Νοσταλγία ενός χαμένου Παραδείσου...

 

Η ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΡΗΝΑ  π ν ο ή

 

… στο κέντρο σχεδόν του κάθε πίνακα, χρώματα και θάλλουσα ζωή, που λυτρώνονται από τον ύπνο ή την ερωτική έκσταση των γυναικείων κορμιών, γυμνών ή ημίγυμνων. Μέσα στη λευκότητα του καμβά, άψογα διατηρημένο, προβάλλει διακριτά το σχέδιο με κάρβουνο, αρνούμενο κάθε άλλο χρώμα και δίνοντας όψη άυλη στις μορφές ή τα μέλη.

…σ’ ένα δάσος που υποδέχεται την Άνοιξη και με το πένθος βουβό για την ανθρώπινη εγγύτητα, στην πιο φιλοσοφική, την πιο ερωτική, την πλέον ποιητική και θρησκευτική εκδήλωση της αγάπης: τον εναγκαλισμό, την απελευθερωμένη περίπτυξη, που έλειψε στον καιρό των δολοφόνων, τον καιρό της ατιμώρητης γυναικοκοτονίας, του εγκλεισμού, της αποξένωσης, της νευρωτικής αποπροσωποίησης των ανθρώπων”.

…λιτάνευση εικόνων γυναικών που αποκοιμιούνται γέρνοντας αποκαμωμένες η μια στην αγκαλιά της άλλης, τουτέστιν η νοσταλγία ενός χαμένου Παραδείσου τα έργα αυτά του Βαγγέλη Ρήνα. Πόθος για την ερωτική και ανακουφιστική ανθρώπινη αγκαλιά που έλειψε από τις ζωές μας, ξαφνικά και με τον πιο άγριο τρόπο, με τους κάθε μορφής εγκλεισμούς και τους παντοτινούς αποκλεισμούς. Εικόνες γυναικών μέσα σ’ ένα δάσος που προσπαθεί να ξαναγεννηθεί στις παρυφές της Αθήνας.

[από το δικό μου προλόγισμα στον κατάλογο της έκθεσης]

 

Μερικές ακόμα πληροφορίες για την έκθεση 

κλικ ΕΔΩ