Την Δευτέρα 20 Μαρτίου μετά τις 12.30 επισήμως η έναρξη της Άνοιξης. Μακάρι η εισβολή της να αναστήσει και νεκρούς...(Επανάσταση στα Έαρα. Καλή Ανάσταση! ευχόταν ο Νίκος Καρούζος):
Πρώτα την πορτοκαλιά μας που, πέρυσι μετά από δεκαπέντε συναπτά έτη σιωπής άνθισε και πάλι στον κήπο και τόλμησε τέσσερα (αριθμός 4) ωραιότατα πορτοκάλια. Ένα για τον καθένα μας στο σπίτι η ακριβοδίκαιη και σοφή. Μετά τον φετεινό χειμώνα και ιδίως με τα χιόνια και τον παγετό του Γενάρη μοιάζει να έχει εκμετρήσει το ζειν της... Το ίδιο κι η λεμονιά μας, το μικρότατο κουμκουάτ στον κήπο και μια νεραντζιά...
Και μετά φυσικά οι δεντροστοιχίες με τις νεραντζιές παντού στους δρόμους της πόλης. Όπως αυτές της Μακένζυ Κινγκ που χρειάστηκαν οι καημένες είκοσι χρόνια για ν' αποκτήσουν το μπόι τους χαρίζοντας ίσκιο αναπαμού και αναψυχής, θαλπωρή στο ασκημένο -στην ασχήμια μέσα- μάτι μας και γλιτώνοντάς μας από ανελέητους καύσωνες με το αδίστακτο φως του ελληνικού Θέρους.
Τις βλέπω να στέκουν εμβρόντητες, ξεραμένες, νεκρές. Χαϊδεύω τα φύλλα τους σαν περνώ κι ο ήχος που αυτά κάνουν στα δάχτυλα και την παλάμη μου μου σπαράζει την καρδιά.
Μοιάζουν με το απάνθρωπο ακάνθινο στεφάνι (το ξέρετε βέβαια πως οι νεραντζιές τρυπούν με τ' αγκαθια τους) της Μεγάλης Πέμπτης...
Μακάρι ν' ανθίσει και πάλι ότι θαρρούμε πεθαμένο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου