Το ότι στην κηδεία του το 1966 μαζεύτηκε όλος ο καλός ο κόσμος και τον (υμνητικό, τι άλλο;) επικήδειό του εκφώνησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, το ότι η «Πατρίς ευγνωμονούσα» δηλ. ο Δήμος, οι «Σύλλογοι», οι «οργανώσεις» κλπ. του έστησαν κατά καιρούς, στην Κρήτη και αλλού, προτομές και αδριάντες και τον τίμησαν με αξιώματα (βουλευτής Χανίων…), το ότι οι συγγενείς και κληρονόμοι του «ορμούσαν» με μηνύσεις, εξώδικα και απειλές, σε όποιον τολμούσε να γράψει ή να εκστομίσει οτιδήποτε «δυσφημιστικό»(;) για τον πρόγονό τους, ιδίως για το ανοσιούργημά του με τον Δραγούμη (γιατί έκανε και άλλα το «κρητικό καλόπαιδο», ήταν «βίος και πολιτεία»…) δε σημαίνει τίποτα. Αυτό που ήταν ο Γύπαρης και οι συμβολισμοί που φέρει ο τρόπος της ανάμιξής του στην πολιτική ζωή του τόπου όπως και οι ανάλογες συνεπαγωγές δεν αλλάζουν…
Ο θαυμάσιος δημιουργός graphic novel Θανάσης Πέτρου, που καταπιάνεται και με την ιστορία των πρώτων δεκαετιών του εικοστού αιώνα, δημοσιεύει στο fb αποσπάσματα μιας δουλειάς του για τους Αμπελόκηπους της Αθήνας. Με την απεικονιστική αμεσότητα και την ευθυκρισία του, σε μια μόνο σελίδα που βλέπετε εδώ και με λίγες μονάχα λέξεις, ο Πέτρου «κυκλώνει» το θέμα του. Τους χαρακτηρισμούς για τον Γύπαρη και τη «δουλειά» του τις συνυπογράφω μέχρι κεραίας.
Να που κάποιοι, όπως και παλιότερα ο φίλος συγγραφέας και ποιητής Δημήτρης Κανελλόπουλος ΕΔΩ, δεν στραβοκαταπίνουν τα λόγια τους και αποδίδουν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου