Μια σημείωση στο «Βιβλίο επισκεπτών»

 

 

 

Συναστρία  Ιουλίου 2024

 

Τῆς λευτεριᾶς ὁ ἄνεμος

κι ἑνός αἱῶνα χρέος

μᾶς ’φέραν φέτος στὸ νησί

τῆς Ἰκαριᾶς, τὸ θέρος.

 

Τοῦ Μυριανθόπουλου «ἡ δουλειά»,

τοῦ Μάκη ἡ ἐργασία,

καὶ τοῦ Δραγούμη ἡ σκιά,

στάθηκαν ἡ αἰτία.

 

Ἀπ’ τὸν  «Ἀγριόλυκο» ψηλά

–τὸ ἐπίτευγμα τῆς πέτρας–

τοὺς Φούρνους ἀντικρίζαμε

στὸ χάραμα τῆς μέρας.

 

Στῶν Θέρμων τὰ ζεστὰ νερά,

τὰ κρύα τοῦ πελάγου,

πνίγηκε ἡ πυρπόληση

τοῦ χρόνου τοῦ ἀδηφάγου.

 

 

Τῆς Βούλας τῆς Μανώλαρου

χρυσή φιλοξενία

κατὰ τὸν μῦθο τὸν παλιό

τοῦ Ξένιου τοῦ Δία.

 

Ἄψογη οίκοδέσποινα

κι ἀληθινά οἰκεία

πρόσθεσε στὶς  ἡμέρες μας

ἀληθινή μαγεία.

 

Νὰ ζήσει χρόνους  εκατό»

Πλάι στὸν Ζαχαρία

Νὰ χαίρεται ὡσάν παιδί

Μὲ μόνιμη  ἀπορία.

 

 

*Χωρίς τον Μάκη Φουντούλη βέβαια τίποτα δεν θα είχε γίνει. Ούτε στην Ικαρία θα είχαμε πάει, ούτε -πολύ περισσότερο στον Αγριόλυκο θα είχαμε φιλοξενηθεί και ούτε τη σπουδαία συντροφιά μας, τις λίγες αυτές μέρες των διακοπών (Βρε! Δέκα ολόκληρες μέρες ήταν. Άπαγε της βλασφημίας!) θα είχαμε γνωρίσει: τη Βούλα Μανώλαρου και τον σύντροφό της Ζαχαριά, τον …νεάσκοντα στα ογδόντα οκτώ του, ψυχίατρο Χριστόδουλο Ξενάκη -ψυχή του «Ιδρύματος Ικαριακών μελετών», τον ωραίο άνθρωπο, εξαιρετικό γλύπτη και ζωγράφο Βαγγέλη Ρίνα, την αξιαγάπητη δραστήρια, γλυκιά  και δοτική Μακή και άλλους ακόμη.