Δυο γενιές θητεία: στην Ποίηση, τη Μουσική, την Αρχαιολογία…

 

                          Αρχαία Μεσσήνη. Το Στάδιο (φωτ. Ν.Τ., 2023)

 

Το καλοκαίρι, φέτος, επισκέφθηκα (τι ντροπή...)  για πρώτη φορά την Αρχαία  Μεσσήνη. Ιούλιος μήνας και δεν είχαν αρχίσει οι τρελές θερμοκρασίες. Ένα προμήνυμα βροχής κρεμόταν από τον ουρανό. Τα σύννεφα το μεσημέρι έκρυβαν με επιτυχία τον ήλιο και δημιουργούσαν συνθήκες –κλιματικές και φωτισμού– ωραιότατες για την περιδιάβαση στο χώρο.

Γνώριζα για τον μεγάλο εργάτη και αναστηλωτή της Αρχαίας Μεσσήνης  Πέτρο Θέμελη, όμως δύο πράγματα εξαρχής με κατευόδωσαν στον περίπατο και στάθηκαν καλός οιωνός εκείνης της επίσκεψης: Πρώτα, μια γάτα–αδέσποτος αρχαιοφύλακας, που τελούσε υπό την προστασία των συνεργατών του Θέμελη, στο χώρο της υποδοχής (των εισιτηρίων)  ξάπλωνε εξασθενημένη και ανήμπορη μέσα σε έναν παχύ ίσκιο. «Ήταν έγκυος και χρειάστηκε να την πάμε να χειρουργηθεί να της πάρουμε τα πεθαμένα γατάκια. Περνάει κρίσιμες ώρες αλλά θα ζήσει» μου είπαν. Και σκέφτηκα: «Δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι τούτοι δω».

Κι ύστερα, πρόσεξα το χώρο ολόγυρα. Ύστερα από τόσες βροχές που είχαν πέσει από νωρίς, η βλάστηση θα έπρεπε να είχε σηκωθεί πιο πάνω από τις ελιές. Ήταν όμως ξυρισμένη σαν γήπεδο του γκολφ η πρασινάδα παντού. Το ’χε επισπεύσει ο Θέμελης αυτό γιατί αγωνιούσε μην τον Αύγουστο γίνουν προσάναμμα τα ξερόχορτα και καταλήξουν τα μάρμαρα των ναών του σταδίου και του θέατρου –ή αλλού στον καταπληκτικό χώρο– ασβέστης. Kαι είπα: «T’ αγαπάει το μέρος σαν το σπίτι του ο καθηγητής Πέτρος Θέμελης».

Από τέτοια γενιά (γιος του αγαπημένου μου ποιητή Γιώργου Θέμελη και αδελφός του βιολιστή και συνθέτη Δημήτρη Θέμελη που ο Μάρκος Δραγούμης θαύμαζε και αγαπούσε πολύ) τι θα μπορούσε άλλο να έχει βγει ένας Πέτρος Θέμελης;

Τη μέρα της «Εξόδου» του, το σπουδαίο ποίημα Κατά το Μέλλον, του πατρός Γ. Θέμελη, κάνει όλα τα λόγια να μοιάζουν φτωχά:

 

Κατά το Μέλλον

 

Γυρίζω το βλέμμα μου και βλέπω

Κατά την άλλη μεριά, την πέρα,

 

Την πέρα απ’ τον στερνό τον τρίτο θάνατο.

 

Κατά την αμφιλύκη που έρχεται,

Τη γέννηση που θα γεννηθεί.

 

Μες απ’ τον ύπνο τον βαθύ θ’ αναφανεί

Μες απ’ τον θαμπωμένον ουρανό.

 

Ανάμεσα ήχο και φτερό πουλιών αναστημένων.

 

Άγγελοι πέφτουνε στη γη

Μες σ’ αστραπές και λάμψεις.

 

Εκεί πέφτουν, κατά το Μέλλον.

 

Ως να γκρεμίζονται

Κάτω στην Άβυσσο.

 

Καίγονται τ’ άφθαρτα φτερά.

 

Απ’ αγάπη πολλή,

Απ’ αγάπη και θλίψη,

Αγγελική περιπέτεια.

 

Μέσα στους κύκλους του Καιρού.

 

Πέφτουν στη γη, την άλλη γη,

Πέφτουν στη γη να πάρουν

Χώμα, πηλό, ενανθρώπιση.

 

Ν’ αγαπήσουν, ν’ αγαπηθούν,

Να θρέψουν σώμα να πεθάνουν.

 

Να πεθάνουν: ν’ αναστηθούν.

 

Από τη συλλογή Έξοδος (1968) του ποιητή Γιώργου Θέμελη.

 

                         Αρχαία Μεσσήνη. Στο Ασληπιείο (φωτ. Ν.Τ., 2023)