Αρμενιστής ή «εποχούμενος»;

ΜΝΗΜΗΣ ΧΑΡΙΝ

in the memory of…

…ΒΩΜΟΙ

…ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ

 

Καθημερινή σχεδόν στάση υποχρεωτική με το αμάξι στο σημείο. (Αρχαιολογικό Μουσείο-πήχτρα η Λεωφόρος Στρατού. Περιμένουμε το φανάρι να ανοίξει την Τσιμισκή). Κάθε πρωί το βλέπω να προβάλει ανάμεσα σε μια συστάδα από πικροδάφνες και κυπαρισοειδή. Το άδειο παγκάκι μέσα στην εγκατάλειψη, η απουσία κίνησης στο πεζοδρόμιο κάνουν το μέρος απόκοσμο…

Κι έρχονται στο νου μου τα  λόγια του ποιητή*:

 

Εἶναι εἰπωμένο καί συνομολογῶ

Ὑπάρχουν τρεῖς κατηγορίες ἀνθρώπων

Οἱ ζωντανοί οἱ νεκροί κι ἐκεῖνοι πού ταξιδεύουν.

Τρία σόγια εἶναι οἱ  ἄνθρωποι γιά τόν ἀρμενιστή.

 

Σαν να μ’ αρπάζουν απ’ το γιακά και να με τραντάζουν δώθε κείθε — εμένα τον… «εποχούμενο»: 

«Γίνου αρμενιστής προτού  πεθάνεις!» (Αν είσαι βέβαια  ακόμα ζωντανός).