«Ευτυχώς»…

 

 

 

Κοιτάζοντας κάθε πρωί αυτά τα επίμονα βλέμματα των αδέσποτων της αυλής μας, όλο απαίτηση αλλά και εμπιστοσύνη, και με κάποιο συγκαλυμμένο αριστοκρατικό αυταρχισμό, καθώς περιμένουν το συσσίτιο, αφού προβώ σε καταμέτρηση και σημειώσω ανήσυχος  τυχόν απουσίες, λέω «ευτυχώς»…

Ευτυχώς που δεν είμαι διδάκτωρ της νομικής και ποιητής (και τόσο κακούργος)  ώστε να τριγυρίζω χαράματα στην πόλη και να λιώνω με την μύτη του παπουτσιού μου γατάκια στην Ερμού.

Ευτυχώς και για τις γάτες αυτές. Που παρόμοιος γείτονας δεν φαίνεται να υπάρχει εδώ τριγύρω. Τουλάχιστον προς το παρόν ...