Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Δος μοι τούτον τον ξένον...



 Σκιά ανθρώπου- Λισαβώνα 2011 φωτ. Ν. Τσίγκας )

  Μπορώ πολλές φορές να βλέπω ανθρώπους και να φαντάζομαι ζώα. Ή και τ' ανάποδο. Συμπεριφορές, καταστάσεις και ιδιότητες συχνά παρόμοια. Στην  εποχή που βρεθήκαμε να ζούμε υμνώ τον άνθρωπο που ακόμα σκέφτεται τον Άλλον. Που απλώνει κουβέρτα για το ετοιμοθάνατο σκυλί, που το αφήνει να πλαγιάζει σε "ανθρώπινο" στρώμα στο πεζοδρόμιο ή του επιτρέπει να τρυγάει το παρτέρι με τους πανσέδες και δεν το κλωτσά έξω από το παρδαλό μαγαζί του.
  Ο άνθρωπος αυτός είναι έτοιμος να παρασταθεί και στον κυνηγημένο, τον αποσυνάγωγο, τον έπηλυ. Ο "άνθρωπος σκιά της Λισαβώνας" και τα λογής αδέσποτα της πόλης ορίζουν τα όρια, το μέγεθός μας και το πραγματικό μας ύψος.
   Μια  "σκιά ονείρου ο άνθρωπος" και πρέπει να θυμάται τις ζαριές της Τύχης και τις συχνά  φρικαλέες επιλογές του παιχνιδιού της...




(...)  δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ· 



δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον· 



δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον· 




δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους· (...)

                                                                        (Αδέσποτα στην πόλη, φωτογραφίες N.T. / with my mobilephone)

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Μικρές Θεές...



Αρχαία Έφεσος (3)

2013 ΕΤΟΣ Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ






        Κ.Π. Καβάφη

                              Η Γαλή


Είν’ η γαλή αντιπαθής εις τους κοινούς ανθρώπους.
Μαγνητική και μυστική, τον επιπόλαιόν των
        κουράζει νουν· και τους χαρίεντάς της τρόπους 
                δεν εκτιμούν. [                  ]
                    





Aλλ’ είναι της γαλής ψυχή η υπερηφάνειά της.
Το αίμα και τα νεύρα της είν’ η ελευθερία.
        Ποτέ δεν είναι ταπεινά τα βλέμματά της.
                Εν των παθών της δε τω πάντοτε κρυπτώ,
        εν τη καθαριότητι, εν τη ηρεμία
        και καλλονή των στάσεων, τη εγκρατεία




ενδείξεων, πόση λεπτή αισθήσεων αγνότης
ευρίσκεται. Ότ’ αι γαλαί ρεμβάζουν ή κοιμώνται
        τας περιβάλλει οραματισμού ψυχρότης.




       
 Ίσως τριγύρω των τότε περιπλανώνται

φάσματα παλαιών καιρών. 





Ίσως η οπτασία
εις Βούβαστιν τας οδηγεί· όπου τα ιερά των
        ήνθουν, και Pαμεσών τας έστεφε λατρεία,
        κ’ ην οιωνός εις ιερείς παν κίνημά των. 


                              (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)







Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Εταίρες μεθυσμένες και Αρετές...


Αρχαία Έφεσος (2)                                                                

2013  ΕΤΟΣ Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ





                   Στο Σπίτι της Ψυχής



               Plus au fond, tout au fond, dans la Μaison de l’Ame,
               Οù vont et viennent et s’ asseoient autour d’un feu,
               Les Passions avec leurs visages de femme.
                                                                        RΟDΕΝΒACΗ 






      Μέσα στο Σπίτι της Ψυχής γυρίζουνε τα Πάθη —
                      ωραίες γυναίκες στα μεταξωτά
        ντυμένες, και με σάπφειρους εις το κεφάλι.
   Aπό την πόρτα του σπιτιού έως μέσα εις τα βάθη
        ορίζουνε τες αίθουσες όλες. Στην πιο μεγάλη
          —τες νύχτες που το αίμα των ζεστάθη —
         χορεύουνε και πίνουνε με τα μαλλιά λυτά.




   Έξω απ’ τες αίθουσες, χλωμές και κακοεντυμένες
                με φορεσιές ενός παλιού καιρού,
           η Aρετές γυρίζουν και με πίκρα ακούνε
    την εορτή που κάμνουνε η εταίρες μεθυσμένες.





  Στων παραθύρων τα υαλιά τα πρόσωπα κολνούνε
              και βλέπουν σιωπηλές, συλλογισμένες,
    τα φώτα, τα διαμαντικά, και τ’ άνθη του χορού.


        (Κ. Π. Καβάφης, Από τα Ανέκδοτα Ποιήματα 1894,  ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ 2005)

         





Μεσημέρι στην Αρχαία Έφεσο. Ο ήλιος πέφτει κάθετα από πάνω μας. Το φως δίνει ωραίες αναγλυφές στις όψεις των μαρμάρων. Και όλα τώρα πιο λευκά. Προτού φτάσει κανείς στην βιβλιοθήκη του Κέλσου στα δεξιά του θα συναντήσει το Πορνείο. Το "σπίτι" με τις σκλάβες εταίρες. 


Τα σανδάλια στα όμορφα πόδια μιας επισκέπτριας του αρχαιολογικού χώρου –βλ. δεύτερη φωτογραφία-  ζωηρά μου έφεραν στο νου εκείνες τις γυναίκες. Καθώς τις ξεφόρτωναν καραβιές τα πειρατικά  στο λιμάνι μιας πόλης που στην ακμή της έφτασε ν’ αριθμεί 250 χιλιάδες ψυχές. Έπρεπε πρώτα αυτές να θητεύσουν στα πορνεία ώστε να μάθουν την τέχνη του έρωτα πριν πουληθούν στα σκλαβοπάζαρα ως ερωτικές  θεραπαινίδες των αγοραστών τους...


 Ο δρόμος που έφερνε από το λοιμοκαθαρτήριο της προκυμαίας  (λουτρά) και το λιμάνι σημαδεμένος με λίαν κατατοπιστικά  σύμβολα  πάνω στις μαρμάρινες πλάκες- βλ. τρίτη φωτογραφία. [Στην αριστερή πλευρά του δρόμου καθώς προχωρείς (έντονο σκαρίφημα πέλματος) θα κάνεις έρωτα (καρδιά διάτρητη) αλλά γι' αυτό θα πρέπει να πληρώσεις (τρύπα με …νερό)].


Πόσοι δεν θα έχασαν το δρόμο τους από τους Εφεσίους και αντίς για τη βιβλιοθήκη δε θα βρέθηκαν, όχι μια και δυο φορές μονάχα, στο σπίτι


Σκέφτομαι πως σαν έγραφε το ποίημά Μέσα στο σπίτι της Ψυχής, για την σύγκρουση  ανάμεσα στις Αρετές και τις Αμαρτίες -που συμβολίζονται ως πόρνες και επικρατούν έναντι της πρώτης ομάδας- ο Καβάφης θα έφερνε ίσως στο νου του αυτήν την περίεργη τοπογραφική διάταξη της Εφέσου γύρω από την Αγορά…


Η δεσποινίς Αρετή Κέλσου 
(βλ. τρίτη φωτογραφία) απορημένη κι αμήχανη παρακολουθεί, από το βάθρο της στη Βιβλιοθήκη, το απέναντι σπίτι των ηδονών


                                                                                   ΝΩΝΤΑΣ ΤΣΙΓΚΑΣ


Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

"απόπειρα πλάγιας παραμυθίας των εν θλίψεσι"


Εγώ εκόλλησα εδώ εν δυστυχία.

(Ο Παπαδιαμάντης στον Βλαχογιάννη)



                              Του Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου*




Στις 27 Ιουλίου 1904 συντάσσεται ένα Δωρητήριον, με το οποίο ο Παπαδιαμάντης και οι αδελφές του Χαρίκλεια, Σοφία και Κυρατσούλα παραχωρούν στον αδελφό τους Γεώργιο, πατέρα πέντε τέκνων και απολυμένον από την υπηρεσία του λόγω διαταραχής των φρενών, έναν ελαιώνα με εκατόν σαράντα ελαιόδεντρα.
Στις 28 Ιουλίου 1906, όταν ο Γεώργιος έχει πεθάνει, οι τρεις αδελφές πωλούν στη Μαριγώ Λάζου έναν αγρό «αντί τιμήματος δραχμών πεντήκοντα (50)».
Στις 19 Μαρτίου του 1909 ο Αλέξανδρος και οι αδελφές του πωλούν στον Νικόλαο Καλοειδή έναν κήπο «αντί συμπεφωνημένου τιμήματος δραχμών τετρακοσίων». Υπογράφει το πωλητήριον μόνον ο Αλέξανδρος, «των λοιπών πωλητριών ομολογησασών άγνοιαν γραμμάτων».
Στις 12 Οκτωβρίου 1911, όταν πια ο Αλέξανδρος έχει εκδημήσει, οι έρημες αδελφές του πωλούν στη Συραϊνώ Αλεξάνδρου ένα οικόπεδο «εκτάσεως διακοσίων τετραγωνικών τεκτονικών πήχεων» και εισπράττουν εκατόν πενήντα δραχμές.
Στις 13 Φεβρουαρίου 1913, μολονότι έχουν εκδοθεί από τον Φέξη έντεκα και από τον Δικαίο δύο τόμοι με έργα του Αλεξάνδρου, οι αδελφές του βρίσκονται στην ανάγκη να πουλήσουν στον Στάμο Κανταράκη έναν αγρό στο Ξάνεμο για τριακόσιες είκοσι πέντε δραχμές.
Τέλος, στις 4 Νοεμβρίου 1918 εκχωρούν στη Βασιλική Οικονόμου οικόπεδο διακοσίων τριάκοντα τεκτονικών πήχεων «αντί συμφωνηθέντος μεταξύ των τιμήματος δραχμών πεντακοσίων εβδομήκοντα πέντε (575)».
Δεν γνωρίζω αν τους είχε μείνει πια από την πατρική και μητρική περιουσία κάτι ακόμη εκτός από το σπίτι.
Οσα παρέθεσα αντλήθηκαν από δώρο καλής φίλης. Εννοώ το βιβλίο «Χρηστομάνος - Βικέλας - Παπαδιαμάντης» (Παπαζήσης 1971) του μακαρίτη Πολυχρόνη Κ. Ενεπεκίδη, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Ο Ενεπεκίδης που παραθέριζε στη Σκιάθο τον Αύγουστο του 1959, φρόντισε να φέρει στο φως από τα Αρχεία του συμβολαιογραφείου του νησιού το δωρητήριο και τα πωλητήρια του Παπαδιαμάντη και των τριών αδερφάδων του.
Ηταν γνωστός ο δύσκολος βίος του Παπαδιαμάντη στην τελευταία δεκαετία της ζωής του. Δίχως τακτική δουλειά πλέον και επαιτώντας τη μετάφραση κάποιου μυθιστορήματος, έπρεπε αυτός να φροντίζει τις αδελφές του και τα ορφανά του Γεωργίου. Από την αλληλογραφία του και από πλήθος αξιόπιστων μαρτυριών επιβεβαιώνεται απολύτως το υπότιτλο παράθεμα «εγώ εκόλλησα εδώ εν δυστυχία».
Ναι, περιστάσεις και θλίψεις και ανάγκαι ο βίος του. Ωστόσο τα έγγραφα που δημοσίευσε ο Π. Κ. Ενεπεκίδης καθιστούν, παρά την στεγνή γλώσσα τους, ψηλαφητή για τον αναγνώστη την δείνωση της Παπαδιαμαντικής βιοτής. Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας στο κείμενό του «Ο κυρ Αλέξαντρος» (1911) αφηγείται την επίσκεψή του στη Σκιάθο, στις 14.3.1909, και τη σχεδόν εκβιασμένη συνάντησή του με τον Παπαδιαμάντη. Τμήμα του διαλόγου τους:
«– Ναρθής στον τόπο μου και να μη μπορώ να σε περιποιηθώ! να πας αλλού! να μη σε πάρω σπίτι μου! είπε κι άρχισε να δακρύζη.
– Βρε αδελφέ Αλέκο, ντροπή! είναι να σκέφτεσαι τέτοια πράματα! δεν ξέρουμε ο ένας τον άλλον;
– Τι να σου κάμω, δε μπορώ, τι να σου κάμω! ξανάλεγε.
– Τίποτα να μη μου κάμης, τη συντροφιά σου μονάχα, είπα για να του ρίξω αλλού το νου. Πάμε να καθίσουμε.»
Αυτά – ως απόπειρα πλάγιας παραμυθίας των εν θλίψεσι. Με την υπενθύμιση ότι η κάρα του Παπαδιαμάντη φυλάσσεται στην «επάνω εκκλησιά» της Σκιάθου, στην Παναγία τη Λιμνιά, που ο ναός της γιορτάζει σήμερα το Γενέσιον της Χαριτωμένης Κόρης.


* Ο κ. Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος είναι συγγραφέας, ποιητής, φιλόλογος, επιμελητής του Παπαδιαμαντικού έργου. Ζει στη Χαλκίδα.
Το κείμενο δημοσιεύεται σήμερα στην έντυπη "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής" στη στήλη "Εξ αφορμής".


Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

"Η μετεξέλιξη του ΕΟΠΥΥ"...


ΕΟΠΥΥ-"Ζάλογγο": 
Μια ανάδειξη ομοιοτήτων σχεδόν χωρίς λόγια...




 "Όταν η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία συναντά τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό"*...





(...) Η ιδέα είναι παλαιά. 

(...) "Αποφορτίζονται τα Νοσοκομεία από περιττό βάρος. Μειώνεται η γραφειοκρατία και η ταλαιπωρία"(...).


"(...) Τα πλεονεκτήματα είναι προφανή. Υπάρχει αμεσότητα πρόσβασης του πολίτη για την ευρύτατη πλειονότητα των συνήθων ασθενειών. Αποφορτίζονται τα Νοσοκομεία από περιττό βάρος. Μειώνεται η γραφειοκρατία και η ταλαιπωρία. Ο ΕΟΠΥΥ επικεντρώνεται στον κύριο ρόλο του να αγοράζει υπηρεσίες, επιβάλλοντας και  ελέγχοντας την ποιότητά τους. Αναπτύσσεται υγιής ανταγωνισμός του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα. Περιορίζεται η υπερκατανάλωση υπηρεσιών και πόρων**".


[* &** από άρθρο του κ. Γιάννη  Δατσέρη, αντιπρόεδρου στο  Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας (ΚΕΣΥ) ,στο Βήμα της Κυριακής]


Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Περί Χρυσ ...ικτησίας του Ίωνα Δραγούμη




"Οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους ενόνονται μέσα μου και σβήνονται, και έτσι είναι οι άνθρωποι ίδιοι, αφού εγώ τους βλέπω όλους και τους βλέπω κατά το δικό μου τρόπο, τον ένα".
                                                                               Ίων Δραγούμης,  "Φύλλα ημερολογίου Δ΄"(1908-1912) 

"Η προσπάθεια που κάνει η ακροδεξιά να οικειοποιηθεί ορισμένους στοχαστές ή ορισμένες αξίες , μπορεί να απαντηθεί με την γνώση των κειμένων και την γνώση των ιστορικών γεγονότων".

                                                                           Σπ. Κουτρούλης  (από σχόλιο σε "ανάρτηση" του blog του)

 


                         O IΔΑΣ - έργο του Ομ. καθηγητή Ιατρικής  Σχολής ΑΠΘ
                                Δημήτριου Καραμήτσου, Λάδι σε καμβά 30Χ40 (2010)


Για πάνω από ενενήντα χρόνια, από τον άδικο θάνατο του Δραγούμη, το κατεστημένο (ιστορικό, πολιτικό, δημοσιογραφικό κλπ) εξαίσια συσκοτίζοντας, διαστρεβλώνοντας, αποσιωπώντας το έργο του και αφήνοντάς το στο έλεος κομματικών, πολιτικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων κατέστησε τον αριστοκράτη και ευγενή της πολιτικής σκηνής Ίωνα Δραγούμη κατ΄ουσίαν έναν αποσυνάγωγο. Τέλος σχεδόν τον "δώρισε", σηκώνοντας με αδιαφορία του ώμους, στο κόμμα του μίσους. Η "τελετή τιμής στον Ίωνα" από τη Χρυσή Αυγή στο Βογατσικό Καστοριάς, τόπο καταγωγής των Δραγούμηδων, κατά το φετινό Αύγουστο, υπήρξε μια λαμπρή απόδειξη των παραπάνω! Λυπούμαι που οι συντοπίτες μου Βογατσιώτες μοιάζει να ενθάρρυναν την εκδήλωση (στην καλύτερη περίπτωση μπορώ να δεχτώ πως πιάστηκαν στον ύπνο). Και θλίβομαι επίσης βαθιά για την απουσία του Δήμου Ορεστίδος που επέτρεψε αυτή τη βεβήλωση στο όνομα του Ίωνα.

                              
Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα τη συνοπτική  ανθολόγηση κειμένων (κυρίως από τα "Φύλλα Ημερολογίου" του Ίωνα) που έκανε ο συγγραφέας Σπ. Κουτρούλης και στη συνέχεια ο ίδιος ανάρτησε στο  blog του με τίτλο "Ίωνας Δραγούμης: 31 ΙΟΥΛΙΟΥ 1920 - Η Εκτέλεση" [http://koutroulis-spyros.blogspot.gr/2010/07/blog-post_8607.html ]. Στο κείμενό του αναφέρεται φυσικά στην εκμετάλλευση - οικειοποίηση των ιδεών του Ίωνα από την "Ακροδεξιά" *Αμέσως παρακάτω παρατίθεται εκτενές απόσπασμα τη δημοσίευσης κυρίως με τα ανθολογημένα μέρη από τον Σ.Κ..

(*ΣΗΜ. Εννοεί  προφανώς την τότε υπολογίσιμη δύναμη  ΛΑ.Ο.Σ. -που σήμερα πια έχει απαλειφθεί σαν κοινοβουλευτική παρουσία παραχωρώντας τη θέση του στον -μαζικότερο και εκτός ελέγχου- όχλο της Χ.Α.). 



(...) Ο Δραγούμης στρατεύθηκε για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, για την Βαλκανική συνεργασία, για τον δημοτικισμό, για τον κοινοτισμό, τον σοσιαλισμό. 

Στο ημερολόγιό του, στις 14 Αυγούστου 1919, συναντούμε την  με μεγάλη καθαρότητα  περιγραφή του ανατολικού κράτους , που παρουσιάζει μεγάλη ομοιότητα, με τις ομοσπονδίες κοινοτήτων που είχαν προτείνει διάφοροι αναρχικοί όπως ο Μπακούνιν. Το γεγονός αυτό οφείλεται ότι την εποχή εκείνη, ο Δραγούμης επηρεάζεται από διάφορους αναρχικούς, που μελετά στην εξορία στην Κορσική, αλλά και οι Ρώσοι αναρχικοί παίρνουν στοιχεία για το κοινωνικό τους όραμα από την κοινότητα και τις διάφορές μορφές συνεργατισμού που υπάρχουν τόσο στον ελληνικό χώρο, όσο και στην Ρωσία και τις υπόλοιπες χώρες της ανατολικής Ευρώπης: 

"Εγώ βλέπω στους Έλληνες την κρυμμένη δύναμη, γυρεύοντας καινούργια καλούπια, να φτάσουν στην Ανατολή, ανατολικό κράτος ή ανατολική ομοσπονδία από κράτη εθνικά όπου, στο καθένα μέσα, να μπορεί να ζή αυτόνομα ή αλλόφυλη ανατολική κοινότητα. Έγινε εν μέρει και γίνεται ολοένα η αποκατάσταση των ανατολικών εθνών σε κράτη ανεξάρτητα, πρώτο στάδιο, σύμφωνο με το σύγχρονο δόγμα των εθνικοτήτων. Έπειτα θα 'ρθουν καταποδιαστά η αυτονόμηση των κοινοτήτων σε κάθε περιφέρεια".

Ενδιαφέρον για την εξέλιξη της σκέψης του Ι. Δραγούμη παρουσιάζουν τα Φύλλα Ημερολογίου -Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ -(η ορθογραφία σύμφωνα με το πρωτότυπο):

" Όταν με κατατάσσουν στους νασιοναλιστές με μικραίνουν , με κάνουν κομματάρχη, ενώ κομματάρχης δεν είμαι".
( Φ.Η. τ.Ε΄ σελ.74)

"Όταν ανακατόνεται αίμα Ελληνικό με αίμα Ρούσικο , γεννιούνται άνθρωποι ενεργητικοί και ζουμεροί… Πηγαίνοντας στην Ελληνική εκκλησία σήμερα συλλογίστηκα την αποστολή μου. Ελληνορώσος Ανατολίτης να διδάξω στους Ρώσους και στους Έλληνες την Ανατολική ψυχή τους , την τόσο διαφορετική απο τη Δύση και τον Ευρωπαικό πολιτισμό. Άμα οι Ρώσοι και οι Έλληνες νοιώσουν αυτό θα κάμουν μεγάλα έργα. Μα οι Ρώσοι είναι οι πιο κατάλληλοι να εκπληρώσουν την ανατολική αποστολή τους, γιατί είναι πιο θρησκευτικοί, πιο νέοι, πιο ακατέργαστοι, πιο μελλοντικοί ! Δεν τους βαραίνουν τόσο παλιοί πολιτισμοί μέσ' την ψυχή τους ". ( Φ.Η. τ.Ε΄ σελ.74)

"Ο τρόπος που με μεταχειρίστηκαν και με μεταχειρίζονται οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και Γαλλίας, εμένα το άτομο στον κόσμο, το άτομο χωρίς δικό μου κράτος να με προστατέψει, μ’ έκαμε να σιχαθώ ολότελα τις κυβερνήσεις και τα κράτη που και πριν τα σιχαινόμουν, και μ' έκαμαν να συμπαθήσω τους σοσιαλιστές που αποδοκιμάζουν τα κράτη όπως είναι τώρα οργανωμένα, στηριζόμενα στην κεφαλαιοκρατία, και τους αναρχικούς που δε θέλουν κράτη καθόλου. Και μούρχεται να συμμαχήσω μαζί τους". ( Φ.Η. τ.ΣΤ΄ σελ.43)

"Μα ο αρχικός εγωισμός μεταμορφόνεται με τον καιρό, και σ' έναν πολιτισμένο άνθρωπο και σε μια πολιτεία έχει καταντήσει, αυτοθυσία και αυταπάρνηση και αγάπη, και ο πατριωτισμός αλληλεγγύη (σολινταρισμός ), ο σοσιαλισμός  και αλληλοβοήθεια ηθική". ( Φ.Η. τ.ΣΤ΄ σελ.54)

"Τι είμαι εθνικιστής , κοινωνιστής; Όλ’ αυτά, αλλά προπάντων άνθρωπος". 
( Φ.Η. τ.ΣΤ΄ σελ.57 )

"Δηλαδή όποιος δεν αγαπά πρώτα την πατρίδα του δεν μπορεί να αγαπά αληθινά την ανθρωπότητα. Όποιος δεν αγαπά τον εαυτό του, δεν αγαπά αληθινά τους άλλους… Όχι, αλλά η βαθειά συνείδηση δείχνει στον άνθρωπο πως δεν είναι άτομο παρά έχει μιαν αλληλεγγύη με τους άλλους ανθρώπους, κοντινούς του και μακρινούς, ζωντανούς και πεθαμένους, και μελλόμενους ακόμη, και αυτή η εικόνα της αλληλεγγύης τον κάνει να νοιώθει τους δεσμούς του και παραδέχεται τις αναποδιές του, τις δυσκολίες του και τα δεσμά του ακόμη, τη μικρότητα του με κάποια φωτεινή γαλήνη, πλαταίνει τον εγωισμό του, τον κάνει επιεικέστερο για τους άλλους και σκληρότερο για τον εαυτό του, τον υψόνει από στενό συμφεροντολόγο σε ασυμφεροντολόγητο άνθρωπο, αγαθότερο για τους άλλους, σημαντικότερο. Και έχοντας πάντα μπροστά του σαν όραμα την εικόνα αυτής της αλληλεγγύης, ζώντας μέσα στο φώς της, και ενεργεί πια σύμφωνά της, αναγνωρίζει τα δικαιώματα των άλλων, στεριόνει τον αυτοπεριορισμό του και την αυτοκυριαρχία του… Αγαπώ παρά πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός σοσιαλιστής. Αγαπώ παρά πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός πατριώτης. Αγαπώ παρά πολύ τον άνθρωπο για να νοιώσω τον εαυτό μου άτομο".
 ( Φ.Η. τ.ΣΤ’ σελ.58-59 )

"Κάτω όλοι οι ιμπεριαλισμοί! Θα ησυχάσουν πολύ και θα καλητερέψουν πολύ οι άνθρωποι άμα πάψουν να έχουν χωματική λαιμαργία, δηλαδή να διψούν για ν’ απλωθούν σε ξένα χώματα , να ορίζουν όλο και περισσότερα χώματα. Να θέλουν τα έθνη να ορίζουν ανθρώπους το εννοώ, μα πως να τους ορίζουν; με το πνεύμα, με τον πολιτισμό τους τον ανώτερο. Άς δημιουργήσουν τα έθνη πολιτισμούς και άς επηρεάζουν τα άλλα έθνη, άν μπορούν. Κι όποιος κάμει τον καλήτερο" ( Φ.Η. τ.ΣΤ’ σελ.58-59).

"Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική (από τα 1902 ως τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια petition de principe στο νασιοναλισμό μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο. Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ. Δόξα στην εξορία μου και στην καταναγκαστική αδράνεια. Και σ’αυτό να βάλω une petition de principe. Στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche και Barres. Στη δεύτερη Τολστόι, Rousseau, Κροπότκιν, Gide. Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη Ρώσικη επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη Μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα. Ο Barres στο νασιοναλισμό που έπλασε δεν έκαμε άλλο παρά να δώσει συνείδηση σ’ ένα αίσθημα βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη ψυχή, στον πατριωτισμό. Ο Κροπότκιν και Μπακούνιν δεν κάνουν άλλο παρά να δίνουν συνείδηση (τη συνείδηση που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν) ενός άλλου βαθιού αισθήματος, της αλληλοβοήθειας μεταξύ στους ανθρώπους" ( Φ.Η. τ.ΣΤ΄ σελ.73).

Στον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ (εκδόσεις ΕΥΘΥΝΗ ) γράφει για τον δημοτικισμό:

"Δυό παραδόσες μας κληροδότησε ο βυζαντινός πολιτισμός , μια τη σχολαστική λογιωτάτη και μια τη λαϊκή δημοτική. Αυτή η δεύτερη παράδοση είναι ο εσωτερικότερος και γνησιότερος κρίκος, που μας συνδένει με τους παλιότερους ελληνικούς πολιτισμούς όλους… Η λογιώτατη παράδοση είναι το τελευταίο φανερό απομεινάρι του βυζαντινού πολιτισμού, σαν ένα ξερό φύλλο που δεν έπεσε ακόμα από το δέντρο. Ο χυμός του δέντρου είναι η δημοτική παράδοση" (σελ. 112).



Αν τα παραπάνω δεν έχουν αποθαρρύνει τους "συναγωνιστές της Χ.Α." -όσους φυσικά απ' αυτούς γνωρίζουν ανάγνωση και γραφή- που είχαν το απροσμέτρητο θράσος να απαντήσουν δια του τύπου σε μέλος της οικογένειας του Ίωνα που ενοχλήθηκε και κατήγγειλε τη βεβήλωση του μνημείου του, ανακαλώντας ..."τσιτάτα" από το έργο του Ίωνα που τάχα τους εκφράζουν ιδεολογικά, ελπίζω να τους αποθαρρύνουν- ή τουλάχιστον προβληματίσουν- όσα παραπάνω αναφέρονται.

Του χρόνου πάντως, αξίζει  να περιφρουρηθεί η προτομή του Ίωνα πρώτα από όσους βογατσιώτες σέβονται τον εαυτό τους. Η οικογένεια οφείλει να ζητήσει από το Δήμο Ορεστίδος να λάβει τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μην ξανασυμβεί το ..."ατύχημα" σύμφωνα με το νόμο περί προσβολής της μνήμης νεκρού.


Ο νόμος είναι σαφέστατος επ' αυτού ( ἄρθρο 365 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα ) : 

«Ὅποιος προσβάλλει τήν μνήμη νεκροῦ μέ βάναυση ἤ κακόβουλη ἐξύβριση ἤ μέ συκοφαντική δυσφήμηση τιμωρεῖται μέ φυλάκιση μέχρις ἕξ μηνῶν». 

Από την διάταξη αυτή συνάγεται ότι "ὁ σεβασμός τον ὁποῖον ἐξασφαλίζει τό δίκαιον πρός τόν νεκρόν δέν ἀφορᾶ μόνον τό σκήνωμα αὐτοῦ, ἀλλά καί τήν ἐν γένει προσωπικότητα αὐτοῦ ἐν ζωῇ, ἡ ὁποία συνεχίζεται μετά θάνατον ὡς μνήμη τεθνεῶτος. Προβλέπεται δέ καί χρηματική ἱκανοποίησις στούς συγγενεῖς τοῦ θανόντος κατά τάς διατάξεις τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικος (ἄρθρον 57 Α.Κ.), ὡς καί ἄρσις τῆς προσβολῆς (ἄρθρον 57 Α.Κ.)".

Βάναυση και κακόβουλη εξύβριση αποτελούν επίσης η σκόπιμη αλλοίωση, παρερμηνεία, διαστρέβλωση  και  εκμετάλλευση του πνευματικού έργου ενός ανθρώπου. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να "καπελώνει" με τις άρρωστες ιδέες του και την αισθητική του έναν νεκρό, εναποθέτοντας στο τιμητικό του βάθρο ένα στεφάνι με γαλάζιες κορδέλες σαν... επισκεπτήριο φρικτής παραχάραξης και χυδαιότητας!


                                                                        ΝΩΝΤΑΣ ΤΣΙΓΚΑΣ