μεγάλη εκτίμηση ο πατέρας μου και ένα τεφτεράκι που έγραφε όσα να μην ξεχάσει... Σε μια σελίδα βρήκα ένα μικρό κείμενο για τον πόνο του αποχωρισμού από τα παιδιά μου, δυό μόνα εγγόνια. Ήταν γραμμένο σε ημερομηνία κάνα μήνα πρίν το ξαφνικό πέρασμα του πατέρα μου (εδώ το λένε passing) στην άλλη όχθη.
Την αποχαιρέτησα γεμάτους σχεδόν τρείς μήνες. Νομίζω πως το ήξερε. Της έφερα και τον εγγονό τον αγαπημένο να τον δεί τελευταία φορά.
Τον πατέρα πενθώ ακόμα. Δεν μπόρεσα να του κλείσω τα μάτια. Τα βρήκα κλειστά όταν ήρθα. Μόνο μένει ανεξίτηλο στα αυτιά μου το ουρλιαχτό απελπισίας της αδερφής μου στο τηλέφωνο μέσα στη νύχτα
ΑΑΑ
Λενε οτι η πληρης ενηλικιωση μας αρχίζει τη μερα που χανουμε την Μάνα, όσο ανήμπορη και να ναι αισθανόμαστε παιδιά. Μας ταξιδεψες ρε φίλε.
ΑπάντησηΔιαγραφή