Σερρών 41...

Σαν πρωτοχρονιάτικη ιστορία...
(οι ετεροχρονισμένες θαυματουργές ευχές του Μάνου Χατζηδάκι) 

Στις ευγενικές μορφές του κ.Βασίλη και της κ. Κατίνας Κεχαΐδη 

και στα εξαιρετικά παιδιά τους Ιωάννα και Γιώργο

   Τον Φλεβάρη του 1989 ξαναπήγα στο σπίτι  που έμενα σαν φοιτητής στην Τριανδρία και "είχα αφήσει "δυόχρόνια πρωτύτερα, με την αποφοίτησή μου από το Πανεπιστήμιο. 

Έμενα σ' ένα -μάλλον- αυθαίρετο δώμα πάνω στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας της οδού Σερρών, στον αριθμό 41.  Στα κουδούνια της πολυκατοικίας βρήκα κολημένο ακόμα το όνομά μου. Και στο γραμματοκιβώτιο επίσης. 
Η κ. Κατίνα [Κεχαΐδη] που κρατούσε το κλειδί του γραμματοκιβωτίου  και μου "μάζευε" γράμματα, τα οποία αραιά  συνέχιζαν να καταφθάνουν ακόμα  σ' εκείνη τη διεύθυνση, μου παρέδωσε ανάμεσα σε μερικά άλλα και μια κάρτα από τον ...Μάνο Χατζηδάκι (που μάλλον με θυμόταν από κάποια επιστολογραφία μου στο περιοδικό το Τέταρτο και που, μέχρι το 11ο τεύχος, διηύθυνε o ίδιος). Ήταν μια  κάρτα με ευχές για τα Χριστούγεννα -που είχαν βέβαια παρέλθει - και για την καινούργια χρονιά-που ήδη εκμετρούσε τον δεύτερό της μήνα...

Η κ. Κατίνα, με καταγωγή από τον Έβρο, συχνά μου ανέβαζε, κατά τη διάρκεια της διαμονής μου στον ...περιστερώνα της ταράτσας, δυό τρία κομμάτια ζεστή πίτα όταν ετοίμαζε και για τους δικούς της. Σταθερά: στριφτή τυρόπιτα, με ζυμαρένιο χοντρό φύλλο και μπόλικα αυγά, που σ' έστελνε σε ουρανούς άφατης ευχαρίστησης. Καμιά φορά επίσης οι δικοί μου με καλούσαν στο τηλέφωνό της για σύντομες συνομιλίες οπότε η ευγενική και καλή γυναίκα μετέτρεπε για μερικά λεπτά το σπιτικό της και σε τηλεφωνικό κέντρο.

Η κάρτα του Μάνου ήταν ένα δίπτυχο που είχε στην μπροστινή σελίδα ζωγραφισμένη κάποια αρχαϊκή γυναίκα από τον Γιώργο Σταθόπουλο. Στην πίσω σελίδα ένας χαρούμενος γεράκος με πλατύγυρο καπέλο και μουστάκες με υψωμένο το δεξί του χέρι, καθισμένος σε καρέκλα μέσα σ' ένα πλυσταριό μάλλον ακατάστατο. Στο αριστερό του χέρι κρατά την ελληνική σημαία. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να ξεδιαλύνω αν πρόκειται για ζωγραφικό ή φωτογραφικό έργο. Στο κάτω μέρος είναι γραμμένο "Ζήτω το ελληνικό 1989". 

Ήμουνα τότε 29 χρονών... [Πότε άραγε να ήταν αυτό;]   Μόλις ειχα ξεμπερδέψει από την ..."τρύπα του στρατού" κι είχα μπροστά μου την υπηρεσία υπαίθρου. Που σήμαινε για πρώτη φορά -επιτέλους...- μισθός κανονικός! Θ' ακολουθούσε η εξειδίκευση. Μέχρι το 1993 θα τελείωνε κι αυτό κι ο πρώτος μας γυιός θα ήταν τριών χρονών ήδη. Δέκα χρόνια αργότερα  είχαμε και δικό μας πια σπίτι ενώ ο δεύτερος μας γυιός ήταν πια οκτώ χρονών.
 

Θεωρούσα πάντοτε πως αυτή η κάρτα μας είχε φέρει τύχη γιατί όλα μοιάζει να πήγαν πολύ καλά από την παραλαβή της και μετά. Την ανέσυρα λοιπόν ξανά χτες ανάμεσα από λίγα ξεχωριστά πράγματα, που θέλω να κρατώ σαν πολύτιμα στη ζωη μου, κι όλο σκεφτόμουν να την αναρτήσω στο blog παρά τις ετεροχρονισμένες της ευχές. Μπας και σταθούμε τυχεροί οι έλληνες από δω κι εμπρός. Μήπως κι αλλάξουν αποφασιστικά τα πράγματα, αντίθετα με τα δυσοίωνα προγνωστικά. Με τις ευχές του Μάνου λοιπόν ήθελα να ευχηθώ να σπάσει αυτή η αβάσταγη ελληνική μοναξιά. Ν' ανασάνουμε όλοι αλλοιώτικα πια. 

Ευχές θα μου πεις... Χρειάζεται κάτι περισσότερο από τύχη κι ευχές! Καθυστερούσα να κάνω την ανάρτηση κι ανέβαλα για μια μέρα...

Σήμερα το πρωϊ ο Γιώργος, ο γυιός της κ. Κατίνας, σολίστας και δάσκαλος στο πιάνο, διάβαινε την πόρτα τoυ ιατρείου φέρνοντάς μου ζεστή ζεστή σε λευκό πυρίμαχο ταψί και τυλιγμένη με αλουμινόχαρτο ...μια ολόκληρη πίτα "πεσκέσι από τη μαμά" για τις γιορτές!!! Το μεσημέρι την καταβροχθίζαμε -αυτήν τη φορά οικογενειακώς- ευχολογώντας τη μαγείρισα. Tο καταχάρηκαν κι οι δυό γυιοί μας, φοιτητές πια κι εκείνοι...

Είναι τώρα να μην πιστεύω πως όλα θα πάνε πλέον καλά και πως οι θερμές ευχές του Μάνου συνεχίζουν να πιάνουν ακόμα τόπο;

Ποιός θα κατισχύσει;

"Η παγερὰ πνοὴ τῆς φιλαυτίας καὶ ἀδιαφορίας" 
ή μήπως  το πυρ "της αυθορμήτου φιλανθρωπίας";

             Κάποτε -αεροπλοϊκώς- οδεύοντας προς την Μέση Ανατολή... [ φωτ. Ν.Τ. ]

[...] Ἀλλ᾽ ἐὰν ὁ κρημνώδης δρομίσκος δὲν ἦτο χιονισμένος, θὰ ἐχρειάζετο σχεδὸν ἡμίσεια ὥρα διὰ νὰ κατέλθῃ τις ἐκεῖ ἀπὸ τὸ Κάστρον, καὶ τώρα ὁποὺ ἦτο χιονισμένος, καὶ ἦτο νύξ, τρίτη ὥρα μετὰ τὰ μεσάνυκτα, οὔτε μία ὥρα δὲν θὰ ἤρκει. Εἰς μίαν δὲ ὥραν ἠδύναντο νὰ κατασυντριβῶσι δεκάδες πλοίων καὶ νὰ πνιγῶσιν ἑκατοντάδες ἀνθρώπων.
Οὐχ ἧττον οἱ ἄξεστοι ἐκεῖνοι ἄνθρωποι, ἐκ τῆς αὐθορμήτου ἐκείνης φιλανθρωπίας, ἥτις εἶναι οἱονεὶ φυσικὴ ὁρμή, ὡς συμπάθεια τῆς σαρκὸς πρὸς τὴν σάρκα, καὶ εἶναι τὸ πρῶτον καὶ τελευταῖον αἴσθημα τὸ συγκινοῦν τὴν καρδίαν μετὰ τὴν πρώτην ἔκπληξιν, καὶ πρὶν προφθάσασα πνεύσῃ ἡ παγερὰ πνοὴ τῆς φιλαυτίας καὶ ἀδιαφορίας, οἱ ἄνθρωποι, λέγω, ἐκεῖνοι ἔλαβον τοὺς δαυλούς των, κ᾽ ἔτρεξαν ἔξω τῆς πύλης καὶ τῆς γεφύρας, καὶ ἤρχισαν νὰ τρέχωσι τὸν κατήφορον.

Οἱ λοιποί, μείναντες ἐπάνω, ἠσχολοῦντο ν᾽ ἀνανεῶσιν ὁλονὲν τὴν φλόγα, μὴ παύοντες νὰ ρίπτωσι ξηρὰ κλαδία εἰς τὸ πῦρ [...].

 Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, "Στο Χριστό, στο Κάστρο" (1892)

 

Ταξιδιωτική οδηγία...

(μαζί με ευχές εννοείται...) 

Αθήνα,  Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενζέλος , Δεκ. 2015 (φωτ. Ν.Τ.)

Σε όσους ετοιμάζουν βαλίτσες να γιορτάσουν "εκτός" τα φετινά Χριστούγεννα ή την Πρωτοχρονιά όφείλω να τους  επιστήσω την προσοχή ότι στο Σουλτανάτο του Μπρουνέϊ ο εκεί Σουλτάνος έχει απαγορεύσει τα Χριστούγεννα ενώ και στο Τατζικιστάν μαζί με την ...απαγόρευση της γέννησης του Χριστού "επαύθη" και ο Άη Βασίλης (τα "Καλήν εσπέραν άρχοντες  και τα "Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά..." να τα ξεχάσετε εκεί!). 

Η απαγόρευση προφανώς θα ισχύσει επ' αόριστον. 

[ Όπως επ' αόριστον διαρκεί και η βλακεία που κυβερνά τον κόσμο!]



ΥΓ. Μαθαίνω ότι δυστυχώς και ...στη Σομαλία απαγορεύτηκε η συγκεκριμένη γέννηση. Αχ Χριστούλη μου,των Παθών σου  θα τραβήξεις ώσπου να βρει φάτνη η μαμά σου να σε γεννήσει φέτος!

Στην Ελλάδα πάλι, άμα ακούσετε να ηχούν ...πένθιμα οι καμπάνες σε ορισμένες ενορίες, μην τυχόν και το βάλετε στα πόδια, σύσσωμη η Αγία οικογένεια, θαρρώντας πως είναι Μεγάλη Παρασκευή. Γι' άλλο λόγο οι εδώ Σουλτάνοι-αρχιερείς  βαράνε τις καμπάνες. Απλώς ο λόγος αυτός συμπίπτει με τον ερχομό σου Κύριε. 

Εσύ πάντως εδώ πέρα φρόντισε να γεννηθείς κανονικά.
Μη μείνουμε και χωρίς Χριστό. 
[Μας φτάνει που "δεν έχουμε ...μία"!]

Πένθιμο παράδοξο των Χριστουγέννων...

Αφιερώνεται

σε όσους τα Χριστούγεννα δεν θ' αξιωθούν

να γευτούνε ευτυχία, ζεστασιά και γλύκα

και δεν έχουν μονάχα χαρές να θυμιούνται.

[Κι είναι πολλοί...]

Δεν ξέρω γιατί, αντικρίζοντας της εικόνα της φάτνης είχα πάντα στο νού μου μια παραλλαγή-παραμόρφωση-μετάπτωση  της σκηνής της "βρεφοκρατούσας Παναγιάς", μ'  ένα ταξίδεμα γρήγορο, σε τόπο σκοτεινό και οδύνης. Εκεί όπου ο στοργικός εναγκαλισμός του νεογέννητου θα καταστεί σπαραγμός, εκεί όπου η γέννηση θα είναι πιά θάνατος και η γλυκερή εικόνα μια θρηνητική "Πιετά"...

Ξαφνιάστηκα όταν τις προάλλες ανάμεσα στα "μάρμαρα" -αν έτσι λέγονται τα "κομμάτια κι αποσπάσματα" από τα θαυμάσια γλυπτά που χέρια ανθρώπων έπλασαν και σμίλεψαν-  της Ακρόπολης των Αθηνών μέσα στο εξαίρετο ομώνυμο Μουσείο  της Αθήνας. Με τη βοήθεια της έμπειρης ξεναγού τα μάτια μου οδηγήθηκαν σ' αυτήν την ...πρό Χριστόν Πιετά!

                                                                                            PHOTO: N.Tσίγκας

Κι ύστερα ήρθαν στο νου μου αμέσως αυτά που, για κάποια αβάσταχτα δικά του Χριστούγεννα, ο ποιητής και συγγραφέας Γιάννης Ευσταθιάδης*, θα έγραφε χρόνια μετά στα "Γραμμένα φιλιά" -αφού άφησε καιρό πολύ μέσα του να οργώσει ο πόνος ανενόχλητος ώστε να καταστήσει δυνατό το φύτρωμα και το ανάπτυγμα της γραφής- το σπαρακτικό παρακάτω κείμενο, ανάμεσα σε πολλά άλλα, για τον πρόωρο -στα εικοσιπέντε του μόλις χρόνια- χαμό του παιδιού του:

ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΝΑ 'ΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ανήμερα Χριστούγεννα. 

Να 'ταν σιωπηλη κι άγια η νύχτα, με όλα τα σιγοτραγουδισμένα επιφωνήματα.

Να 'μενε για πάντα η ώρα 20.59.

Όταν ακόμα ανέπνεες.

Να πάγωναν στο ρολόι δείκτες σταλακτίτες, από την αύρα της προθανάτιας μοναξιάς.

Φάτνη της γέννησης, κρεββάτι του θανάτου.

Ω έλατο, ω έλατο, ρίξε τη σκιά σου μαύρο σεντόνι και 

κράτα τον Ηρώδη ακίνητο. Αφόπλισέ τον.

Μέσα στα μηχανήματα στης διασωλήνωσης εμφύσησε τη

ζεστή ανάσα των βοδιών, πότισε τους ηλεκτρονικούς παλμογράφους σμύρνα και λιβάνι.

Κάνε το θείο βρέφος να μείνει βρέφος για πάντα.

Να μη μεγαλώσει ποτέ. Μη σταυρωθεί.

Άγια νύχτα της ζωής μου, μείνε για πάντα αξημέρωτη!

*ύψιλον/βιβλία 2006