προσωρινή (;) αργία

A photograph, a photographer and a strange pure person  Lisboa , May 2011  (by N.T.)

Απο δω ανθρακιά και πλήξη από κει τα όνειρά μας.

Το γνήσιον η απομίμησις και οι ενδιάμεσες σπαθιές στον αέρα

για να τρομάξουμε τους τρομαγμένους.

                                                Θωμάς Γκόρπας "Από δω κι απο κει", από Τα Θεάματα

Ο "χαρτοκόπτης" κουράστηκε.

καιρός του σιγάν...

καλό καλοκαίρι... καλή τύχη σε όλους μας!

[ ίσως κάποτε ξαναϊδωθούμε εδώ... ]

                                               Νώντας Τσίγκας

Δια χειρός ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ...

                                                                                                     φωτ. Ν.Τ.


ΥΓ. [27.6.15] 
Ψες βράδυ "η Τίγρις" μια από  τις δυό μας γάτες βρήκε ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα κι ανέβηκε, πρώτη της φορά στα δυό χρόνια που ζει μαζί μας, στα κεραμίδια του σπιτιού. Την ψάχναμε για ώρα. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, την εντοπίσαμε να μυξοκλαίγεται τρομαγμένη στη στέγη του παραδιπλανού σπιτιού. Γύρευε το κακόμοιρο το ζωντανό να γυρίσει σπίτι και δεν ήξερε πως. Βγήκα λοιπόν εγώ στα κεραμίδια και με το καλό την έπεισα να γυρίσει πίσω. Την μαζέψαμε. Η "πλανημένη γαλή" γύρισε σπίτι.

Ακούγοντας λίγο μετά την γελοία εξαγγελία του δημοψηφίσματος από τον Πρωθυπουργό σκέφτηκα να το καθυστερήσω μερικά χρονάκια πάνω στα κεραμιδια να μην  γίνομαι κοινωνός όσων θα μας συμβούν. Κατέβηκα όταν νύσταξα πολύ και κινδύνεψα να πέσω.

Ενώ ..."ή βουή μου ερχόταν των γεγονότων"...

"The game is over!"*

Συναγωνίζεσαι τα τζιτζίκια του Ιούλη

μ' ένα τρανζίστορ στο χέρι

τραγουδάτε φωνάζοντας εσύ - β ο ή θ ε ι α

εκείνα - χ α ί ρ ε τ ε .

Πάνος Λαλιάτσης,  Διάφορα, από το "Λυρικό ημερολόγιο"

* την όχι και τόσο πρωτότυπη αυτή φράση -και αρκετά "μάγκικη" καθώς θυμίζει υπόκοσμο της Νέας Υόρκης- απηύθυνε ο Προεδρεύων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου πολωνός κ. Ντόναλντ Τούσκ στον έλληνα πρωθυπουργό χθες. Την ίδια φράση είχε ακούσει και πριν πέντε χρόνια ο τότε υπουργός εθνικής οικονομίας της Ελλάδας, γνωστός από τους άψογους χειρισμούς του στην υπόθεση του χρέους της χώρας, από το στόμα του τότε Επιτρόπου νομισματικών υποθέσεων της ΕΕ,  κ. Όλι Ρέν.[ Σόι πάει το βασίλειο. Οι "βόρειοι" φαίνεται αρέσκονται στις κοφτές ...ψυχρές εκφράσεις που εξευτελίζουν και  "στέλνουν τους συνομιλητές τους αδιάβαστους"]. 

Σκούρα τα πράγματα...

"[...]  Α, όχι – δεν ξεσπιτώνομαι. Μένω Ευρώπη! Κι ελπίζω να σας έχω όλους παρέα: δεξιούς, αριστερούς, αναρχικούς, αντισυστημικούς, κλπ. Γιατί, αν βρεθούμε απέξω, θα χάσουμε ακόμα και τις αντιθέσεις μας!"

                                                                              Νίκος Δήμου, Μένουμε σπίτι μας!

                                                                                                 PHOTO: by George.Tsigkas


    ...αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς:
    Εδώ πέρα υπάρχει ένα αξιολάτρευτο μαύρο γατί [η Κρίστυ που γεννήθηκε μέσα στην "Κρίση"], ένα πιάνο ικανό να ηχήσει ικανοποιητικά σε κατάλληλα χέρια και η αντανάκλαση-υπόμνηση ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου (τα πολύχρωμα φωτάκια...).

    Φοροεπιδρομή, φοροκαταιγίδα, μέτρα επί μέτρων ατελέσφορων και μη, αντιλαϊκών, φορομπηχτικών, αντιαναπτυξιακών. Ναι. Σπονδή στον γνωστό φαύλο κύκλο, το σπιράλ της καταβύθισης-τη ρουφήχτρα της κρίσης. 

    Όμως ...- κι αυτό είναι που έχει σημασία-  [συνεχίζουμε να]  μένουμε σπίτι-και μένουμε Ευρώπη ακόμα. 
    Αυτό μονάχα ίσως αφήνει κάποια περιθώρια ελπίδας.

Η μη ακυρώσιμη πραγματικότητα

                            PHOTO: from Van Gogh Museum, Amsterdam, 2012,   by N.Tsigkas

                                                                                                       

[...] ΑΥΤΑ ΠΟΥ Μ' ΑΡΕΣΟΥΝ είναι και η μοναξιά μου. Δεν σιμώνει κανένας. Χρόνια τώρα περνάω τις ώρες μου συντροφιά με κάτι μεγάλες μισοσβησμένες νωπογραφίες, εικόνες παλιές, αλλά φρέσκες ακόμη από τα χείλη εκείνων που τις ασπάστηκαν, γυναίκες της αμιλησιάς και του κοντού χιτώνα που φυλάγουν το κουτί με τα διαμαντικά του ωκεανού. Δεν σιμώνει κανένας. Αν δεν είχα κάτι το πολύ δυνατό και αθώο συνάμα να με συντηρεί, όπως οι μέντες και οι λουίζες που ευδοκιμούν στον εξώστη μου, θα ’χα πεθάνει της πείνας. Τόσο μακριά βρίσκομαι από τα πράγματα, τόσο κοντά στο κρυφό τους καρδιοχτύπι. Ξυπνάω τις νύχτες ανήσυχος για κάποιαν απόχρωση του μωβ, ποτέ όμως για το τι μπορεί να γίνεται στα εμπορεία της Αγοράς. Αλήθεια, δεν έχω ιδέαν. Ακούω πως έχουν πάντα μεγάλη πέραση τα δάκρυα και οι αναστεναγμοί (τ’ αντίγραφα, όχι τα πρωτότυπα) όπως και οι διακυμάνσεις του δολαρίου, ο πληθωρισμός, οι συναλλαγές των κομμάτων — αλίμονο. Μ’ έφαγε, όπως τις καρένες των καϊκιών ο αρμόβουρκος, η μοναξιά. Και τα χρόνια περνούν.

                              PHOTO: Vincent's Van Gogh,  Musee d'Orsay-Paris, 2006,  by N.Tsigkas

                                                                                                                                  
 [...]  Έρχομαι από μακριά. Οι συλλέκτριες των κρόκων της Θήρας πορεύονται πλάι μου, κι από κοντά, πηγαιμένες με τον άνεμο τον βόρειο, οι Μυροφόρες, ωραίες μες στα τριανταφυλλιά τους και τη χρυσή των αγγέλων αντανάκλαση. Γέμισα καθ’ οδόν χώμα κιτρινωπό, κοκκινωπό, καστανό, ραβδώσεις από πετρώματα σκούρα, μπλε και μωβ, σαν αυτά που βλέπεις παραπλέοντας τις ακτές της Κύθνου Αύγουστο μήνα. Μια ευτυχία των ματιών, που είναι και της ακοής και της αφής και του νου, αφού η φύση γίνεται μελετητή ταυτόχρονα κι απ’ όλες τις μεριές, ώσπου τελικά ν’ αφομοιωθεί από τη δεύτερη μας υπόσταση, ’κείνην που ξέρει ενίοτε να γίνεται δέκτης εξαιρετικά σημαντικών και κατά τρόπο υπέροχο ακατανόητων πραγμάτων. Να γιατί ευγνωμονώ τους ζωγράφους. Για την ευγνωμοσύνη που δείχνουν κι εκείνοι απέναντι στην ύλη και στις δυνατότητες που τους προσφέρει να την μετασχηματίζουν και να της δίνουν έναν αέρα – μη φοβόμαστε τον όρο – αθανασίας.

                        PHOTO: Vincent's Van Gogh, Neue Nationalgalerie- Berlin 2008,  by N.Tsigkas 


Η σταθερή, η οριστική, η μη ακυρώσιμη πραγματικότητα οφείλεται στα χέρια τους· που, μετατοπίζοντας πολλές φορές κάτι ελάχιστο, αποσπούν την αίσθηση από το αντικείμενο που την προκαλεί, την χειρίζονται κατά διαφορετικό τρόπο κι αποκαλύπτουν σε μας τους άλλους μιά κάτοψη του κόσμου πλησιέστερη προς την πραγματική, εάν μπορεί να το πει αυτό κανένας. Που, εντούτοις, είναι αλήθεια. Λίγο δεξιότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο πιό κόκκκινο, λίγο πιό κίτρινο, κι ευθύς να: το φωτάκι ανάβει στον Παράδεισο των κατανοούντων [...].  

                                                               
                                                                     ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ «Ιδιωτική οδός»



                                                                                    

Δια-πίστωση...

...ενώπιον του πιστωτικού γεγονότος

                                                                                    newsroom

Η ζωή τραβα την ανηφόρα

Η ζωή τραβά την ανηφόρα

με σημαίες

με σημαίες

και με τα βούρλα.

                                              Τζίμης Πανούσης

Από πού θά 'ρθει η ελπίδα;

Κόκκινο αμάξι περιμένει να στρίψει δεξιά. 

Στην κολώνα μια -όχι και τόσο...-  τυχαία 

προεκλογική συνεύρεση...

Κατά τον Χορτιάτη βλέπω τον ουρανό καθαρό

κάτω στη θάλασσα μολύβι μαύρο.

Κι ο Όλυμπος λείπει από το κάδρο το πρωί

-μόνος, κρυμμένος, λες "δεν υπάρχει"-

Τί μέρα να ξημέρωσε;

[ φωτογραφία:  Νώντας Τσίγκας ]

"Μιά Κυριακή στην Καστοριά..." *

μνήμη Όλγας Σταυρίδου

Και μετέωρος ανέβαινα-ή κατέβαινα;-

Καθώς νερό και αέρας,

επάνω και κάτω ενώθηκαν

Και στον κόσμο έξαφνα δεν ξεχώριζαν

ουρανός ή χώματα. 

 

* [...] Μια Κυριακή στην Καστοριά
στης λίμνης την ανηφοριά
πήγα να δέσω το κουπί
κι είχε κοπεί

 Νίκου Γκάτσος "Ολα είναι τυχερά"

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Νώντας Τσίγκας

το ...Carpe diem*

του Μόδη Γούναρη ειπωμένο σαν παραμύθι

[...] Αρχίζει τ' όνειρο,
κείνο που μέσα του ποτέ σου δε ρωτιέσαι :
γιατί είσ' εκεί;
γιατί είναι όλα έτσι;
με το φόβο.
ποτέ δε θα ξυπνήσεις. Τ' όνειρό σου μονάχα θα σβήσει.

           Θεόδωρος Ντόρρος, 

 από το "Στό δρόμο αρχίζουν όλα", Στου Γλυτωμού το Χάζι,1930

 Ο αδερφικός μου φίλος αρκετά πάνω απο τα πενήντα πια όπως κι εγώ -γιατί και πώς να το κρύβουμε- αλλά εκείνος με απείραχτη πάντοτε την δροσάτη νεανική του καρδιά-  κάθισε κι έγραψε το  μικρό παραμύθι "Η Μελλούμενη κι ο Περασμένος"- εκδόσεις Το Κεντρί. Ο φίλος μου, όταν δεν ξοδεύεται στην άσκηση της Ψυχιατρικής, σκορπίζει τη ζωή του στη ζωγραφική, στο γράψιμο, στο διάβασμα, στην ανθρώπινη αλληλεγγύη (βλέπε Κοινωνικό Ιατρείο), στην ουσιαστική κοινωνική δράση και παρέμβαση, στην πολιτική έξω απο τα ψόφια κόμματα.
Η πραγματικότητα, που πολύ τον έθλιψε κι αυτόν (ενώ άλλους δεν ξεχνώ πως τους συνέθλιψε), τον έφερε να εκδώσει αυτό το λιλιπούτειο, αυθόρμητο πράγμα. Ένα παραμύθι μάλλον για μεγάλους μονάχα. Έβαλε και τις ζωγραφιές  του μέσα να συνοδεύουν τις λέξεις και χτες μου το κουβάλησε φρέσκο-φρέσκο στο ιατρείο ο ίδιος.

Στην αγαπητική του αφιέρωση, μεταξύ άλλων, κι ο στίχος του Ελύτη από τη Μαρία Νεφέλη: 

"Γιατί την αλήθεια τη φτιάχνει κανείς ακριβώς όπως κι το ψέμα"...

 Στο εξώφυλλο ο άντρας με τη μαύρο μπλουζάκι που αιωρείται στον ουρανό αρπαγμένος από το χέρι μιας γυναίκας που υπερίπταται-δε χωρεί αμφιβολία καμιά- είναι ο ίδιος ο κύρ-Μόδεστος. 

Το μικρό παραμύθι που μιλά για την συνάντηση της "Μελλούμενης" με τον"Περασμένο" καταλήγει στον αιώνιο συμβιβασμό [και μέγιστη άμυνα]:

Το μέλλον τρομάζει. Αβέβαιο, άδηλο και σκοτεινό. Περικλείει τον αφανισμό μας.
Το παρελθόν πρέπει να ξεχαστεί-μας έχει εξ άλλου με κάποιον μη αναστρέψιμο τρόπο τραυματίσει. Η ενθύμιση της νεότητάς μας άγος μέγα.

Ας ζήσουμε το τώρα. Όσο αυτό είναι!

Άδραξε τη μέρα...

*Οράτιος = άδραξε τη μέρα

Ε.Κ.Α.Σ. ... οι βέβηλοι!

                                φωτ. Ν.Τ.

"Μόνο σε ένα τόπο με λόγο υπάρξεως την ενότητα στην αλήθεια μπορούμε να μιλούμε για μέλλον.
Με διχασμένη την κοινωνία στην απληστία μας για εξουσία, ματαίως θα υψώνουμε τα λάβαρα της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης: Οι δρόμοι όλοι βγάζουν στο άγνωστο όσο η όρεξι του μέλλοντος επενδύει στην μερικότητα και την ιδιοτέλεια".

                                                                                                                Στέλιος Ράμφος

Για το Ε.Κ.Α.Σ.* λοιπόν θα δοθεί η τελευταία μάχη...

Εκεί που νομίζαμε πως θα παίρναμε το ντέφι και χόρευαν κατά τα γούστα μας  οι αγορές ιδού τώρα ποιός χορεύει πάνω στα κάρβουνα και με καυτές πατάτες στα χέρια (μη πω και βραστά αυγά στις μασχάλες…).

Πολύ σωστά ο Στ. Ράμφος χτες μιλώντας σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή  είπε πως «σαράντα χρόνια ως αντιπολίτευση  η αριστερά έπρεπε να έχει ήδη και το σχέδιο της επόμενης μέρας όταν θα αναλάμβανε την εξουσία και να μη καταντήσει να επινοεί κατά το βλέποντας και κάνοντας τις κινήσεις της»…

Όμως για ποιά «αριστερά» που τάχα κυβερνά μιλούμε; Αυτό εδώ δεν είναι παρά συμφυρμός, πηγαδάκι, ζυμωτήριο ιδεών πεπαλαιωμένων, ένας ορυμαγδός απόψεων σε φοιτητική συνέλευση της δεκαετίας του '80.

Μέχρι προχθές γινόταν μάχη να πετάξει η μια περιοχή στην άλλη τα σκουπίδια της (καθόλου δεν ξεχνώ τις ταραχές στη Φυλή με πρωτοστάτη τον ΣΥΡΙΖΑ). Τώρα ανακάλυψαν  πως «τα σκουπίδια είναι χρυσάφι!» και οι …Δήμοι θα αναλάβουν την διαχείριση. Κι ας έχουν στήσει ήδη επιχειρήσεις, κι ας έχουν επενδύσει ιδιώτες -κι όχι απαραίτητα απατεώνες- πάνω σ’ αυτό. Ο υπουργός κύριος τάδε «θα συγκρουστεί με τα μεγαλοσυμφέροντα».

 Δηλαδή, οι χρεοκοπημένοι και ανίκανοι Δήμοι, που ενισχύονται κάθε τρεις και λίγο από το χρεοκοπημένο κράτος, θα εκπονήσουν ταχύτατα projects διαχείρισης σκουπιδιών, θα αναλάβουν το κόστος δανεισμού για τη δημιουργία μονάδων και θα προσλάβουν (φυσικά!!!) -όσο πιο πολλούς γίνεται – δημο …τικούς υπαλλήλους ώστε να δουλέψει ρολόι το πράγμα και να απομακρυνθούν οι βέβηλοι ιδιώτες. Σοφόν το σαφές…

Μέρος του (πρώην) «φιλέτου του Ελληνικού» θα δοθεί για να συγκεντρώνονται σκουπίδια (δίπλα θα χτιστούν κέντρα αναψυχής, πεντάστερες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, πολυχώροι, τεχνητές λιμνούλες, πάρκα αναψυχής και περιπάτων). «Ω! Καλκούτα!!». 

Αλλά το …ΕΚΑΣ θα παραμείνει αγκάθι στις διαπραγματεύσεις. Το ίδιο και ο ΦΠΑ (του οποίου κατ’ έτος περί τα 3.5 δισ -δηλαδή δυο φορές οι εισφορές του ΕΝΦΙΑ!!!- δεν εισπράττονται]. Κι έτσι, μια και δεν θα υπάρξει συμφωνία, θα χρεοκοπήσει η χώρα. 

Με κόκκινα δάνεια (απελπισμένων και μη)  ιδιωτών στα 100 δισ. 
Φόρους ανείσπρακτους (από υπερπατριώτες) στα 60 δισ. 
Και φυγαδευθέντα κεφάλαια (έξυπνων) πάνω από 40 δισ. 

Οι ανωτέρω κλεφτοκοτάδες και η μπλεγμένη (κουβάρι πια "οι κόκκινες γραμμές"...) εθνική κυβέρνηση σκέπτονται τους χαμηλοσυνταξιούχους και την κακή τους μοίρα.

Και θα φροντίσουν παντί τω τρόπω ...να τους την κάνουν χειρότερη!

*Ε.Κ.Α.Σ. = Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης Συνταξιούχων (Ι.Κ.Α.)

Αναμονή εξελίξεων...

                              κάπου στη Λευκάδα [φωτ. Ν.Τ.]

Οι εργολάβοι ονομάζουν τις σιδερόβεργες που προεξέχουν στις αντιαισθητικες πλάκες του μπετόν "αναμονές". Έχει χορτάσει το μάτι μας απο τέτοιες ...ελληνικές υποσχέσεις, σκέψεις, προθέσεις ανά την ελληνική επικράτεια (κατά κανόνα σε μόνιμη αναστολή ολοκλήρωσης). 

Αναμονή τάχα καλύτερων ημερών, οικονομικής ευρωστίας [...που θα επιτρέψει...],  γενικώς βελτίωση των όρων του ζειν που θα ενθαρρύνουν "το κτίζειν".

Θα μπορούσε κανείς να πει πως "οι αναμονές" αποτελούν μιαν αισιόδοξη αντίληψη για τη ζωή, μια πορεία εν εξελίξει.  Φανερώνουν δυναμική βελτίωσης, ανύψωσης, επέκτασης, νίκης. Είναι όμως πάνω απ' όλα μια απειλή (και υπόσχεση μαζί)  αυθαιρεσίας και παρανομίας.

Η εθνική καπατσοσύνη πάντως συναντήθηκε αυτές τις μέρες με την χοντροκέφαλη "ευρωπαϊκή αλληλεγγύη" και δια των "θεσμών" έλαβε την απάντηση που γυρεψε. Ήλιος με δόντια... Πως να χτίσεις σε τέτοιους καιρούς;

Να δούμε τί θα κρατήσουμε όρθιο απο το μαντρί που χτίζαμε τόσα χρόνια.