Σερρών 41...

Σαν πρωτοχρονιάτικη ιστορία...
(οι ετεροχρονισμένες θαυματουργές ευχές του Μάνου Χατζηδάκι) 

Στις ευγενικές μορφές του κ.Βασίλη και της κ. Κατίνας Κεχαΐδη 

και στα εξαιρετικά παιδιά τους Ιωάννα και Γιώργο

   Τον Φλεβάρη του 1989 ξαναπήγα στο σπίτι  που έμενα σαν φοιτητής στην Τριανδρία και "είχα αφήσει "δυόχρόνια πρωτύτερα, με την αποφοίτησή μου από το Πανεπιστήμιο. 

Έμενα σ' ένα -μάλλον- αυθαίρετο δώμα πάνω στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας της οδού Σερρών, στον αριθμό 41.  Στα κουδούνια της πολυκατοικίας βρήκα κολημένο ακόμα το όνομά μου. Και στο γραμματοκιβώτιο επίσης. 
Η κ. Κατίνα [Κεχαΐδη] που κρατούσε το κλειδί του γραμματοκιβωτίου  και μου "μάζευε" γράμματα, τα οποία αραιά  συνέχιζαν να καταφθάνουν ακόμα  σ' εκείνη τη διεύθυνση, μου παρέδωσε ανάμεσα σε μερικά άλλα και μια κάρτα από τον ...Μάνο Χατζηδάκι (που μάλλον με θυμόταν από κάποια επιστολογραφία μου στο περιοδικό το Τέταρτο και που, μέχρι το 11ο τεύχος, διηύθυνε o ίδιος). Ήταν μια  κάρτα με ευχές για τα Χριστούγεννα -που είχαν βέβαια παρέλθει - και για την καινούργια χρονιά-που ήδη εκμετρούσε τον δεύτερό της μήνα...

Η κ. Κατίνα, με καταγωγή από τον Έβρο, συχνά μου ανέβαζε, κατά τη διάρκεια της διαμονής μου στον ...περιστερώνα της ταράτσας, δυό τρία κομμάτια ζεστή πίτα όταν ετοίμαζε και για τους δικούς της. Σταθερά: στριφτή τυρόπιτα, με ζυμαρένιο χοντρό φύλλο και μπόλικα αυγά, που σ' έστελνε σε ουρανούς άφατης ευχαρίστησης. Καμιά φορά επίσης οι δικοί μου με καλούσαν στο τηλέφωνό της για σύντομες συνομιλίες οπότε η ευγενική και καλή γυναίκα μετέτρεπε για μερικά λεπτά το σπιτικό της και σε τηλεφωνικό κέντρο.

Η κάρτα του Μάνου ήταν ένα δίπτυχο που είχε στην μπροστινή σελίδα ζωγραφισμένη κάποια αρχαϊκή γυναίκα από τον Γιώργο Σταθόπουλο. Στην πίσω σελίδα ένας χαρούμενος γεράκος με πλατύγυρο καπέλο και μουστάκες με υψωμένο το δεξί του χέρι, καθισμένος σε καρέκλα μέσα σ' ένα πλυσταριό μάλλον ακατάστατο. Στο αριστερό του χέρι κρατά την ελληνική σημαία. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να ξεδιαλύνω αν πρόκειται για ζωγραφικό ή φωτογραφικό έργο. Στο κάτω μέρος είναι γραμμένο "Ζήτω το ελληνικό 1989". 

Ήμουνα τότε 29 χρονών... [Πότε άραγε να ήταν αυτό;]   Μόλις ειχα ξεμπερδέψει από την ..."τρύπα του στρατού" κι είχα μπροστά μου την υπηρεσία υπαίθρου. Που σήμαινε για πρώτη φορά -επιτέλους...- μισθός κανονικός! Θ' ακολουθούσε η εξειδίκευση. Μέχρι το 1993 θα τελείωνε κι αυτό κι ο πρώτος μας γυιός θα ήταν τριών χρονών ήδη. Δέκα χρόνια αργότερα  είχαμε και δικό μας πια σπίτι ενώ ο δεύτερος μας γυιός ήταν πια οκτώ χρονών.
 

Θεωρούσα πάντοτε πως αυτή η κάρτα μας είχε φέρει τύχη γιατί όλα μοιάζει να πήγαν πολύ καλά από την παραλαβή της και μετά. Την ανέσυρα λοιπόν ξανά χτες ανάμεσα από λίγα ξεχωριστά πράγματα, που θέλω να κρατώ σαν πολύτιμα στη ζωη μου, κι όλο σκεφτόμουν να την αναρτήσω στο blog παρά τις ετεροχρονισμένες της ευχές. Μπας και σταθούμε τυχεροί οι έλληνες από δω κι εμπρός. Μήπως κι αλλάξουν αποφασιστικά τα πράγματα, αντίθετα με τα δυσοίωνα προγνωστικά. Με τις ευχές του Μάνου λοιπόν ήθελα να ευχηθώ να σπάσει αυτή η αβάσταγη ελληνική μοναξιά. Ν' ανασάνουμε όλοι αλλοιώτικα πια. 

Ευχές θα μου πεις... Χρειάζεται κάτι περισσότερο από τύχη κι ευχές! Καθυστερούσα να κάνω την ανάρτηση κι ανέβαλα για μια μέρα...

Σήμερα το πρωϊ ο Γιώργος, ο γυιός της κ. Κατίνας, σολίστας και δάσκαλος στο πιάνο, διάβαινε την πόρτα τoυ ιατρείου φέρνοντάς μου ζεστή ζεστή σε λευκό πυρίμαχο ταψί και τυλιγμένη με αλουμινόχαρτο ...μια ολόκληρη πίτα "πεσκέσι από τη μαμά" για τις γιορτές!!! Το μεσημέρι την καταβροχθίζαμε -αυτήν τη φορά οικογενειακώς- ευχολογώντας τη μαγείρισα. Tο καταχάρηκαν κι οι δυό γυιοί μας, φοιτητές πια κι εκείνοι...

Είναι τώρα να μην πιστεύω πως όλα θα πάνε πλέον καλά και πως οι θερμές ευχές του Μάνου συνεχίζουν να πιάνουν ακόμα τόπο;