Σπασμένες πέτρες της Παλμύρας...

[...] H πατρίδα μου τρέχει ξωπίσω μου σαν ποταμός αίματος    Το μέτωπο
      του πολιτισμού πάτος από φύκια                     Μάζεψα ένα στέμμα
       μετενσαρκώθηκα σε λάμπα

Η Δαμασκός έγινε πλάνητας λύγισε η Βαγδάτη          κι έσπασε το σπαθί της
ιστορίας πάνω στο πρόσωπο της πατρίδας μου

Ποιός είναι η πυρκαγιά ποιός ο κατακλυσμός;

Άδωνις, Αυτό έιναι το όνομά μου-1971
 (Μτφρ. Αγγελική Σιγούρου*)

Ξανά οι κυβερνητικές δυνάμεις φαίνεται πήραν στα χέρια τους -ανακαταλαμβάνοντας-  την Παλμύρα. Όμως κάθε φορά φαίνεται πως, εκτός από τους ανθρώπους που μετριούνται λιγότεροι, λιγοστεύει κι ο ίσκιος της ιστορίας που ρίχνουν πάνω στα χώματα οι όρθιες πέτρες. Μαρτυρίες δόξας παλαιάς, καλλιέπειας,πολιτισμού άλλου. Θρύμματα κι αυτές μαζί με τον αιμάτινο φόρο θυσία στον καιρό...

Κοιτούσα τις φωτογραφίες απο το Ρωμαϊκό Θέατρο και το Τετράπυλον που είχα τραβήξει το 2009 κι αυτές που  τώρα μου έρχονται διαδικτυακώς [οι συγκεκριμένες από την Lifo] και ξανασκέφτομαι τα λόγια του ποιητή:

Άνθρωπε εσύ

που άρρωστος πλάστηκες

πότε θα γιατρευτείς; 

                              Άδωνις

 

 

*από το βιβλίο : Άδωνις, Ένας τάφος για τη Νεα Υόρκη Ποίηση [1949-2008]

Εκδόσεις Πατάκη, 2016