Αντίο φίλε...

Εύης Γαβριηλίδης  
(Κύπρος, Λευκωσία 1929-2015)

«Το θέατρο είναι ένα ερωτικό και γι’ αυτό πολύ επικίνδυνο παιχνίδι. Πολλές φορές οι κανόνες του είναι οι παραβιάσεις του, οι δε παραβιάσεις του μπορεί να γίνουν και κανόνες. Το καταστάλαγμά μου ύστερα από τόσα χρόνια; Το θέατρο μοιάζει με μια γυναίκα που έζησα διά βίου μαζί της αλλά δεν μπόρεσα να τη γνωρίσω ολοκληρωτικά ποτέ».
          [ Συνέντευξη του Εύη Γαβριηλίδη στην Ελευθεροτυπία,2009]



Το πάλευες γενναία και ψύχραιμα. Μιλήσαμε συχνά κι ανοιχτά γι' αυτό. "Ένα τερτίπι του θυρεοειδούς αδένα"... Χειρουργείο, ακτινοβολίες κλπ. Τα γνωστά "κουράγιο" έδωσαν και πήραν.Το κακό ήταν ότι κι εγώ τα πίστευα.
 Όπως επίσης πίστευα πως είχαμε καιρό. Και για την  συνάντησή μας στην Πάφο, με την ανοιχτή σε ημερομηνίες  πρόσκλησή σου από καιρό, και για την άμεση ανανέωση της συνομιλίας μας στο skype. Κι όπου εσύ σαν οικοδεσπότης περίμενες στην καθορισμένη ώρα μ' ένα ποτήρι λευκό κρασί στο χέρι και το αριστοκρατικό σου φουλάρι δεμένο στο λαιμό. Δίπλα σου πάντα η σύντροφός σου Τζένη Γαϊτανοπούλου. 

Το λεπτό σου χιούμορ -με ολίγον βρεττανικό φλέγμα-, η ευγένεια σου, η ταπεινότητά σου, η ασύγκριτη μειλιχιότητά σου. Η ανθρώπινη γλύκα και ζέστη. 

Δεν έχουμε ξαναπιεί εδώ πολύν καιρό τώρα τα Cardhu μας παγωμένα χωρίς πάγο στο ιατρείο μετά τη δουλειά γιά ωρες μιλώντας...

Όταν πριν λίγο καιρό πέθανε ο φίλος σου ο Διαγόρας σκέφτηκα να σου μιλήσω αλλά προτίμησα την πιό ανώδυνη επικοινωνία.  Μ' ένα mail. Ανησυχούσα που δεν λάβαινα απάντηση. Σήμερα με πήρε στο τηλέφωνο η αγαπημένη μας Ιωάννα από το ΚΘΒΕ και μου το 'πε. 

Φεύγεις πλήρης ημερών λένε (τί σημαίνει αυτό για έναν που δεν χορταίνει ποτέ τη ζωή...;"). 
Ας δεχτώ μονάχα πως φεύγεις με πλούσια, ενδιαφέρουσα, περιπετειώδη και δημιουργική ζωή. Πρωτόμαθες τους έλληνες να βλέπουν Θέατρο έστω κι από την τηλεόραση... Το εμβληματικό "Θέατρο της Δευτέρας" κυρίως σαν θέατρο του Γαβριηλίδη θα το θυμόμαστε. Με τα μέσα εκείνα και τις δυνατότητες της ασπρόμαυρης τηλεόρασης... Η δουλειά σου στον ΘΟΚ και στο ΚΘΒΕ... αλλά ας τα αποτιμήσουν άλλοι αυτά. Ειδικοί. Και ο χρόνος φυσικά, ο ανάγωγος και αυστηρός...

 Ταξιδεύεις πιά Εύη και θα βρεθείς, τό ξέρω γρήγορα, πλάι στους φίλους σου: Τον Γιάννη Βαρβέρη, τον Διαγόρα Χρονόπουλο και άλλους. Ίσως στον κήπο με τις  πικροδάφνες που θα 'χει ξαναφτιάξει -με πρότυπο τον επίγειό της εκείνον στη Μύκονο- η Μαριλένα  Γεωργιάδη. Εκεί αειθαλείς -ξαναείμαι βέβαιος!- θα οργανώνετε νυχτέρια και συμπόσια χωρίς τέλος.

Ευτυχής και ευγνώμων στη ζωή που μου επέτρεψε να σε γνωρίσω φίλε. 

Μάθημα μέγα, που έλαβα και πάλι, να μην αναβάλω -πιστεύοντας πως χρόνος υπάρχει...- και να λέω στους ανθρώπους εγκαίρως όσα  πρέπει. 

Συγχώρεσε την απερισκεψία και τη βλακεία μου φίλε... Ποτέ δεν υπάρχει χρόνος.

Πιό πολύ συγχώρεσε που δεν καταλάβαινα τον πιό μεγάλο φόβο σου!

Το κωμικό στοιχείο επηρεάζει περισσότερο τις επιλογές σας. Το χιούμορ είναι ζωτικής σημασίας για σας;

«Ο Αλέξης Μινωτής έλεγε ότι αποστρέφεται την κωμωδία διότι συνιστά «διαφυγή από το μεγάλο Ερώτημα». Ο ταπεινός εγώ φαίνεται πως ακριβώς αυτό το Ερώτημα ήθελα να αποφύγω στη ζωή μου».