Ημέρα πρώτη, Ανάδυση στο φως

                                                                                                Santorini [PHOTO. N.T.]

[...] Και ψηλαφώ, ελπίζοντας ν΄ανοίξει,

σαν χαραμάδα, ο δρόμος ο κρυφός,

που τον χαμένο κόσμο θα μου δείξει,

ντυμένο οστά και σάρκα μες στο φως.

           Στυλιανός Αλεξίου, Στίχοι επιστροφής, εκδόσεις Στιγμή 2015.

Με δυό λόγια, γιορτάζω σήμερα το θάνατο του Νέου μεγάλου Διχασμού ["μνημόνιο-αντιμνημόνιο"],την απάρνηση της γλώσσας του μίσους -πάντα πάνω στο ψέμα κατασκευασμένης αφού η αλήθεια του ενός ποτέ δεν είναι αλήθεια...πάντοτε χρειάζεται να καθρεφτιστεί και σε άλλα μάτια- 

Την νοηματότηση της παρουσίας μας στην "ενωμένη" Ευρώπη -αυτήν που πέπρωται να αλλάξει γιατί οι καιροί της το ζητούν- για την παραμονή της πατρίδας μου στο "παιχνίδι που δεν τέλειωσε". 

Την μεταμόρφωση ενός πρωθυπουργού - αρχηγού ενός κόμματος που σε λίγες μέσα νύχτες έγινε αληθινός ηγέτης. Καθώς κλήθηκε ν'  αποφασίσει και να διαλέξει με ευθύνη και σοβαρότητα, την εικόνα του φρικτά τσαλακώνοντας, φίλους και "συντρόφους" παλιούς τραυματίζοντας, οπαδους απογοητεύοντας. Σαν προδότης όχι.

Μα φτιαγμένος από τη στόφα των ικανών σε δρόμο δύσβατο και με πόνο βαδίζοντας 

Που φυλάγει σαν ελπίδα ελάχιστη αντίδωρο για το τέλος.

Αίνος σε όσους απαρνιούνται τις ιδεολογίες!