Δος μοι τούτον τον ξένον...

 Σκιά ανθρώπου- Λισαβώνα 2011 ( φωτ. Ν. Τσίγκας )

  Μπορώ πολλές φορές να βλέπω ανθρώπους και να φαντάζομαι ζώα. Ή και τ' ανάποδο. Συμπεριφορές, καταστάσεις και ιδιότητες συχνά παρόμοια. Στην  εποχή που βρεθήκαμε να ζούμε υμνώ τον άνθρωπο που ακόμα σκέφτεται τον Άλλον. Που απλώνει κουβέρτα για το ετοιμοθάνατο σκυλί, που το αφήνει να πλαγιάζει σε "ανθρώπινο" στρώμα στο πεζοδρόμιο ή του επιτρέπει να τρυγάει το παρτέρι με τους πανσέδες και δεν το κλωτσά έξω από το παρδαλό μαγαζί του.
  Ο άνθρωπος αυτός είναι έτοιμος να παρασταθεί και στον κυνηγημένο, τον αποσυνάγωγο, τον έπηλυ. Ο "άνθρωπος σκιά της Λισαβώνας" και τα λογής αδέσποτα της πόλης ορίζουν τα όρια, το μέγεθός μας και το πραγματικό μας ύψος.
   Μια  "σκιά ονείρου ο άνθρωπος" και πρέπει να θυμάται τις ζαριές της Τύχης και τις συχνά  φρικαλέες επιλογές του παιχνιδιού της...

(...)  δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ· 

δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον· 

δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον· 

δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους· (...)

                                                                        (Αδέσποτα στην πόλη, φωτογραφίες N.T. / with my mobilephone)