Αγάλματα-ξαγάλματα, παλιοί πολέμαρχοι-φονείς ή αδικοσκοτωμένοι, μια φορά εγώ να την ξομολογηθώ την αμαρτία μου, τους ζηλεύω. Με κείνα "τα χαμόγελα που δεν προχωρούν των αγαλμάτων" ένα γύρο η συντροφιά και όλα να τους επιτρέπονται (εκτός από την μετακίνηση που ούτως ή άλλως δεν... την μπορούν κι όχι γιατί τους απαγορεύεται!). Και η συνάθροιση και η προσέγγιση χωρίς περιορισμούς και η επ' αόριστον παραμονή "έξω" -χωρίς να απαιτείται ειδική άδεια από το 13033- και (προπάντων!) η πολύτιμη εξασφάλιση ότι ο σιχαμερός SARS-covid-2 δεν πρόκειται να τους προσβάλει ποτέ τους τυχερούς...
Η μαρμάρινη φύση τους είναι η ειδοποιός διαφορά και σκέφτομαι τί καλά που θάταν να ήμασταν αγάλματα μαρμάρινα (ή έστω χυτοσιδηρά και χάλκινα) αυτόν τον καιρό της δυστοπίας, που μας προέκυψε στα ξαφνικά σαν ξυπνητός εφιάλτης δίχως τέλος.
Ναι, από μάρμαρο, ακίνητα αγάλματα ή προτομές με κουτσουρεμένα κορμιά δίχως χέρια ακόμα και βανδαλισμένα ολούθε με χρώματα παρδαλά να σπάζουν τη μονοτονία του κατάψυχρου λευκού. Να μην αποτελούμε κι όλας παραφωνία στο πολύχρωμο και καταγέλαστο ανθρώπινο πλήθος που κλειδαμπαρωμένο, μέσα από τις φυλακές του, κοιτάζει με ζήλια έξω τις πλατείες του να τις οικειοποιούνται πλέον μνημεία και αγάλματα. Ενθυμήσεις λαμπρού και ενδόξου παρελθόντος όλο κίνηση και βίαιη ζωηράδα...
Το πρόβλημα που θα είχες αν ήσουν άγαλμα από μέταλλο είναι ότι με τη φορά που έχουν πάρει κάποιοι και κλέβουν μεταλλικά αντικείμενα (σύρματα μέχρι και καλύμματα υπονόμων) ήταν να σε κλέψουν και να σε μειώσουν ως ευπώλητο υλικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σε λειώσουν ήθελα να γράψω
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουτέστιν μετεμψύχωση... Ύπαρξη σε άλλο επίπεδο κι άλλη κατάσταση. [Αλήθεια, άλλο είδους επιδημία και το λιαςν προσοδοφόρο για ορισμένους αυτό χούι].
ΔιαγραφήΜε ενθουσιάζει η ιδέα να είμαι ο δρομέας του Βαρώτσου, ακίνητος αλλά με αποτυπωμένη την αίσθηση της ταχύτητας. Να κάτι σαν τον νου των έγκλειστων που μόνο τούτος πια μπορεί να τους σώσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κινέζοι ανακοίνωσαν πως έχουν βρει τρόπο να σβήνουν τη μνήμη και ειδικότερα τις δυσάρεστες εμπειρίες. Να είσαι σίγουρος πως ύστερα από χρόνια αυτό θα αγοράζουμε από την αυτοκρατορία αντις γάντια, μάσκες , ασπίδες προσώπου, ποδονάρια, στολές διαστημανθρωπων... Να μην θυμόμαστε όσα ζήσαμε στις ντάπιες παραφυλώντας το κωλόπραγμα αυτό που μας έτυχε.
ΔιαγραφήΘυμάμαι τη φράση του Σεφέρη: αν γίνεις διάσημος καταλήγεις μετά η δρόμος η ανδριάντας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα προκύπτει όταν αρχίζει να το επιθυμείς [να καταλήξεις σε κάτι τέτοιο] επειδή ως ζώντα και άνθρωπο σε πανικοβάλλει αυτό το ανίκητο και αόρατο -προς ώρας- σκατόπραγμα.
ΔιαγραφήΣτη Θεσσαλονίκη ο Δραγούμης είναι παράλληλος δρόμος με την οδό του Βενιζέλου. Κάποτε ήταν αμφίδρομοι αλλά τώρα είναι η Βενιζέλου άνοδος και η Δραγούμη κάθοδος δηλαδή είναι αντιθέτου φοράς. Έτσι και στην ιστορία. Στην αρχή συμφωνούσαν αλλά μετέπειτα διαφοροποιήθηκαν.
ΔιαγραφήΌχι απλώς "συμφωνούσαν" μα είχαν συνεργασθεί. Εν μέρει την είσοδό του στον πολιτικό στίβο ο Βενιζέλος την οφείλει στον πατέρα του Ίωνος Στέφανο Δραγούμη (τον οποίο το 1912 και 1913 αντιστοίχως αντάμειψε διορίζοντάς τον Διοικητή Κρήτης και Μακεδονίας) ενώ με τον Ίωνα από το 1910 μέχρι το 1912 διατήρησε (όχι μόνον στο πλαίσιο του Υπουργείου Εξωτερικών) αρκετά στενή συνεργασία. Μετά έγινε "ο κακός χαμός" με ευθύνη κυρίως του Βενιζέλου...
ΔιαγραφήΥπέροχη η ιδέα σου!Θα μπορούσες να ξεκινήσεις ένα παιχνίδι με το ερώτημα (κάτω από το πανέμορφο κείμενό σου): Αν ήσουν άγαλμα, ποιο θα ήθελες να ήσουν; Αν απαντούσα θα 'λεγα η Κοιμωμένη του Χαλεπά, χωρίς να νοιάζομαι αν είμαι ωραία ή όχι. Κοιμωμένη όχι για πάντα, μα μέχρι να περάσει αυτό το βαρύ σύννεφο πάνω από τη γη, για να ξυπνήσω τότε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέω χωρίς περιστροφή καμμία ποιανού άγαλμα δεν ήθελα να είμαι:
ΔιαγραφήΤου Παύλου Γύπαρη και να κάνω παρέα με εκείνον του οποίου τον κουνιάδο θα σκότωνα τον Ιούλιο του 1920!
Ούτε το άγαλμα του ούτε ο ίδιος "ο λεβέντης" (υπό συζήτησιν) Παυλής Γύπαρης από την Ασή Γωνιά τση Κρήτης θα ήθελα να είμαι.
*κρατικοδίαιτος μισθοφόρος τραμπούκος, αρχομανής, παρακαθήμενος της εξουσίας, κολιτσίδα του Βενιζέλου. Σε όσα επεισόδια του Μακεδονικού Αγώνα μας έγινε γνωστή η δράση του μόνο δυσφήμιση και προβλήματ δημιουργησε ("Ματωμένο γάμος" στο Ζέλενιτς/Σκλήθρο, Σφαγή της Ζαγορίτσανης). Όταν δε του ανέθεσαν τη φύλαξη του Βογατσικού το 1912 κατά την υποχώρηση των Τούρκων αγνάντευε από το βουνό την ολοσχερή σχεδόν πυρπόλησί του. Του άρεσε να επιτίθεται σε αμάχους [ιδίως νύχτα] και να δείχνει σ΄αυτούς την αγριότητά του.