Κυριακή 30 Απριλίου 2017

"Μερικών" Μαΐων και ..."κανενός".








Μνήμη Κλάρας, Παντελή, Μπόλεκ
τριών αδέσποτων γατιών

 

Η Κλάρα θαρρείς και ήταν η μητέρα όλων των γατιών! Όμορφη δεν την έλεγες. Όμως ήταν πολύ συμπαθητική. Σαν μωσαϊκό το σώμα της και το μουτράκι της σαν μονίμως λερωμένο. Άφοβη, λεπτή, φινετσάτη, μαχητική, φούλ ερωτιάρα και διεκδικητική. Πάμπολλα γατιά ξεπετάχτηκαν από την κοιλίτσα της. Μετά την τελευταία γέννα είχα τρομάξει πως θα πέθαινε από την πείνα. Τόσο είχε αδυνατίσει. Γύρναγε σαν φάντασμα, αποστεωμένη. Βαλθήκαμε να την ταΐζουμε συστηματικά όλοι στη γειτονιά. Πήρε ευτυχώς γρήγορα "τα πάνω της". Όταν τα γατιά της μεγάλωσαν λίγο, τα κουβαλούσε μαζί της για φαΐ. Συνήθως ερχόταν με την καλλονή Μπιζού και τον Παντελή... 


Η Κλάρα στα δεξιά . Η Μπιζού αριστερά. (Ο Παντελής άφαντος...)

Ο έρμος ο Παντελής, δειλός και φοβισμένος (του 'διναν που και πού καμμιά "ψιλή" οι δυό τους μάνα κι αδερφή...) έστεκε κάπου απόμερα. Περίμενε να τελειώσουν οι θηλυκές το γεύμα τους κι άμα αυτές άφηναν τίποτε έτρωγε και κείνος.  (Συνήθως δεν άφηναν...).
Η Μπιζού ομόρφαινε μέρα με τη μέρα. Είχε και μια φουντωτή ουρά όλο γοητεία. Θύμιζε σκίουρο. Διαρκώς επιδείκνυε την τρίχινη χορευτική ανθοδέσμη της. Την ερωτεύτηκε πολύς κόσμος, έκαψε καρδιές. Πρόλαβαν κάτι γατόφιλοι γείτονες και αφού την στείρωσαν την σπίτωσαν.  Μας κοιτάζει καμμιά φορά από το τζάμι...

Λίγον καιρό μετά τη σφοδρή χιονόπτωση του χειμώνα "χάθηκε" η Κλάρα! Δεν την ξανάδαμε... Δηλητήριο; Αμάξι; Ποιός ξέρει... 
Είχε πάντως προλάβει να ξεπετάξει μια ακόμα γενιά γατιών που τα μεγάλωνε η φροντίδα του Θεού και των ανθρώπων.

Ο "δειλός" [ή ντροπαλός;] Παντελής θέριεψε και καρδάμωσε. Έγινε γάτος δυνατός, κανονικός. Συνέχιζε όμως να μην πλησιάζει εύκολα, να μην εμπιστεύεται τους ανθρώπους. Τρομαγμένος και κάπως σαν θλιμμένος πάντα. Πάντως απόλαυσε τον πρώτο του ερωτικό Φλεβάρη στα κεραμίδια...
Μια μέρα τον πέτυχα καθισμένο μπροστά στην πόρτα του σπιτιού ενός γείτονα. Σαν να ήταν αλλού. Σαν να φύλαγε πόρτες αόρατες είχε ένα βλέμμα σκοτεινό κι απόμακρο. Ήταν και δεν ήταν εδώ... Κράτησα αυτό το βλέμμα για να το θυμάμαι, στη μνήμη του κινητού μου.




Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ  μάλλον ήταν παιδιά της Κλάρας κι αυτά. Έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό. Αγαπησιάρικα, φιλιωμένα με τον άνθρωπο, έτρεχαν νά σ' ακουμπήσουν, να τριφτούν πάνω σου με το πρώτο.  Φιλοξενήθηκαν, όταν πλάκωσαν τα κρύα, στο σπίτι μας μέσα σ' ένα χαρτόκουτο που το σκεπάζαμε το βράδυ και με κουβέρτα. Μαζί τους έμπαζαν, στο πρόχειρο καλύβι, κι  έναν ακόμα ...πρόσφυγα αδελφό τους!



Προχτές μας ήρθαν τα κακά μαντάτα: Ο Παντελής και ο Μπόλεκ δεν θα ζήσουν τον πρώτο τους Μάη. Πρόλαβαν να ακυρώσουν την συνάντηση οι ρόδες των αυτοκινήτων και η  οδηγητική γαϊδουροσύνη των εποχούμενων Ελλήνων...

Ο ..."Μπόλεκ"!


Τις φετινές λοιπόν παπαρούνες του Μάη τις αφιερώνω ολοψύχως στον αξιαγάπητο Παντελή και τον "κούκλο" Μπόλεκ (που δεν τις αντίκρισαν  ποτέ...) και στην Κλάρα (που ίσως κάτι να της θυμίζουν εκεί που βρίσκεται, η καλή μου...).






11 σχόλια:

  1. Με στενοχώρησε σήμερα με τα χαμένα αδελφάκια..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μοίρα των αδέσποτων εν Ελλάδι...
      Σύντροφοι καλοί, τέρψη της ψυχής, χάρμα ειδέσθαι οι γατούλες, αλλά, λιγόζωες παρά τον -μάλλον κατ' ευφημισμόν- χαρακτηρισμό τους ως "εφτάψυχες"...
      Καθρέφτης και της δικής μας ... προσωρινής διελεύσεως!
      [σαν δε ντρέπομαι ακόμα και τον Μάη βρηκα να πενθήσω....]

      Διαγραφή
  2. Πώς τα καταφέρνουν οι Δυτικοί και δεν συναντάς στις πόλεις τους ούτε ΕΝΑ αδέσποτο;
    Και μόνον αυτός ο λόγος μου αρκεί για να είμαι Δυτικόφιλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντως κι εδω το προσπαθούμε αλλά ίσως με λάθος τρόπο(μην αδικούμε την προσπάθεια): Λίγο παραπάνω πάτημα στο γκάζι αν αντιληφθουμε γάτα να διασχίζει κάθετα ("η ρουφιάνα...")το δρόμο. Καμιά "φόλα" που και που (κι όποιον πάρει ο Χάρος...) και φυσικά μπόλικη αδιαφορία (πολύ ανασήκωμα στους ώμους...). Η κακοποίηση παει σύννεφο. Και πολύ λίγοι τριγύρω με ...τύψεις ή διαθέσεις "υιοθεσίας"!!!

      Ίσως πάντως στην Ανατολίτικη κουλτούρα [εκεί "ανήκομεν"!]να μην έχει θέση εν γένει το "Ασυλο" είτε πρόκειται για αδέσποτους ανθρωπους (πένητες, πλάνητες, διαταραγμένους/σαλούς...) είτε για ζωα. Σχεδόν είναι χρέος της κοινωνίας η σίτιση και η φροντίδα τους.
      Στην Τουρκία στα Πριγκηπόνησα και στα ερείπια της αρχαίας Εφέσσου έχω δει τις πιο πολλές αδέσποτες γατες. Οι άνθρωποι τις αγαπούν και τις φροντίζουν χωρίς να τις έχουν φυλακισμένες στο σπίτι... Οι καλοθρεμμένες επίσης γάτες των νεκροταφείων του Παρισιού είναι άλλο πράγμα...
      Με την "κρίση" εδώ το πράγμα παράγινε. Έχουμε και τα δύσμοιρα αποκληρωμένα, τους έκπτωτους αριστοκράτες -και νυν παρίες- να χειροτερεύουν την εικόνα..

      Διαγραφή
    2. Διάβασα κι ένα νόστιμο σήμερα ...
      Πως ο Μωάμεθ όταν είδε μια γάτα να 'χει ξαπλώσει πάνω στο ρούχο του και θέλησε κάποτε αυτός να σηκωθεί προτίμησε να κόψει ένα μέρος από το φόρεμά του παρά να ενοχλήσει τη γάτα που κοιμούνταν μακαρίως πάνω σ' αυτό...

      Διαγραφή
    3. Παλιό του Μωάμεθ, κλασικό.
      Όσο κι η αγάπη των Τούρκων για τις γάτες.
      Δεν είναι μόνο οι Δυτικοί. Η Τουρκία είναι η χώρα των γατιών.

      Μόνο στην Πόλη έχω δει γάτες να βγαίνουν βόλτα στον ώμο και να κάθοντώαι ρες εκεί όσο ο άνθρωπος ψαρεύει με το καλάμι ή ξαπλωμένες κάτω απ' τον πάγκο του ψαρά στην αγορά, χορτάτες όσο τα γατιά που έχουμε σπίτι μας και κάθονται στο τραπέζι μας δίχως να απλώνουν χεράκι στα φαγητά, γάτες παχιές παντού να περπατούν με την ουρά ψηλά σα να είναι αυλή τους ο δρόμος.
      Στην Πόλη επίσης ποτέ δε θα δει κανείς γατάκια. Κάποιος πάντα τα φροντίζει.

      Τελευταία φορά που πήγα, πέρσι που παρατήρησα πόσο έχουν αυξηθεί οι μαντίλες σε νέες κοπέλες, ακόμα και παιδάκια στις κούνιες, επιβεβαίωσα εκείνο που είχα νιώσει παλιά: αν είναι να γεννηθείς στην Τουρκία καλύτερα γάτα παρά κορίτσι.

      Διαγραφή
    4. Μια τεράστια όμορφη αληθεια για την Τουρκία Δάφνη μου.
      ΥΓ. Επίσης Γκιουλενιστής δεν πρέπει να γεννηθείς εκεί πέρα...

      Διαγραφή
  3. και πού να δεις τις γάτες της Ύδρας... Εξάλλου οι αδέσποτες γάτες είναι το άλας της κάθε περιοχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σφίχτηκε η καρδιά μου.

    Άλλα περίμενα διαβάζοντας την αρχή και, με συγγραφική μαστοριά, κατάφερες όταν έφτασα στις «φετινές λοιπόν παπαρούνες του Μάη»
    να τις συνοδέψει ένας κόμπος στο λαιμό καθώς τις φέρνεις στο νου μου
    ανάμεσα στα αθώα πρόσωπα των γατιών που μόλις μου σύστησες.

    Αααααχ, πάω ν' αναστενάξω μα σταματώ γιατί ο αναστεναγμός πάει να γίνει ουρλιαχτό οργής.
    Ως πότε πια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Φερτε μου να γεννησω όλα τα παιδιά του κόσμου" που έλεγε η Μάτση Χ....
      Ίσως να τόλεγα "Φέρτε μου όλα τα γατιά του κόσμου να τα υιοθετήσω!".
      (Αλλα είμαι άνθρωπος μικρός και βαζω πάνω απ' όλα την ευκολία του "δεν γίνεται"!)

      Διαγραφή