Για να μην ξεχνιόμαστε!

 

Είχε την τιμητική του σήμερα  ο σεβαστός και καλός μου φίλος Νίκος Δήμου στη Καθημερινή: Το εμβληματικό «Δεν ξεχνώ» σε αφίσα-κουβερτούρα του Κυριακάτικου φύλλου της εφημερίδας. Ίσως πολλοί δεν γνωρίζουν ότι το πασίγνωστο σήμα  ήταν ιδέα του Νίκου και δημιούργημα της γραφιστικής ομάδας της εταιρίας του, που αυτός διηύθυνε κι όλας, της Δέλτα Δήμου (ΔΔ). Τη δημοσίευση συνοδεύει και ολοσέλιδη αναφορά -άρθρο του Παύλου Παπαδόπουλου με αποσπάσματα συνέντευξής του.

Πλησιάζει η θλιβερή επέτειος της επέμβασης της Χούντας στην Κύπρο (ακριβώς μισό αιώνα πριν!) που προκάλεσε την εισβολή των Τούρκων  και τον Αττίλα Ι και ΙΙ, το καλοκαίρι του 1974. Η Κύπρος έμελλε να είναι η Ιφιγένεια που θα θυσιαζόταν για να φύγει η ολέθρια σπείρα των γελοίων αξιωματικών και να αποκατασταθεί «η δημοκρατία μας» (έρμη αποκατάσταση αν δούμε τα σημερινά καταντήματά της). Όταν θα αναφερόμαστε στην Κύπρο πάντως πολύ πρέπει να προσέχουμε εμείς οι Ελλαδίτες Έλληνες. Τους καταστρέψαμε μια χαρά του κύπριους και ανοίξαμε τους ασκούς του Αίολου για την φανερά επικείμενη διχοτόμηση. Λάθη επί λαθών και μονομανίες απύθμενες και συναφείς παθολογίες οδήγησαν σ’ αυτό… Μεταφέρω από το άρθρο:

 Η σχέση του με την Κύπρο ξεκινάει από τα φοιτητικά του χρόνια στην Αθήνα της δεκαετίας του 1950, όταν συμμετείχε στις διαδηλώσεις υπέρ της Ένωσης. Στη συνέχεια, ως μεταπτυχιακός φοιτητής στο Μόναχο, όπου σπούδασε φιλοσοφία και αγγλική φιλολογία, θυμάται ότι του έστελναν από την Αθήνα προπαγανδιστικά φυλλάδια για την Κύπρο, αλλά απογοητεύτηκε από την ποιότητά τους και δεν τόλμησε να τα διανείμει. Θυμάται ακόμη τις συνομιλίες της Ζυρίχης το 1959 και, αν και συμφωνούσε με τον Σεφέρη, λέει ότι συμβιβάστηκε με τον συμβιβασμό. Θεώρησε τον συμβιβασμό καλύτερο από έναν συνεχόμενο εμφύλιο πόλεμο στο νησί.

Χάρηκε όταν άκουσε για το σχέδιο Άτσεσον το 1964 (από το όνομα του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Ντιν Άτσεσον) που προέβλεπε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα υπό τον όρο της παραχώρησης στους Τούρκους μιας στρατιωτικής βάσης στην Καρπασία. Ο Γεώργιος Παπανδρέου συνόψισε το σχέδιο λέγοντας ότι μας χαρίζουν μια πολυκατοικία με αντάλλαγμα μια γκαρσονιέρα», αλλά εκτιμούσε πως ο Μακάριος δεν ήταν διατεθειμένος να το αποδεχθεί.

Ο Δήμου υπενθυμίζει ότι στο σχέδιο Άτσεσον προβλεπόταν η επιστροφή των Ελλήνων που είχαν εκδιωχθεί από την Κωνσταντινούπολη και η αποκατάσταση του νομικού καθεστώτος σε Ίμβρο και Τένεδο. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ έγραψε ένα δίτομο έργο για το Κυπριακό, που ονόμασε «Ιστορία Χαμένων Ευκαιριών». Ο Δήμου συμφωνεί με την ουσία αυτής της φράσης.

Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο μύλο. Έγιναν και άλλες συμβιβαστικές προσπάθειες («Σχέδιο Ανάν» κλπ.) αλλά εκείνο που ξέρω εγώ είναι πως ο Φάκελος της Κύπρου παραμένει κλειστός. Φαίνεται πως και ξεχνούμε και δεν θέλουμε (ή φοβόμαστε) να μάθουμε. Πράγμα όχι και τόσο ασύνηθες προκειμένου για  Έλληνες. 

Διότι Εθνικόν (δεν) είναι το αληθές.