«Υπέρ της Αχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντες». Πρώτης γραμμής. Πρώτης τάξεως.

Ημερολόγια μοναστικής περιόδου...

["ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος" ]

«Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατείς στα κάρβουνα»,  λέει η  λαϊκή παροιμία. Και χτες σαν αντίκρισα τις σχεδόν απόκοσμες σκηνές από μια μονάδα εντατικής θεραπείας στο Μπέργκαμο (για την ακρίβεια ήταν τμήμα επειγόντων με οργάνωση -εξοπλισμό εντατικής μονάδας-τουτέστιν προθάλαμος… διαλογής ασθενών προς την ΜΕΘ ή προς την… παρηγορική παντοτινή «έξοδο») αντιλήφθηκα, όσο μου ήταν μπορετό, την ύπαρξη υλικοτεχνικής υποδομής τέτοιας κλάσεως που στο υποχρηματοδοτούμενο,  εδώ και δέκα χρόνια, Εθνικό Σύστημα Υγείας της Ελλάδας θεωρώ απίθανο να υπάρχει.  

Το αντιπαρέρχομαι αυτό όμως με ειλικρινή τρόμο (σε σχέση με τις συνέπειές του αν αγγίξουμε εν τάχει τα  «κρίσιμα»… 30.000 κρούσματα −που το σοβαρό επιτελείο επιστημόνων με επικεφαλής τον «στρατηγό» κ. Σωτήρη Τσιόδρα απεύχεται και πασχίζει να πείσει τους νεοέλληνες να μην το επιτρέψουν/εξωθήσουν να συμβεί− θα χρειαζόμαστε 300 κρεβάτια ΜΕΘ).

Άλλο όμως είναι το θέμα μου….

 Σκέφτομαι τον ηρωικό νεότατο γιατρό (οφθαλμίατρο) της  Γουχάν που πρώτος μίλησε ανοικτά για την «περίεργη νόσο» και ήταν από τους πρώτους που πέθαναν. Τον καθηγητή της Παθολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης που προσβλήθηκε από τον «ιό των παγκολίνων»  και με σοβαρή αναπνευστική δυσκολία κλήθηκε χτες να ψιθυρίσει στο μικρόφωνο πως είναι καλά και προσπάθησε να ενθαρρύνει τον κόσμο. Τον 57χρονο εντατικολόγο του Μπέργκαμο που πέθανε από τις επιπλοκές της νόσου πιθανότατα επειδή αναγκάστηκε το τελευταίο διάστημα να δουλεύει χωρίς γάντια (που δεν υπήρχαν). Τον 39χρονο γιατρό του τμήματος επειγόντων, κάπου στη Λομβαρδία, που νοσηλεύεται με βαριά πνευμονία σε ΜΕΘ του νοσοκομείου που εργάζεται. Τους δέκα γιατρούς της περιοχής που «έπεσαν στο καθήκον», θύματα του ιού. Την 30χρονη ελληνίδα αγροτική γιατρό που κλήθηκε να εξετάσει στις Σέρρες ζευγάρι Άγγλων και τώρα είναι θετική στον ιό. Τους δεκάδες γιατρούς στο δικό μας ΕΣΥ που από νωρίς βρέθηκαν θετικοί στον ιό.

Παντού σε όλο τον κόσμο, όπου μαίνεται η πανδημία Covid-19, θα έχουν συμβεί και θα συμβούν ανάλογα ίσως και τρισχειρότερα. Η εμπροσθοφυλακή των κοινωνιών μας δεν είναι στρατιωτική και βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα Τμήματα επειγόντων και στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Σε μάχη άνιση απέναντι σε έναν τρομακτικά έξυπνο και αόρατο αντίπαλο. 

Το χειροκρότημα από τα μπαλκόνια δεν φτάνει. Οι ευχές μας «να αντέξουν εκείνοι»  δεν αρκούν. Μακάρι να μας δοθεί ο χρόνος στο μέλλον να επανορθώσουμε απέναντι σ’ αυτό το γενναίο, αφανές πλήθος, τον ανθό της κοινωνίας μας που μοιάζει να τον στέλνουμε σε μια εκστρατεία σαν κι αυτήν της Καλλίπολης…