Το νέο (ψυχωτικό) Κίνημα «Σούπα, πουρέ και σάλτσα»…

 

 

Η ιδέα του «Σπορέα» με κατέχει πάντα

Βίνσεντ Βαν Γκογκ, Γράμματα στον αδελφό του Θεόδωρο.

 

Νεαροί «ακτιβιστές για το κλίμα και τον επισιτισμό στον πλανήτη», προφανέστατα με μυαλά σούπα-πουρέ-σάλτσα, τελευταία, ως λοιμώδες νόσημα σε έξαρση, επισκέπτονται δημόσιες Πινακοθήκες ανά την Ευρώπη και «βανδαλίζουν» (δεν καταστρέφουν, όμως επιτίθενται, λερώνουν και φέρονται απειλητικά απέναντι στα έργα) ζωγραφικούς πίνακες με προτίμηση αυτούς του καημένου του Βίνσεντ Βαν Γκογκ (κανέναν όμως δεν αφήνουν παραπονούμενο αφού και ο Μονέ και ο Βερμέερ είχαν την «τιμητική» τους).

Τελευταία τα ’βαλαν και με τον «Σπορέα» που περιόδευε κάπου στη Ιταλία. Προηγουμένως έδρασαν και στη Νational Gallery του Λονδίνου στα «Χρυσάνθεμά» του…  Άναυδο με αφήνει η ανοχή των «φυλάκων-security» των διαφόρων μουσείων (ώ, σπουδαία ανοχή των Ευρωπαίων απέναντι στην «ελευθερία της έκφρασης»—όπου «έκφραση» εν προκειμένω η σάλτσα και η σούπα). Τους επιτρέπουν να πλησιάζουν, εκεί που άλλοτε αν η μύτη σου ή ο δείκτης του χεριού σου προεξείχε πέραν του κρισίμου ορίου χτυπούσε συναγερμός, να ακουμπούν την επιφάνεια των πινάκων ή τις κορνίζες τους να χύνουν το περιεχόμενο του τάπερ που κουβαλούν μαζί τους στο σακίδιο, να βγάζουν με τη άνεση τη μπλούζα τους να φανεί το περιληψάρι του μανιφέστου τους (Just Stop Oil!), να βγάζουν επίσης με την ησυχία τους από το σάκο σωληνάρια με κόλλα ταχείας πήξης και να κολλάνε τις παλάμες του στην κορνίζα. Βλακώδης συνεπαγωγή: το oil in camvas στον πίνακα και οι πετρελαιοπηγές στα Εμιράτα, στη Ρωσία ή την Αλάσκα. Φυσικά οι νεαροί και νεαρές αφήνονται να βγάζουν ανεμπόδιστοι τους …«γιαχωβάδικους» λόγους τους, με ύφος που θυμίζει σοβαρές ψυχοπαθολογικές καταστάσεις, και να τους μαγνητοσκοπούν για την σχετική προπαγάνδιση στο διαδίκτυο.

Ίσως, αν γνώριζαν κάτι από τη ζωή του Βαν Γκογκ οι «ακτιβιστές», θα στέκονταν σε στάση προσευχής αμίλητοι και με σεβασμό απέναντι στα έργα του. Ο στερεμένος, ο σκληρά βασανισμένος άνθρωπος, που στερήθηκε και το φαΐ ακόμα, έγραφε στις 25 Μαΐου 1889 από το σανατόριο στον αδελφό του Θεόδωρο:

Το φαγητό είναι έτσι κι έτσι. Φυσικά μυρίζει λίγο μούχλα όπως σ’ ένα εστιατόριο με κατσαρίδες του Παρισιού ή σ’ ένα οικοτροφείο. Αυτοί οι δυστυχισμένοι δεν κάνουν απολύτως τίποτα (δεν έχουν ούτε ένα βιβλίο, πάρα μόνη τους διασκέδαση υπάρχει ένα παιχνίδι με μπάλες και μια ντάμα), κι η καθημερινή τους ασχολία είναι να γεμίζουν την κοιλιά τους με ρεβίθια, φασόλια, φακές και άλλα αποικιακά σε ορισμένες ποσότητες και σε ορισμένες ώρες.

      Μιλούσε για την πείνα και τη αρρώστια των άλλων…

Αν γνώριζαν, αν δεν ήσαν τόσο φρικτά ασεβείς απέναντι στις παρακαταθήκες του πολιτισμού θα υπέθετα πως βάλθηκαν να χορτάσουν ίσως μεταθανατίως τον Βαν Γκογκ περιλούοντας ή πασαλείφοντας τους πίνακές του με ότι φαγώσιμο υδαρές ή μη κατεβάσει το μυαλό τους.

Όμως, η πολιτισμένη Ευρώπη (αν έχει απομείνει πουθενά κάποιο ίχνος της) θα πρέπει επιτέλους να αντιδράσει.

Γιατί  σ ε  ό λ α  (πρέπει να) υπάρχει και κάποιο όριο.