Μια αγκαλιά 6.000 χρόνια...

14 Φεβρουαρίου 
...και του "lifestyle -Αγίου Βαλεντίνου" η συντριβή στο Δηρό!

        Σαν τόπος φριχτός ενός εγκλήματος που "διεπράχθη εν βρασμώ ψυχής" από όμιλο συμπαραταχθέντων ...στην πεποίθηση.(Τριγύρω μάλιστα αναφέρεται πως τάχα βρέθηκαν θραύσματα απο αιχμές βελών και δοράτων). 

    Ίσως όμως -το πιό πιθανό- σπονδές και αναθήματα στους τραυματισμένους δια βίου απο την Αγάπη νεκρούς να είναι...
    Ίσως τα έθιμα της ταφής  να υπαγόρευαν!
Σπάνιο πολύ -λένε- το φαινόμενο της ταφής σε εναγκαλισμό.

   Όπως όμως και να 'χει το πράγμα μια αγκαλιά που διαρκεί  επί έξη (!!!) χιλιάδες χρόνια είναι μια καθαρή ομολογία  ελπίδας πίστεως και αγάπης...

       Κατά πως λέει κι ο Ελύτης*:

[...] Άλλοι ας ψάχνουνε για λείψανα κι ας δοκιμάζουνε
Φτυαριές μέσα στης Ιστορίας τα χώματα. Η πραγματικότητα
Ωφελεί εάν έπεται. Όμως το πριν, το είδωλο, μόνον αυτό
Σ η μ α ί ν ε ι^. που ο χρόνος πάνω του δεν πιάνει [...]
........................................................................................................
Τρέχουν και κατευθείαν στο θάνατο εισβάλλουν
Οι ανυπεράσπιστοι
Ξέροντας ότι θα χαθούν αλλά ότι κάπου-[...]

Posted in Journal-esque Tagged love, relationships

                                            *"Η Χαμένη Κομμαγηνή"  από  Τα ελεγεία της Οξώπετρας.

                                                   Song for the Unification of Europe - Julie's version

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.
Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.

                                   [ Αποστόλου Παύλου,  Επιστολή Α' προς Κορινθίους κεφ. ιγ' στίχοι 1-13]