"Πλάσματα μιας μέρας"* στον κήπο...

[ Ενώ βαδίζουμε προς εκλογές...

 ...ας μιλούμε για διακοπές ]

Ιστορία δεύτερη

                                  

 Οι πεταλούδες του Ναμπόκωφ

Παίρνουμε το πρωϊνό μας στον κήπο του ξενοδοχείου στις Ροβιές. Εκείνες αρχίζουν και  κάνουν γύρω μας παρέλαση.  Χρώματα που πάλλονται και ριγούν όλο τρέλα για ζωή πετούνε πάνω σε άνθη, στέκονται, ρουφούν χυμούς, σηκώνονται και πάλι, τρελά υψώνονται, σχεδόν εναερίως τρεκλίζουν μεθυσμένες, έρχονται και φεύγουν.

Αναλογίζομαι τον μέσο χρόνο ζωής μιας πεταλούδας (8-10 μέρες) από την ώρα που θα πάψει αυτή να είναι κάμπια ή σκώρος... Αν εν τω μεταξύ δεν συμβεί κάποιο ατύχημα από κάποιον διερχόμενο θηρευτή τους μυγοχάφτη και πεταλουδοκτόνο, δεκαπέντε μέρες το πολύ είναι το πιό πάνω όριο στη ζωή τους. 

Τις φωτογραφίζω με κάποιο δέος συνειδητοποιώντας πως τις βλέπω για τελευταία φορά. Και τις  συμπονώ βαθιά γιατί επίσης ξέρω πως "τη συνείδηση μιας πολύχρωμης πεταλούδας", σύμφωνα με τον λαμπρό μελετητή τους τον Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ", τη βαραίνει ο θάνατος μιας κάμπιας"...

ΥΓ. Ύστερα στον μικρό καταρράκτη των Δρυμόνων, βγαίνοντας από το κρούσταλλο νερό, στάθηκα αποσβολωμένος να κοιτώ τις λιβελούλες...


Έναν ισορροπιστή του καιρού.

Και μιά απερίγραπτη λαοσύναξη...

...ταπεινά έντομα που ερωτεύονταν με το πάθος της τελευταίας φοράς!

 

*Φράση του Μάρκου Αυρηλίου από "Τα εις εαυτόν".

Ενώ βαδίζουμε προς εκλογές...

...ας μιλούμε για διακοπές


Ιστορία πρώτη

Κ ε ρ α μ ι δ ό σ κ υ λ ο 

Mας λέει ο μαγαζάτορας:  "Mόλις αρχίσουν κι έρχονται οι πελάτες -κατά το απογευματάκι- αυτός ανεβαίνει στα κεραμίδια. Πάει σ' ένα διπλανό ακατοίκητο σπίτι. Ανεβαίνει από τον τοίχο σ' ένα γκρεμισμένο μπαλκόνι κι απο κει πηδά στη στέγη του μαγαζιού. Kοιτάζει μακρυά. Και φυσικά τον κόσμο αφ' υψηλού - με κάποια αδιαφορία. Κάτω μαζεύονται οι γάτες και παραμονεύουν ζητιανεύοντας τίποτα ψαροκόκκαλα γύρω από τα τραπέζια (Ανοίγει παρένθεση. "Φέτος στα μαγαζιά σερβίρουμε μονάχα γάβρο, σαρδέλα και σαβρίδια. Καταψυγμένα μύδια και καλαμαράκια. Ο κολιός κι ο μπακαλιάρος πήγαν στα πρώτα ψάρια. Ανώτερα απλώς δεν υπάρχουν. Όπως ούτε στομάχια απόμειναν αλλά μήτε και διαθέσιμα πορτοφόλια για να τα χωνέψουν ή να τα πλησιάσουν". Κλείνει η παρένθεση).

"Τον άφησε εδώ ένας τρίχας από την Αθήνα. Ερχόταν κάμποσα καλοκαίρια τα τελευταία χρόνια. Την τελευταία φορά το παράτησε το σκυλί. Ξεχειμώνιασε πέρυσι πρώτη φορά εδώ τριγυρίζοντας έξω από ταβέρνες. Σαν πληγή δείχνοντας το κόκκινό του κολάρο. Πως τάχα ήταν κάποτε κι αυτός μάγκας από σπίτι. Φέτος κάποιο βραδάκι έκανε την εμφάνισή του εκείνος. Έψαξε ένα γύρο με το βλέμμα για το σκυλί του. Αυτό κατέβηκε λαχταρισμένο  γρήγορα από τα κεραμίδια, κουνούσε την ουρά, γαύγιζε, του έκανε χαρές πηδώντας γύρω του. 

Όταν όμως  -δεν πήρε πολύ- κατάλαβε πως το αφεντικό παρουσίαζε μια ειλικρινή ακαμψία στη απόφασή του, όταν διάκρινε τις σαφείς προθέσεις του έδωκε πάλι ένα σάλτο στο ντουβάρι κι απο κει στα κεραμίδια όπου ξάπλωσε. Με θλίψη κοίταζε πέρα κατά τη θάλασσα που σουρούπωνε. 

Κι ούτε που γύρισε να δει κάτω όταν εκείνος έβαλε μπροστά τη μηχανή στο αμάξι και το αποχαιρετούσε  από το ανοιχτό παράθυρο στα χαμένα...".

 

Ελληνικός χρυσός και σκουριά...

ακριβές αναμνήσεις από το φετεινό καλοκαίρι
[ αντίσταση σε φτηνούς καιρούς!] 

[...] Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατώνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

                         Νίκος Καββαδίας ,"Φάτα Μοργκάνα" 

 To ακρωτήριο Τρίκερι

 Μια δύση ποζάροντας για τον ...Μονέ.

 Ρόπτρο στη Λίμνη Ευβοίας.

 "Είμαστε πλάσματα μιας μέρας" [ Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν] 

Στο παλιό εργοστάσιο χαρτοποιίας στις Ροβιές.

Κεντίδια με χρυσοκλωστή. Βελονιές στο αίθριο... 

 Ανώνυμο γήρας...

 Πριν από τη νύχτα.

 Γλάρος μοναχικός σύντροφος της εγκατάλειψης...

Epilogue...

                                                              [Φωτογραφίες: Νώντας Τσίγκας] 

"Εμπρός λοιπόν!"

[ο Αύγουστος καλεί... Ίτε παίδες...]

                                                Ντομάτες σε κουβά με θαλασσινό νερό πάνω  στο καΐκι

                                                                [ νήσος Αγ. Μαρίνα- στ΄ανοιχτά της Πύλου-φωτ. Ν.Τ. ]

ΕΜΠΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ για μια στιγμή ας παίξουμε ό,τι μας κατέβει από το νου: ζάρια, κουδούνια, πλόες, αγάπες, όστρακα. 

Και τα λάθη μας να τα βάζουμε κι αυτά στο λογαριασμό.

                                  Οδυσσέας Ελύτης Ιδιωτική οδός

 

Καλοκαίρι με τον Παπαδιαμάντη στην παλιά Σκιάθο

Φωτογραφίες απο το αρχείο του Octave Merlier 

[Λεύκωμα Χρ. Ευελπίδη]

        

 Έξω του αρσανά, επί της άμμου, στενής όσον δια να σύρη τις ψαράδικην τράταν και την διπλαρώση κατά μήκος του βράχου, ήσαν σκαρωμένα, πότε δύο βάρκες, πότε μικρόν τρεχαντήρι, πότε κότερον...

Βαρδιάνος στα σπόρκα

Άπαντα Β΄, στ. 25-27

                           

 Χάνος είμαι χάνομαι... μπέρκα 'μαι δεν πιάνομαι... γιούλος είμαι σε γελώ... και τα δίχτυα σου χαλώ.

Οι Χαλασοχώρηδες

Άπαντα Β, στ. 11-13

 Ποτέ ροφός δεν του διέφευγε και αι συναγρίδες εγοητεύοντο από το άγκιστρόν του.

Η Μαυρομαντηλού

Άπαντα Β, σ. 166, στ. 18-19 

Προ χρόνων, όταν είχεν υπάγει ένορκος εις Λαμίαν, καθώς επέστρεψεν εις την πατρίδα, απεβιβάσθη απ' το βαπόρι με έν παλαιόν άλογον, το οποίον είχεν αγοράσει...

Τα Φραγλέϊκα

Άπαντα Δ΄σ. 447, στ. 8-10

Οι παραπάνω φωτογραφίες αποτελούν μέρος υλικού από 30 φωτογραφίες του Χρήστου Ευελπίδη οικογενειακού φίλου των Merlier, που παραδόθηκαν στους Μερλιέ κατά τη δεκαετία του ΄50,  στον οποίον οφείλονται και τα φωτογραφικά σχόλια με τα  Παπαδιαμαντικά παραθέματα. Το μικρό "λεύκωμα Χ. Ευελπίδη" συμπεριλήφθηκε στη  συλλογή των φωτογραφιών του Οκτάβιου Μερλιέ όπως αυτή εκδόθηκε με πρόλογο του Πασχ. Κιτρομηλίδη και εισαγωγή-επιμέλεια του Φ.Α. Δημητρακόπουλου με τον τίτλο "Παπαδιαμάντης και Σκιάθος" από το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών - Αρχείο Μέλπως & Οκτάβιου Μερλιέ το 1991.

Ελληνικό φως: "το εκ του τάφου ανατέλλον"...

                                               Η Θηρασιά από το Ημεροβιγλι την ώρα της δύσης [ φωτ. Ν.Τ.] 

[...]  ελληνικό*  διότι δεν στοχεύει στις εντάσεις, αλλά στην καθαρότητα, στην διαφάνεια ενός φωτός που δεν είναι της διάνοιας και των διανοημάτων, αλλά του προσώπου Του, ανίκητο από τον θάνατο και εκ του τάφου ανατέλλον. Έτσι μπορούμε να πούμε οι Έλληνες ποιά είναι η πατρίδα μας, η γλώσσα μας, η δύναμή μας, άχρονη, άκτιστη, εκτός φθοράς, με τη χάρη αυτού που «εσημειώθη εφ’ ημάς», όπως λέει ο ψαλμωδός."

                                                                              Γιάννης Ζήκας (1945-2008)


                                           * για το βιβλίο "Ο Αγρός του Αίματος" του Αλεξ. Κοσματόπουλου