Νυχτερινό

 

 

 

Οι κλεμμένες στήλες της Ρωμαϊκής Αγοράς…  Έκλαιγαν λένε γοερά οι Θεσσαλονικείς όταν έβλεπαν να τις απομακρύνουν από τα βάθρα τους, οι Γάλλοι τούτη τη φορά, φιλόστοργοι  αρχαιολάτρες «γλιτώνοντας τες από τη βαρβαρότητα και τη βεβαία καταστροφή» (κάθε απατεώνας κάτι υψιπετές εφευρίσκει να ισχυριστεί). 

Τώρα, αντίγραφά τους, στον περίβολο του αρχαιολογικού μουσείου, ξενυχτούν αφύλαχτα τα βράδια. Γύψινα εκμαγεία, κάτω από το εκτυφλωτικό φως προβολέων, συνομιλούν: άγγελοι, νύμφες, μυθικά πρόσωπα, περικαλλείς γυναικείες μορφές... 

Τούτη η Λήδα, με τον κύκνο της στην αγκαλιά και χωρίς πρόσωπο, προψές συνομιλούσε με μια χαμηλή ελιά στον περίβολο του Μουσείου. Το πρόσωπό της που λείπει σαν να προφήτευε (μια μέρα νωρίτερα…) για το πιο πρόσφατο θύμα ενός ακόμα άντρα-ιδιοκτήτη τρελαμένου μακελάρη. Που φρόντισε να καταστρέψει το πρωτότυπο όχι τη γύψινη μήτρα…

«Ξημερώνει μια διαρκής νύχτα στον κόσμο». Την άκουσα να λέει. Μα δεν το είπα στους δικούς μου μη με πάρουν για τρελό.