KOSTAS LOUSTAS (2)*
Κοζάνη 1988. Ζώντας ήδη από την προηγούμενη χρονιά κατά κυριολεξία μέσα σε στρατόπεδο —πρώτα στο Μεσολόγγι, ύστερα στην Κω και τέλος στην Κύπρο— η πατρίς με στέλνει στο 403 Στρατιωτικό Νοσοκομείο του Α΄ Σώματος Στρατού. Ζω και πάλι μέσα στο στρατόπεδο. Τούτη τη φορά όμως τις μισές νύχτες του μήνα τις περνώ στο (ψυχιατρικό) Θεραπευτήριο Σπινάρη όπου εφημερεύω. Συναντώ εκεί, ως ασυλοποιημένο πια τρόφιμο, τον Φλωρινιώτη ποιητή Αντώνη Παυλίδη. Δεν είναι από τα άτομα που μπορούν να συνθαλαμίζονται με άλλους ασθενείς κι έτσι ο ιδιοκτήτης της κλινικής, ένας αριστοκράτης, του παρέχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί κατάδικό του ένα ολόκληρο δωμάτιο. Ο Αντώνης το ονομάζει «θάλαμο 9» (εις μνήμην του Τσέχωφ φαντάζομαι…). Έχει μεταφέρει εκεί κι ένα μικρό χάι φάι σύστημα, ενώ δεκάδες δίσκοι, με κλασική κυρίως μουσική αλλά και Μπόνεϊ έμ, κείτονται βγαλμένοι από τα εξώφυλλά τους φίρδην μίγδην στο δάπεδο εδώ και κει. Αξημέρωτα ακόμα, συχνά ακούγεται Βάγκνερ από το βάθος του διαδρόμου πίσω από την κλειστή πόρτα. Ο Αντώνης έρχεται χωλαίνοντας με καθόλα θεατρικό τρόπο, πολλές φορές μέσα στη νύχτα στο γκισέ του ορόφου, επαιτώντας και παζαρεύοντας κάποια παυσίπονη ένεση από τις νοσηλεύτριες. Του κάνουν το χατίρι άπαξ κι αυτό με φυσιολογικό ορό αντί για φάρμακο χωρίς φυσικά να το γνωρίζει. Στην πρώτη όμως άρνηση εξαγριώνεται. Χώνοντας τότε το κουταλάκι του μέσα στο τενεκεδένιo κουτάκι με το νεσκαφέ, καταπίνει δυο γεμάτες κουταλιές από το περιεχόμενο δίχως νερό απαγγέλλοντας από τον «Ζαρατούστρα» του Νίτσε:
«Λίγο δηλητήριο εδώ κι εκεί: αυτό προκαλεί ευχάριστα όνειρα. Και πολύ δηλητήριο στο τέλος: αυτό προκαλεί έναν ευχάριστο θάνατο».
Λάτρευε εκτός από την ποίηση και τη Γεωπονία, τον Βάγκνερ και τον Μπετόβεν, τον Νίτσε ανυπερθέτως, τις γυναίκες και τον έρωτα, το σκέτο νεσκαφέ –με το κουτάλι όπως προαναφέραμε– τα απανωτά τσιγάρα, το φαΐ και τις ενέσεις Βολταρέν που ήλπιζε, ματαίως, ότι θα νικούσαν τον πόνο… Πιο πολύ όμως αγαπούσε έλεγε και ξανάλεγε τον Κωστάκη το Λούστα και τους άλλους φίλους που έφυγαν από τη Φλώρινα… «Κάτι θα έπρεπε να συμβαίνει μ’ αυτόν το Λούστα», είχα σκεφτεί, «αφού κατάφερνε να εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στην πανωλεθρία μιας ψυχής σαν κι αυτήν του Αντώνη», λίγο προτού περάσει στο επέκεινα. Πράγμα που συνέβη την επόμενη χρονιά σε μια από τις πολλές του προσπάθειες να απαγκιστρωθεί από τον θάλαμο 9 επιστρέφοντας στο σπίτι του στην οδό Νικολάου Χάσου 45 της Φλώρινας για να αρχίσει μια καινούργια ζωή…
*Τα κείμενα που θα δημοσιεύονται με την ένδειξη KOSTAS LOUSTAS αποτελούν ολόκληρη την ομιλία που είχα ετοιμάσει σχετικά με τη «βιογραφία-γενεαλογία της σχέσης μου» με τον ζωγράφο, ποιητή, μουσικό Κώστα Λούστα στο διάστημα μιας εικοσιπενταετίας μέχρι το θάνατό του. Τελικά μέρος μόνον του κειμένου αυτού διαβάστηκε στην ποιητική-μουσική βραδιά που διοργάνωσε το «Ίδρυμα Υδρία» της Θεσσαλονίκης, το βράδυ της 2 Φεβρουαρίου του 2023, στη μνήμη του και στην οποία είχα ορισθεί ως «κεντρικός ομιλητής».
