Zentralfriedhof,Vienna [φωτ. Ν.Τ. ]
του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΖΟΥ*
Είναι κλεισμένος αυτός ο μάρτυρας στην πικρή σκοτεινιά.
Τον βλέπω τυλιγμένο από κουρασμένη καταιγίδα.
Είναι μαύρος και αποσβολωμένος.
Κρατεί στα χέρια του την κομμένη ουρά μιας γάτας
Τα μυαλά του είναι χυμένα μες στον καθρέφτη.
Έχει γυρίσει απ' την κηδεία του
σαν τον κόμη Alucard
ολόιδιος με τη χήρα του.
Το βλέμμα του είναι βαθύ σαν των αγίων.
άλλωστε μια θρησκεία τον βασανίζει:
το αντίθετο χορτάρι.
Κάποια μέρα βρέθηκε ανάμεσα στα μνήματα
κι έχασε το γέλιο του μαζί με τα γυαλιά του.
Αλλά δεν ανησύχησε καθόλου, δεν ταράχτηκε
όπως συμβαίνει με τους κοινούς ανθρώπους.
εξακολούθησε τον περίπατο τυφλός και περίπαθος.
Αναγκαστικά μεγάλος.
Αδελφός της τελευταίας βροχής
που έτυχε να τον μουσκέψει
προτού να ζεσταθεί σε μια βελούδινη, αλήθεια, νύχτα.
Δίχως να ξέρει τις μέρες που φορτωθήκαμε
είχε γνωρίσει εμάς. Τον αγαπώ
Είναι πλασμένος από βραδινή ειλικρίνεια και η δόξα
του φανερώθηκε σαν κατσαρίδα.
Τίποτα περισσότερο. Αλλά και τίποτα λιγότερο.
Στον ύπνο του έβλεπε φλάουτα
και πεταγότανε καθώς πετάγεται το ελατήριο,
Στον ύπνο του έβλεπε άρπες
και ξυπνούσε ματωμένος.
Αυτή τη στιγμή σηκώνεται
Και ντύνεται, όπως πάντα, στα μαύρα.
Δεν πηγαίνει θα ’λεγα πουθενά.
Ούτε μπορεί να πει κανείς πως έρχεται.
*Νίκος Καρούζος , Οιδίπους τυραννούμενος και άλλα ποιήματα, ΙΚΑΡΟΣ εκδοτική εταιρία, 2014. Επιιμέλεια Μαρία Αρμυρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να τηρούνται οι κανόνες της πολιτικής σχολίων που ισχύουν. Σχόλια με υβριστικό, προσβλητικό ή παρόμοιο περιεχόμενο δεν γίνονται αποδεκτά και επομένως θα διαγράφονται.