Δημόσιος χώρος όπως δημόσιος λόγος…

 

…και βανδαλισμοί στις πόλεις ίσον στρεβλή γλώσσα 

 

 

                                            

[…] η Νέα Παραλία δεν βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση σήμερα, παρουσιάζει προβλήματα. «Έγιναν πολλές καταστροφές το τελευταίο διάστημα, με τη μεγαλύτερη να είναι αυτή που υπέστη ο Κήπος του Νερού, που ήταν ο πλέον αγαπητός κήπος εκεί, ένας τεχνητός βιότοπος που δεν υπάρχει πλέον με ευθύνη των τοπικών αρμόδιων αρχών». 

Ο αρχιτέκτονας της  Νέας Παραλίας Πρόδρομος Νικηφορίδης,

 σε συνέντευξή του στη LIFO 9/11/22

 

 

Στις τρεις φωτογραφίες ένα μικρό σιντριβάνι στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας. Στην πρώτη, όπως αυτό ήταν στις αρχές του 2015 προτού το έργο παραδοθεί «εις το κοινόν». Γουστόζικος διάκοσμος του πυθμένα με μικρές θαλασσιές ψηφίδες. Η επόμενη, τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς όταν πια το έργο είχε παραδοθεί. Περιστέρια μαζεύονται και πίνουν από το νερό του. 

                                                         Δεκ. 2015

 
Στην τρίτη φωτογραφία… Όπως έχει καταντήσει σήμερα. Κάποιος σούφρωσε το μεταλλικό εξάρτημα απ’ όπου ανάβλυζε το νερό. Κάποιος προφανώς στούπωσε με σκουπίδια το στόμιο κι έτσι το νερό της βροχής λιμνάζει στον βρώμικο πυθμένα. Μίσχοι από τα δέντρα των δενδροστοιχιών συνθέτουν κάποια εικαστική …τυχαιότητα.

Ένα ακόμα παράδειγμα, από τα πάμπολλα, μιας πόλης εγκαταλειμμένης στην «ατομική  ευθύνη» των ημιαγρίων και στην πρόθυμη αδιαφορία της τοπικής αυτοδιοίκησης.

                                                                Νοε. 2022

 
Ο εβραϊκής καταγωγής Tony Judt (1948-2010) που γεννήθηκε στο Λονδίνο ήταν διαπρεπής  ιστορικός, θαρραλέα φωνή και σπινθηροβόλο πνεύμα της εποχής μας. Πέθανε από ALS (άλλως πλάγια μυατροφική σκλήρυνση ή  Νόσο κινητικού νευρώνα ότι επαχθέστερο έχει να διαγνώσει και να αντιμετωπίσει η Νευρολογία). Στο τελικό στάδιο της νόσου ήταν αδύνατον να αρθρώσει λόγο. Στο σπουδαίο αυτοβιογραφικό κατάλοιπο, που συνέθεσε και  ολοκλήρωσε κατά την περίοδο που αρρώστια του χειροτέρευε και κυκλοφόρησε στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια με τίτλο Το πανδοχείο της μνήμης, ο Judt σε ένα μικρό κεφάλαιο με τίτλο «Λόγια» εξισώνει τον δημόσιο λόγο με τη συμπεριφορά μας απέναντι στο δημόσιο χώρο, αυτόν που μοιραζόμαστε με τους άλλους. Έχοντας λοιπόν κατά νου όσα εκεί αυτός γράφει, νιώθω πως εδώ και χρόνια όλοι μας τελούμε σε κατάσταση αναρθρίας και τραβούμε, μαζί με τις βανδαλισμένες μας πόλεις, μας το «δρόμο της απωλείας»:

«Αν και τρέφω τώρα μεγαλύτερη συμπάθεια για όσους βρίσκονται περιορισμένοι στη σιωπή, διατηρώ την περιφρόνησή μου για τη στρεβλή γλώσσα. Μην έχοντας πια την ελευθερία να την ασκώ εγώ ο ίδιος, εκτιμώ περισσότερο από ποτέ πόσο ζωτική είναι η επικοινωνία για τη δημοκρατία: όχι απλώς το μέσο χάρη στο οποίο ζούμε μαζί, αλλά και μέρος του τι σημαίνει να ζούμε μαζί. Ο πλούτος των λόγων μέσα στον οποίο μεγάλωσα συνιστούσε έναν δημόσιο χώρο από μόνος του — και οι καλοδιατηρημένοι δημόσιοι χώροι είναι αυτό που τόσο μας λείπει σήμερα. Αν τα λόγια ρημάξουν, τι θα τα αντικαταστήσει; Είναι το μόνο που έχουμε».

Αλλά για τον Judt θα επανέλθουμε…