Η αξιοπρεπής θλίψη

 

 

Περνώντας την Προξένου Κορομηλά, ξαναείδα πάνω στον τοίχο του σχολείου πλάι στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, αυτό το όμορφο graffiti. Παραδόξως, το κεφάλι του κοριτσιού, που έχει μιαν έκφραση πόνου στο πρόσωπο, το στεφάνωνε, χάρη σε μια οφθαλμαπάτη επιπροβολής,  το πυκνό καταπράσινο φύλλωμα μιας νεραντζιάς. Καλή στιγμή.

Θυμήθηκα το  παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο «Χαιρετίσματα από το Νότο» (Κέδρος, 1994)* του φίλου Γεράσιμου Δενδρινού. Όσο σκέφτομαι τι σκουπίδι έχει γραφτεί «εκεί έξω» και  ̶ διαβάζεται ̶  τόσο πιο πολύ θυμώνω που ο πανάξιος συγγραφέας πολλά χρόνια τώρα …«αγνοείται»:

Μα, όλες αυτές οι εικόνες ποτέ δεν διέψευσαν την πεποίθησή μου, πως το γέλιο, επειδή είναι σύντομο, γι’ αυτό είναι κι απατηλό, ενώ την απόλυτη σοβαρότητα ανέκαθεν την ταύτιζα με τη αξιοπρεπή θλίψη, μια που εύκολα ο άνθρωπος σφραγίζεται από τον πόνο που τον διαποτίζει για μεγάλο διάστημα προσφέροντάς του σεμνότητα και υπομονή.

 

*Το βιβλίο, ένα «ημερολογιακό» έπος των νοτιοδυτικών προαστείων της Αθήνας (Θριάσειο Πεδίο μέχρι την Ελευσίνα), πρόκειται να κυκλοφορήσει πριν τον Μάιο ως δίτομο μυθιστόρημα-ξανακοιταγμένο μαζί με τις «Απέραντες Συνοικίες»  (Κέδρος, 2001) με τον τίτλο Απέραντες συνοικίες από τις εκδόσεις Υψικάμινος.