Πένθιμο παράδοξο των Χριστουγέννων...

Αφιερώνεται

σε όσους τα Χριστούγεννα δεν θ' αξιωθούν

να γευτούνε ευτυχία, ζεστασιά και γλύκα

και δεν έχουν μονάχα χαρές να θυμιούνται.

[Κι είναι πολλοί...]

Δεν ξέρω γιατί, αντικρίζοντας της εικόνα της φάτνης είχα πάντα στο νού μου μια παραλλαγή-παραμόρφωση-μετάπτωση  της σκηνής της "βρεφοκρατούσας Παναγιάς", μ'  ένα ταξίδεμα γρήγορο, σε τόπο σκοτεινό και οδύνης. Εκεί όπου ο στοργικός εναγκαλισμός του νεογέννητου θα καταστεί σπαραγμός, εκεί όπου η γέννηση θα είναι πιά θάνατος και η γλυκερή εικόνα μια θρηνητική "Πιετά"...

Ξαφνιάστηκα όταν τις προάλλες ανάμεσα στα "μάρμαρα" -αν έτσι λέγονται τα "κομμάτια κι αποσπάσματα" από τα θαυμάσια γλυπτά που χέρια ανθρώπων έπλασαν και σμίλεψαν-  της Ακρόπολης των Αθηνών μέσα στο εξαίρετο ομώνυμο Μουσείο  της Αθήνας. Με τη βοήθεια της έμπειρης ξεναγού τα μάτια μου οδηγήθηκαν σ' αυτήν την ...πρό Χριστόν Πιετά!

                                                                                            PHOTO: N.Tσίγκας

Κι ύστερα ήρθαν στο νου μου αμέσως αυτά που, για κάποια αβάσταχτα δικά του Χριστούγεννα, ο ποιητής και συγγραφέας Γιάννης Ευσταθιάδης*, θα έγραφε χρόνια μετά στα "Γραμμένα φιλιά" -αφού άφησε καιρό πολύ μέσα του να οργώσει ο πόνος ανενόχλητος ώστε να καταστήσει δυνατό το φύτρωμα και το ανάπτυγμα της γραφής- το σπαρακτικό παρακάτω κείμενο, ανάμεσα σε πολλά άλλα, για τον πρόωρο -στα εικοσιπέντε του μόλις χρόνια- χαμό του παιδιού του:

ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΝΑ 'ΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ανήμερα Χριστούγεννα. 

Να 'ταν σιωπηλη κι άγια η νύχτα, με όλα τα σιγοτραγουδισμένα επιφωνήματα.

Να 'μενε για πάντα η ώρα 20.59.

Όταν ακόμα ανέπνεες.

Να πάγωναν στο ρολόι δείκτες σταλακτίτες, από την αύρα της προθανάτιας μοναξιάς.

Φάτνη της γέννησης, κρεββάτι του θανάτου.

Ω έλατο, ω έλατο, ρίξε τη σκιά σου μαύρο σεντόνι και 

κράτα τον Ηρώδη ακίνητο. Αφόπλισέ τον.

Μέσα στα μηχανήματα στης διασωλήνωσης εμφύσησε τη

ζεστή ανάσα των βοδιών, πότισε τους ηλεκτρονικούς παλμογράφους σμύρνα και λιβάνι.

Κάνε το θείο βρέφος να μείνει βρέφος για πάντα.

Να μη μεγαλώσει ποτέ. Μη σταυρωθεί.

Άγια νύχτα της ζωής μου, μείνε για πάντα αξημέρωτη!

*ύψιλον/βιβλία 2006