Λύση ... «πολιορκίας»

 

 

Μνήμη Γ.Κ.

Ο Γ. Κ. ήταν ασθενής μου για λίγο παραπάνω από ένα χρόνο. Είχε έλθει για μια παράλυση νεύρου που φάνηκε μεν να βελτιώνεται γρήγορα αλλά είχε ως υπόστρωμα όμως κάτι πολύ σοβαρό: Ένα επιθετικότατο Λέμφωμα.

Γνωριστήκαμε. Είχαμε κοινές αγάπες. Το διάβασμα,  το γράψιμο, την ποίηση και τον …Δραγούμη (αρχές Ιουλίου πέρυσι μου έφερε  υπογραμμισμένο ολόκληρο το βιβλίο με τα κρυμμένα ημερολόγια και με πολλές απορίες, που σαν μικρά πολύχρωμα ανθάκια σε μικρά αυτοκόλλητα πρόβαλαν ανάμεσα από τις σελίδες του…).  Ο Γ. πολέμησε ένα χρόνο με σθένος και αλλεπάλληλες πολύμηνες εισαγωγές στο αιματολογικό τμήμα την αρρώστια του. Με δίδαξε ψυχραιμία και σοβαρότητα μπροστά στο φοβερό βήμα. Από τη μια μέρα στη άλλη, επιτυχημένος επαγγελματίας,  εγκατέλειψε τη δουλειά του και άρχισε να μάχεται για την «άλλη επιβίωση». Άνισα. Τον Απρίλιο είδα τα σημάδια της ήττας. Το Μάιο ήλθε και η λοίμωξη με covid 19… Ένα μήνα στη ΜΕΘ… Έσβησε σήμερα. Δεν είχε προλάβει να κλείσει τα εξήντα και ούτε να τελειώσει το βιβλίο που δυο χρόνια τώρα είχε καταπιαστεί να γράψει.

Τον Απρίλιο μου είχε στείλει πεσκέσι, αγορασμένο από «ψαγμένο» παλαιοπωλείο, το βιβλίο «Tα Ιωάννινα πολιορκημένα» (Ο …«Ιωάννης πολιορκημένος» μήπως;) της (άνοστης) λογοτέχνιδος Jeanne Dussap συζύγου του Γάλλου προξένου τότε των Ιωαννίνων που υπογράφει το πόνημά της με το ψευδώνυμο  Guy Chantepleure. Του είχα θερμά συστήσει να ψάξει το δυσεύρετο βιβλίο του Αθανάσιου Σουλιώτη-Νικολαΐδη «Γράμματα από τα Βουνά-Σημειωματάριον»…

Να ελαφρύνω το κλίμα: 

Γράφει η κ. Dussap για δύο αεροπλάνα του ελληνικού στρατού (αγορασμένα από τη Γαλλία!)  που κάνουν χαμηλές πτήσεις πάνω από το πεδίο της μάχης στις πλαγιές της Ηπείρου (Μπιζάνι, Δρίσκο κλπ)

Ἐνῶ κανόνιζα τά γυαλιά μου τό ἕν ἐκ τῶν ἀεροπλάνων ἐχάθη. Ἀπ’ ἐναντίας διέκρινα πολύ καλά τήν ἐμφάνισιν ἑνός δευτέρου, τό ὁποῖον ἀόριστοι πυροβολισμοί ἐχαιρέτων.

Ἐφάνη ἀκολουθοῦν τήν γραμμήν τῶν ὑψωμάτων, τά ὁποῖα μᾶς ἔκρυπταν τά πεδία τῆς μάχης· ἔπειτα ὑπερέβη τήν μεγάλην φαλαγγώδη κορυφήν, ἡ ὁποία εἶχε φανῆ ροδίνη.

[…] Τό ἀεροπλάνον αὐτό τό ἀγορασθέν ὑπό τῶν Ἑλλήνων, αὐτό τό πρᾶγμα τό τόσον μακράν ἀνευρισκόμενον, τό πτερωτόν αὐτό, εἶναι ἕνα πρᾶγμα τῆς πατρίδος μου, ὅπως τό λέει τό τραγούδι:

«Εἶναι ἕνα πουλί πού ἔρχεται ἀπό τήν Γαλλίαν».

Ο Γιάννης με άλλα φτερά τώρα, λυτρωμένος,  θα κρυφογελάει, είμαι βέβαιος, με τις ειρωνικές όσο και τραγικές συνιστώσες του μύθου (τότε Δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος-ελληνοτουρκική σύγκρουση-αγορά όπλων και δη αεροπλάνων από τη Γαλλία, τώρα ξανά το γαϊτανάκι από την αρχή). Μόνο αυτός θα ξέρει αν έχουν καμιά αξία, για το «επέκεινα», όλες ετούτες οι ζαριές που κάνουν άνω κάτω τις ζωές των ανθρώπων. Και όταν η αλήθεια είναι μια: Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή, ο δε καιρός οξύς, η δε πείρα σφαλερή, η δε κρίσις χαλεπή. Αργά ή γρήγορα φεύγουμε. Και το μεγάλο βιβλίο —στον Αιώνα!— άγραφτο και αδιάβαστο…