"...Κατερίνα"!

Το καλό με τις "κάτ' οίκον" επισκέψεις σε ασθενείς είναι πως χάρη σ' αυτές μπορεί ίσως να σου προκύψει κάποια ..."παρθενική" διαδρομή σε μέρος της πόλης που δεν έχεις ξαναπάει ή τίποτε αναπάντεχα όμορφο κι ασυνήθιστο στο δρόμο ή στο σπίτι που θα καταφθάσεις. Μιλώ για πολύ "μικρά" συχνά πράγματα που είναι όμως σε θέση  να σε ανταμείψουν γενναία για τον όποιο κόπο υποβλήθηκες. Να σε βγάλουν  για λίγο από τα τυπικά και διατεταγμένα. Να σε ανασύρουν μέσ' από το ύπουλο τέλμα της "επαγγελματικής ρουτίνας"(αυτό που burnout syndrome ονομάζουν εύστοχα οι αγγλοσάξωνες νευροψυχίατροι...).

Έτσι λοιπόν συνέβη τις προάλλες κάπου στην Άνω Πόλη. Στο σπίτι της γηραιάς "κυρίας Μ." που όλην την ώρα, όσο διαρκούσε  η επίσκεψη,απλώς στριφογύριζε στα χέρια της δυό  μεγάλα πλαστικά "τουβλάκια" lego -ένα κίτρινο κι ένα κόκκινο- χωρίς σκοπό κανένα. Και που της ήταν αδύνατον ν' απαντήσει έστω και με μιά μοναχά λέξη σε όποια -όσο απλή κι αν ήταν αυτή- ερώτηση της απευθύνονταν. Μόνο χαμόγελα αναίτια που και που από μέρους της φώτιζαν την εκατέρωθεν αμηχανία και απορία. Η άνοια είχε πια καταφανώς ολοκληρώσει κατά το μεγαλύτερο μέρος το έργο της μέσα στο  διάστημα που είχα δει την ασθενή τελευταία φορά.
"Δυσκολεύεται ακόμα και να σταθεί όρθια ή να περπατήσει μόνη της μου λέει η θυγατέρα της. Πού και πού ψελλίζει μονάχα τ' ονομά μου...".

Φεύγοντας δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ στην απαράμιλλη γοητεία της πανέμορφης γάτας που λιάζονταν στον απογευματινό ήλιο  στρογγυλοκαθισμένη πάνω σ' ένα, μικρό βαμμένο πράσινο, ψάθινο καρεκλάκι. Με το κινητό βάλθηκα να τραβώ απανωτές  φωτογραφίες. "Νούμερο  έγινα" στους ανθρώπους του σπιτιού.

Ξάφνου -κι αφού προς γενική κατάπληξη σηκώθηκε μοναχή της και περπάτησε χωρίς βοήθεια- πρόβαλλε στην εξώπορτα η "κυρία Μ" σαν για να με ξεπροβοδίσει...

"Πώς τη λένε;" πετάω μια έτσι στο βρόντο δείχνοντας το μακάριο γατί.
"...Κατερίνα!"μου απαντάει αμέσως εκείνη που για μισή ώρα δεν είχε αρθρώσει ούτε μια λέξη της προκοπής.

Η "Κατερίνα" -τί κι αν δεν την έλεγαν έτσι;-  λοιπόν μάλλον θα συνέχισε νά λιάζεται. 

Η "κυρία Μ." ασφαλώς θα επέστρεψε στον αγαπημένο της καναπέ και κρατώντας με στοργή τα τουβλάκια της ή το πλεκτό, που συνηθίζει να ξηλώνει με ξεχωριστή επιτηδειότητα, θα κοίταζε αόριστα μέχρι να πέσει το βράδυ τον απέναντι τοίχο στο δωμάτιο. 

Kι εγώ έφευγα λιγότερο άρρωστος...